Volg ons op facebook
|
< terug
Astrid
Hoe ze nooit goed genoeg was. Niet mooi genoeg. Niet slim genoeg. Misschien hadden ze gelijk. Ja, ze was lui. En ja, ze was dom. En slecht. Vooral dat laatste.
Ze schoof de emmer voor zich uit. Er klotste water op de vloer. Het was zwart en vies.
Ze bekeek haar besproete armen en voelde de vertrouwde walging. Ze was oud geworden. Haar bleke tienerlijf was onmerkbaar veranderd in het getaande exoskelet van een oude vrijster, zonder ooit tot volle rijpheid te zijn gekomen.
Misschien had het geholpen als ze kinderen had gehad. Dat ze dan misschien, door liefde te geven, ook van zichzelf had leren houden. Dat ze dan tenminste iemand zou gehad hebben. Dat ze... Ze had ooit een kindje gehad, herinnerde ze zich met een schok. Ze zag een jongetje voor zich, vaag als op een oude foto. Met rode krullen en een half afgekauwde lolly in zijn knuistjes geklemd. Meer wist ze zich niet te herinneren. 'Die vervloekte medicatie,' dacht ze nog even. Toen golfde de chemische verdwazing alle gedachten weg. Die vervloekte medicatie.
Ze dacht aan het reclamespotje, gisteren op tv. Het was voor een levensverzekering geweest. Een oude vrouw en haar dochter, glimlachend naar en naast elkaar, in een landschap van herfsttinten en schapenwolkjes. De moeder wou haar dochter niet tot last zijn. Vandaar de levensverzekering.
- Astrid!
De schelle stem van haar moeder. "Stiefmoeder," verbeterde ze zichzelf. Astrid liet de "st" tegen haar gehemelte knallen en schrobde verbeten verder.
- Ben je nog niet klaar?
Haar stiefmoeder stond vlak voor haar. Haar volle lippen hadden zich rond een sigaret gesloten, als een roos met giftige stamper.
- Kijk me aan!
Astrid keek weg. Haar moeder ademde rook. Een draak.
'Je kon wel wat dankbaarder zijn. Na alles wat we voor je hebben gedaan.'
Wat dat "alles" was had ze Astrid nooit verteld.
Ze wou dat Astrid haar bij haar voornaam noemde. Alsof dat haar jonger zou maken. Alsof ze dan vriendinnen zouden worden.
- "Anna en Ella kunnen er elk moment zijn," brieste ze. "Straks komen ze nog te laat. Door jouw schuld."
***
Zijn auto zou parelwit zijn. Net als de glimlach die hij kwistig zou rondstrooien. Hij zou haar optillen, als een veertje, en haar dan zachtjes, als was ze een porseleinen herderinnetje, op de passagierszetel van zijn witte bolide doen plaatsnemen. En zij, zij zou zich beperken tot een koket knikje. En zwaaien, zoals lady Di.
***
Het was de eerste zaterdag van de maand en dan moest er samen gewinkeld worden. Anna en Ella stapten met synchrone passen over de bijna lege parking die het plaatselijke shopping center als een asgrijze poel omringde. Nu en dan deelden de zussen een roddel of een kwetsende opmerking. Astrid liep enkele meters voor hen uit. Alsof ze een gevaarlijk dier was, iets dat constant in de gaten moest worden gehouden.
Een vrouw met een peuter op de arm liep hen voorbij. Astrid zwaaide, maar het kind leek haar niet op te merken.
"Laat de mensen met rust!" siste Anna. "De mensen" zei ze, alsof Astrid iets anders zou zijn, iets om je voor te schamen. Astrid verborg haar hoofd tussen haar te vlezige schouders en wandelde verder. Hier was ze al eens eerder geweest, op een gelijksoortige winterdag. Toen had ze nog tussen haar beide zussen in gewandeld. Ze had hen ook toen al onuitstaanbaar gevonden.
Bij een schoenwinkel die er niet te duur uitzag, gingen ze naar binnen.
***
"U heeft een mooie, hoge wreef," zou de verkoper zeggen. "Dat hebben er niet veel." Er zou bewondering in zijn stem klinken, een gevoel dat Astrid bij bijzonder weinig mensen opriep. Ze zou de afgunst van haar zussen als een kille bries over haar wangen voelen strijken. Voor een keer zou zij de uitverkorene zijn. Ze zou genieten.
"Ze passen u perfect." In haar fantasie kocht ze altijd zilverkleurige muiltjes. Anna en Ella hadden ze even daarvoor geprobeerd - zonder succes. Totaal onpraktisch, maar mooi - zo kocht ze er normaal nooit.
***
De verkoper gaf haar een rare blik, vond ze. Alsof hij dezelfde scene in zijn fantasie had nagespeeld en haar nu herkende. Hij was niet zo knap als ze zich herinnerde. Ook een stuk jonger. Met de laatste resten van een door acné verpeste puberteit over zijn gelaat verspreid.
