|
< terug
HUURMOORD (4) - terug uit Parijs.
Het was na de middag toen Verdonck en zijn medewerkers van hun rogatoire commissie terug waren. Onderweg hadden ze een lichte maaltijd genomen. Op bureau aangekomen keek de commissaris de processen-verbaal in, welke in zijn afwezigheid waren bezorgd. Veel nieuws was er niet. Het proces-verbaal van de laboratorium operator was vrij kort, maar interessant. Er werden drie verschillende soorten vingersporen aangetroffen, namelijk sporen die overeenkwamen met de vingerafdrukken van het ter plaatse aangetroffen lijk en twee soorten, duidelijk afkomstig van twee verschillende personen, maar welke nog niet waren geïdentificeerd. Commissaris Verdonck vermoedde dat één van deze beide soorten afkomstig zou zijn van Rita Dufour, die in Parijs was vermoord. De derde soort van vingersporen zou dan vermoedelijk door de moordenaar zijn achtergelaten. Dat deze zijn sporen niet beter had uitgewist, kon er op wijzen dat hij in zijn bezigheden werd gestoord en dan moest er toch wel ergens een getuige bestaan, ofwel dat hij niet echt een beroeps was en slordig tewerk ging. Verdonck opteerde er voor dat de moordenaar werd gestoord. Alleen, hoe kon hij de vermoedelijke getuige vinden en wat had deze gezien?
Ook las de commissaris vol belangstelling het proces-verbaal van het burenonderzoek. Gewoonlijk bracht dit niet veel interessante elementen aan het licht. De mensen moeiden zich niet zo graag met andermans zaken en weinigen waren bereid de politie te helpen. Iedereen had wel iets te verbergen en dan was politie altijd de grote vijand. Maar bij dit onderzoek was het duidelijk an-ders. Rita Dufour was blijkbaar niet zo heel graag gezien in de buurt en vooral de andere inwoners van het appartementsblok waar ze woonde hadden voor haar geen goed woord over. Sommigen zeiden onomwonden dat ze zich prostitueerde om de dure flat te kunnen betalen, anderen waren voorzichtiger en lieten verstaan dat ze wel vrij veel mansvolk over de vloer kreeg. Een iemand liet de naam vallen van een taveerne in de rosse buurt, meer bepaald in de Langestraat. Volgens hem had hij haar meerdere keren gezien in de uitzuipkroeg "Au Ballon" en hij was dan ook van mening dat daar wel meer zaken over die Rita zouden kunnen worden vernomen. Maar geen van de personen die tijdens dit buurtonderzoek werden gehoord zei iets over drugs of drugdealen. Dat verwonderde de commissaris. Toen hoofdinspecteur Verhoeven even binnen wipte om te informeren wat hij nog doen kon, gelastte Verdonck hem:
"Ga samen met Gruytens eens polsen in die kroeg in de Langestraat, je weet wel, dat half hoerenkot met de veelzeggende naam "Au Ballon". Een van de buren heeft Rita daar meermaals gezien. Bovendien ziet het er naar uit dat ze als prostituée, mogelijks als call girl of luxehoer zou hebben gewerkt. Neem een foto van haar mee en probeer daar maar zoveel mogelijk te weten te komen."
Zodra Verhoeven verdwenen was en Verdonck alleen achter bleef in zijn bureau, ging hij verder met de lektuur van de processen verbaal, welke hij op zijn bureau had gevonden. Vooral het proces-verbaal van zijn jongste medewerker, inspecteur Gruytens, boeide hem. In dat verbaaltje, dat handelde over de zoeking in het appartement van Rita Dufour, was er sprake van een verborgen, geheim vak in het secretaire-meubel in de hal. In dat vak had inspecteur Gruytens alleen de sleutel van een bankkluis gevonden. Waarom in Gods naam stak iemand de sleutel van een safe in een geheim vak in een secretairemeubel? De inhoud van de kluis moest dus wel heel belangrijk zijn. Maar in welke bank bevond zich de kluis? Alle kluissleutels leken op elkaar. Dit maakte commissaris Verdonck alleen maar nieuwsgieriger naar het resultaat van de opvraging bij de banken, van bestaande rekeningen en kluizen op naam van de slachtoffers. Om de zaak te bespoedigen liet hij een herinnering sturen per fax naar de vereniging van banken en drong daar in op grote spoed aan.
Commissaris Verdonck had juist de lektuur van de diverse stukken op zijn bureau beeindigd, toen zijn telefoon rinkelde. Met enige tegenzin nam hij op. Hij werd niet graag in zijn bezigheden gestoord.
