Volg ons op facebook
|
< terug
Grüsse aus D
Uit welk dorp of welke stad hij precies afkomstig was herinner ik me niet meer. Wanneer ik me zijn klederdracht voor de geest haal, de bruine lederen kniebroek met bretellen onder een wit/rood blokjeshemd; op zijn bolle hoofd, dat gekenmerkt werd door brede gele wenkbrauwen en opvallende rode pretwangen, droeg hij een donkergroene jagershoed met pluim, dan kan het bijna niet anders dat zijn streek van herkomst Tirol was. Maar hij kon net zo goed woonachtig zijn in een andere bergstreek.
Hij leefde in een blokhut met een rode voordeur en rode luikjes voor de ramen. Daar omheen was het landschap nog witter dan de vacht van Jello, de Husky die ons gezin verblijde van toen ik kleuterklas liep totdat ze hem lieten inslapen. Dat was vorig jaar. Trouwens, het viel alleen tegen de achtergrond van een sneeuwtapijt op dat de pels van 'onze witte' eerder van een gebroken wit was.
Dat guitige mannetje stond in de sneeuw aan zijn voordeur, met aan zijn voeten een hond. Een Berner Sennen, dat weet ik wel nog, omdat zus me dat verteld had.
'Dat is een Sint-Bernard,' had ik beweerd.
'Maar neen,' had ze geantwoord; 'hij heeft niet eens een tonnetje om zijn hals.'
Voor een achtjarige was dat argument voldoende om overtuigd te worden dat het inderdaad geen Sint-Bernard kon zijn.
Mijn zus was al twaalf. Zij was het ventje met zijn hond het eerst tegen het lijf gelopen toen ze op sneeuwklassen ging met de laatstejaars van de lagere school. Ergens in Oostenrijk was dat, ik herinner me de plaatsnaam niet meer. Toen ze na een verblijf van veertien dagen terug thuis kwam, had ze hen beiden meegenomen.
'Dat had ge niet moeten doen,' had mam tegen haar gezegd, maar ja, toen was het toch al gebeurd. 'Je valt op oudere mannen,' hoonden we.
Mijn eerste ontmoeting met hem was heftig. Ik huppelde eerst ter plaatse van vreugde, klapte enthousiast in mijn ongewassen handjes en lachte onbeschaamd met zijn overdreven trotse gezichtsuitdrukking. Vervolgens keerde de wereld zich om, aardbevingen en tornado's volgden elkaar in ijltempo op terwijl het onophoudelijk begon te sneeuwen. hij wist niet beter of het einde der tijden was aangebroken. Ik kreeg zin om sneeuw op mijn tong te laten smelten.
Na aanzienlijke tijd werd het eindelijk terug een beetje rustig. Er dwarrelden hier en daar nog wat sneeuwvlokjes in de helderblauwe lucht. Als verstijfd stond hij nog altijd in trotse houding naar de hemel te staren, de Berner Sennen nog even vredig aan zijn voeten. Cool! Keek hij omhoog, in de hoop dat hij zo rampen kon voorkomen? Geloofde hij in een God? Probeerde hij reuzen te temmen?
Nu, vijf jaar later, terwijl ik in de kamer van zus rondneus, op zoek naar aanwijzingen, denk ik aan dat mannetje in lederhosen. Gek, ik ben haar altijd gewoon zus blijven noemen. Voor mij heeft ze geen andere naam. Ook nu ze er niet meer is, zal het nog altijd zus blijven.
De naam van het mannetje in de sneeuw heb ik nooit geweten. Moet ik me daar voor schamen? Misschien wel ja. Ik schaam me in ieder geval wel als ik eraan terugdenk hoe dikwijls en graag ik hem plaagde. Dat ik met hem spotte en hem constant uitlachte met zijn trots, met zijn naïeve geloof, terwijl hij het nooit zelf in de hand had. Ik lachte zelfs met de hond die ondergang na ondergang lompetrouw bleef. Zus had waarschijnlijk al vanaf de eerste dag van haar terugkeer uit het land van Lauda spijt dat ze, door hem mee te nemen naar haar niets ontziende broertje, hem dit had aangedaan. Dat liet ze tijdens die eerste kennismaking meteen merken. Mijn fonkelende ogen zochten na al die rampen bondgenoten. Pap en mam lachten me toe, opgelucht met eigen voorspoed, maar zus niet, neen, zus keek sip doorheen haar witte bril. (Haar gezicht was gebruind, behalve waar de skibril had gezeten). Omdat ik haar ook graag wou plezieren deed ik er nog een schepje bovenop. Daarom stak ik mijn wijsvinger naar hem uit en beledigde hem, of jodelde spottend 'jodelahiti', stak dan weer eens mijn tong naar hem uit of schudde hem door elkaar. Hij bleef stokstijf staan. Cool. De hond bewoog evenmin voor geen meter. Hilarisch! Zus liep boos weg.
Ik weet niet meer hoeveel aardbevingen en sneeuwstormen er daarop nog volgden. Ik weet ook niet meer hoe frequent ze voorkwamen. Maar ik weet wel nog dat het mannetje, dat eerst een aantal weken in de woonkamer had doorgebracht, daarna op de kamer van zus mocht blijven. Vanaf toen bleven rampen uit. Zus bleek over kwaliteiten van een goede beschermengel te beschikken.