"Heeft u ook zilverkleurige muiltjes?" vroeg Astrid. Haar stem klonk iel.
Opnieuw die vreemde blik. Half herkenning, half verbijstering. Astrid hoefde zich niet om te draaien om zich een levendig beeld te vormen van de ontsteltenis op het gezicht van haar zussen. Later zou ze de herinnering aan dit moment koesteren, wist ze.
"Ik zal eens kijken wat we hebben." De verkoper verdween door een deur achter de toonbank.
Astrid had zich nog nooit zo zeker gevoeld. De schoenen zouden pas het begin zijn. Daarna zou ze nieuwe kleren kopen. Een nieuw kapsel. Een fitnessabonnement. Enkele bezoekjes aan de zonnebank. En dan een man. En dan een kind...
Het was Anna die haar uit haar dagdroom deed ontwaken. Natuurlijk. Ze gunde haar nooit iets.
"Astrid!" siste ze. Ze had haar bij de elleboog genomen en trok die zachtjes naar zich toe. "Meekomen!" zei ze, iets zachter nu.
"Maar mijn schoenen..." protesteerde Astrid zwakjes.
"Mijn schoenen." Het klonk als een gebed.
"Asjeblief. Astrid." Ook Ella mengde zich in de conversatie. Haar stem bevatte een nieuwe, onverwachte emotie: angst. Haar zussen waren bang. Het besef maakte Astrid euforisch. Wat slecht was voor hen was per definitie goed voor haar.
"Ik blijf," zei ze strijdvaardig.
Haar zussen begonnen zichtbaar te panikeren. "Kom mee, Astrid. Doe niet zo stom!"
Ze bleef vastberaden.
"Ik blijf."
Niet veel later was de politie er. Twee piepjonge agenten met kogelvrije vesten die met overbodig machtsvertoon de winkel binnenstormden. De verkoper toonde hen gretig de weg. Hij wees naar Astrid. "Dat is ze," zei hij. "De kinderlokster."
Of ze even haar mond wou opendoen? Het zou zo gefikst zijn! "Zo gefikst," de uitdrukking deed haar glimlachen. Hij haalde een wattenstaafje boven en stak het in haar mond. Het kietelde."We moeten wat epitheelcellen hebben."
"We". Ze had geen idee over wie hij het had. Of wat "epitheelcellen" waren.
Ze hadden haar een foto getoond van een jongetje. Hij leek op de peuter uit de plotse herinnering van die ochtend maar dan zonder lolly. Die lolly had ze hem zelf gegeven, nadat ze er even had aan gelikt om te tonen dat alles veilig was. Daar hadden ze haar DNA vandaan. Zo hadden de rechercheurs het haar verteld.
De tests waren positief. Het was wel degelijk Astrid geweest die een 3-jarige kleuter uit een schoenwinkel had meegelokt om hem pas enkele uren later huilend aan de rand van de snelweg achter te laten. Met een lolly. Kinderen hielden van snoep. Het was een van de weinige zekerheden in Astrids leven.
"Wat precies heb je met hem gedaan?" De rechercheur keek haar strak aan. Hij was het type dat lange stiltes kon verdragen. Beter dan Astrid dat ooit had gekund. Zou kunnen. Het onvermijdelijke bekertje koffie had hij met een smak op tafel gezet. Astrid kromp ineen. Ze hield niet van onvriendelijke mensen.
'Ik weet het niet.' Ze herinnerde zich vaag een bezoekje aan een fastfoodketen en een rondje op de paardenmolen. Dingen die moeders met hun kinderen deden. Meer niet. De medicatie had haar geheugen aangetast. Volgens haar zussen was dat ook de bedoeling geweest. "Om je te beschermen tegen jezelf." Dat stak nog het meest.
Ze brachten haar naar een gespecialiseerde instelling. Daar zou ze blijven tot ze weer beter was. "Beter." Astrid kon zich daar weinig bij voorstellen.
De auto die haar stond op te wachten was wit. De agent zette haar behoedzaam op de passagierszetel. En zij zwaaide, blééf zwaaien - als lady Di -, tot ze al lang de straat uit waren.
feedback van andere lezers- mistral
je bouwt de spanning goed op een vreemde manier op, zo houd je de aandacht gevangen en komt de lezer tot het besef waar het werkelijk om gaat. Knap!
Dosto: ja, dat vreemde, dat is wel mijn ding hoor, mistral. bedankt voor de reactie! - Ulrike
Graag gelezen, leest vlot. Mooi beeld en sterk weergegeven...
Dosto: dank je wel Ulrike! - yrsa
ook ik heb het graag gelezen.
Origineel en vlot neergepend.
Dosto: dank je wel yrsa! - Vansion
assepoester
ik heb geen goesting in opbouwende fietbek vandaag
maar ik vond het wel een fijne verrassing ja nick aan de onderkant van het scherm te zien verschijnen
je bent één van de schrijvers alhier die ik niet licht zal vergeten
(de hééééééééle Trouw is gewist ????????)
|