"Commissaris, wil je zo vlug mogelijk naar mijn bureau komen. Het is dringend." klonk de stem van de gerechtelijke directeur door de hoorn.
De commissaris stond op en liep rustig naar het bureau van de grote baas. Hij klopte aan, wachtte niet op enig antwoord, maar stapte naar binnen. Hij was nieuwsgierig waarvoor de chef hem nu weer nodig had.
"Zet u" zei de gerechtelijke directeur "ik heb niet zo fraai nieuws."
Commissaris Verdonck keek hem afwachtend aan.
"Ik had zojuist de Procureur-generaal aan de lijn. Hij heeft zijn beklag gemaakt dat je met je twee medewerkers een uitstapje van twee dagen hebt gemaakt naar Parijs en het resultaat dat je hebt meegebracht vond hij maar povertjes. De Procureur-generaal is van oordeel dat je al die inlichtingen voor een deel al had ontvangen en dat je de rest even goed via telefoon en fax had kun-nen regelen. En eigenlijk kan ik hem geen ongelijk geven. Je weet toch dat we moeten bezuinigen. De politie kost al handen vol geld aan Justitie en vadertje staat."
Verdonck was tijdens dit betoog van zijn grote baas rood aangelopen. Hij was in de uitvoering van elk onderzoek altijd uiterst correct, gaf nooit onnodig een euro uit en hij vond het nu dan ook meer dan beledigend op het matje te worden geroepen omdat hij probeerde zijn werk goed te doen. Met enige stemverheffing antwoordde hij:
"Luister, mijnheer de directeur, Ik vind het ongehoord dat de Procureur-generaal laat uitschijnen dat ik voor de lol met mijn medewerkers naar Parijs zou zijn geweest. En dat u hem bijtreedt, valt mij dik tegen. Jullie weten heel goed dat ik geen profiteur ben, dat ik in geldzaken heel correct ben. De persoonlijke contacten die ik in Parijs heb gelegd en de stukken die ik er heb kunnen inzien, maken mijn onderzoek hier heel wat gemakkelijker.
Zegt u maar tegen de Procureur-generaal dat ik zijn terechtwijzing niet apprecieer en als hij klachten heeft, dat hij zich dan maar tot de onderzoeksrechter wendt. Deze was het helemaal eens met de rogatoire commissie. En bij mijn weten is de onderzoeksrechter nog altijd heer en meester van het strafonderzoek."
"Maar je moet dat zo niet opnemen", probeerde de directeur hem nu te sussen. "Niemand twijfelt aan je integriteit. We moeten nu eenmaal zuinig omspringen met de middelen die ons worden toebedeeld. En zoals je weet spendeert het Ministerie van Justitie reeds enorm grote bedragen aan de toepassing van de bijzondere politietechnieken. "
Commissaris Verdonck was echter niet zo vlug te kalmeren.
"Je weet heel goed dat ik niet onnodig gelden over de balk gooi. Laat me gewoon mijn werk doen, in plaats dat ik mijn tijd hier moet komen verliezen!"
De gerechtelijke directeur had duidelijk geen zin om nog langer op het gegeven in te gaan. Hij deed teken dat het onderhoud ten einde was en dat de commissaris kon terugkeren naar zijn bezigheden.
Kwaad en teleurgesteld keerde Verdonck de directeur de rug toe en verliet het bureau. Teruggekeerd op zijn eigen plek zocht hij nog enkele verslagen bij elkaar, stopte ze in zijn tas en verliet de brigade. Zijn dagtaak zat er op. En de rest van de verslagen zou hij thuis wel lezen. Hopelijk zou men hem daar niet komen storen.
feedback van andere lezers- Henny
Een rustig tussendeel. Zo kun je de spanning weer goed opbouwen. Heel goed weer, dit deel.
Nog even de leestekens in de gaten houden. Leestekens horen binnen de aanhalingstekens te staan.
Julien_Maleur: Ik waardeer dat je alle delen hebt gelezen. Ik apprecieer jouw commentaar en ben blij met de kleine opmerkingen. Ik ben soms traag om op fb te reageren, maar de tijd gaat spijtig genoeg zeer vlug voorbij.
groeten
JM - Francis
Boeiend Au Ballon he?
Le Condome niet chique genoeg ;0)
Gr Frans
Julien_Maleur: dank je Francis
groeten
JM - molic
Bevestiging van mijn opmerkingen bij de vorige hoofdstukken. Ben benieuwd op de eindversie in boekvorm.
Julien_Maleur: Dank Molic. Eindversie = Jacht op huurmoordenaar. Ben op zoek naar uitgever.
groeten
JM
|