Hoe zou het met haar zijn nu? Hoe zou het met hem zijn nu? Zus heeft tenminste nog sporen achtergelaten op haar kamer. Een paar ongewassen sokken onder het bed, make-upstrepen op het nachtkastje. Maar hij heeft nog geen vlokje achtergelaten. Ik verwed er mijn mp3-speler om dat ze er samen vandoor zijn. Ze had in Oostenrijk al een boontje voor hem. Het was nog onschuldig, maar het begin was er. En ikzelf, al was ik nog zo jong, heb er niet veel toe bijgedragen dat hij zich hier welkom zou voelen. Dan had hij haar nooit verleid tot met hem weglopen.
Pa en ma voelen zich ook schuldig, en terecht, want zij kozen partij voor mij, zoals ze altijd partij voor mij gekozen hebben. Doe zus, doe zo, zus moest het doen en zus was het altijd geweest.
Maar mijn ouders zijn niet van de snuggerste! Pas op, ze begrijpen wel dat zij haar het huis uit verjaagd hebben, maar wat ze niet door hebben is dat ze met die mislukte Duitser jodelen is, en dat we dat hadden kunnen voorkomen als we allemaal wat vriendelijker tegen hem waren geweest.
Pa en ma menen dat zus lesbisch is! Ze zou zelfs al een vriendinnetje hebben. Ha! Zus? Laat me niet lachen! Maar pa en ma kunnen dat niet: lachen. Daarom waren ze uit hun slof geschoten toen ze dat duistere vermoeden kregen. Ze had zelfs een draai rond haar oren gekregen van pa, die normalerwijze zelfs te moe is om zelf naar het toilet te gaan. Die ruzie heeft ongeveer zo'n week aangehouden, gevolgd door een week huisarrest. Inmiddels is zus al een week verdwenen. In ons huis gebeurt alles blijkbaar in weken.
Ik heb geen zin meer om haar kamer te doorzoeken. Wat heeft het voor nut? Maakt het wat uit als we weten wat ze allemaal meegenomen heeft? Nog even snel in de kleerkast snuffelen en wegwezen. Maar? Wie we daar hebben! Alle stormen nog aan toe! Vergeef me jodelmannetje voor mijn wreedheid. Hij heeft zowaar veel van zijn trots verloren. Hij staart zelfs droevig de heldere hemel in, met de hond nog steeds aan zijn voeten. Hij observeert me doorheen de plexiglas koepel, zijn leefwereld die ik vroeger zo graag door elkaar rammelde. Het begint te sneeuwen als je die wereld op zijn kop zet. Voor hem ben ik een God, of een reus, of gewoon een snotaap? Ik lees op de onderkant van het souvenir: 'Grüsse aus D'. De rest van de letters is verloren gegaan in de tijd. Nu weet ik nog niet of hij uit Tirol afkomstig is.
Zus, … valt op meisjes? Is dat nu ook al een reden om uit huis verjaagd te worden? Ik verwed er mijn Playstation om dat ze met een griet in D zit.
feedback van andere lezers- muis
In eerste instantie dacht ik dat zus met die Duitser weg was. Dat die Duitser ECHT bestond. Bleek het nadien een mannetje in zo'n koepeltje te zijn:) Dat ventje heb je echt heel goed, zelfs uitstekend beschreven. Ook het broertje, zijn onschuldigheid, zijn nietswetendheid, pen je hier enorm goed neer.
De ouders worden terechtgesteld, en terecht, door hun kortzichtigheid. Lesbisch of homo, wat maakt het uit. Het is een enorme klap voor ouders dit te vernemen, maar toch...het blijven je kinderen.
Een pareltje van een verhaal, goed opgebouwd, begrijpbaar, geen overbodige herhalingen, de lijn zit goed...
Hier hou ik van...
Prettige Feestdagen en gelukkig 2008!
Groetjes
jbrouns: Toffe reactie muis, dank u wel, zoals gij het uitlegt is precies wat ik geprobeerd heb over te brengen, ik ben content dat ik daarin geslaagd ben (mijn vrouw heeft het ook gelezen, maar die snapte er geen bal van hahaha), allerbeste wensen.
ps. Ik ga uw kerstverhaal nog lezen, ben benieuwd. - aquaangel
heel graag gelezen, prima stuk! xxx
Ik weet niet meer hoeveel aardbevingen en sneeuwstormen er daarop nog gevolgd waren.
misschien:
Ik weet niet meer hoeveel aardbevingen en sneeuwstormen er daarop nog volgden.
Ik verwed er mijn mp3-speler op
Ik verwed er mijn mp3-speler oM?? (ik weet niet hoor...maar denk om in plaats van op)
jbrouns: Dank lieve waterengel, en ik ga jouw suggestie volgen, klinkt idd. beter. Ook wat betreft het verwedden heb je gelijk (ik heb wat opzoekwerk verricht).
Allerbeste wensen, grts. - ERWEE
Neig story. Knap! En eigenlijk dezelfde idee als muis.
(Hebben gisteren dan ook samen zitten oefenen. Komt binnenkort een folderke van, tenzij geal eens in de kalender bij Sabine wilt gaan loeren = 21 februari)
Pap en mam lachten me toe, opgelucht met eigen voorspoed, maar zus niet, neen, zus keek sip doorheen haar witte bril (haar gezicht was gebruind, behalve waar de skibril had gezeten). =>
Pap en mam lachten me toe, opgelucht met eigen voorspoed, maar zus niet. Neen, zus keek sip doorheen haar witte bril. (Haar gezicht was gebruind, behalve waar de skibril had gezeten.)
Zus bleek over DE kwaliteiten van een goede beschermengel te beschikken.
jbrouns: Mercikes miene maaslandsje vriend, en bedankt vuur de verbeteringen. Tot zondig en fiest good.
|
