|
< terug
dagboek - mijn jaar 2007 (deel 1)
Mijn lieve Frederic,
In het begin van 2007 zag ik mijn toekomst als één lange en donkere gang. Een depressie was ontstaan, volgens de dokter een natuurlijk gevolg van jarenlange traumatisering: het kinderlijk geplaag omwille van mijn rode haren en mijn lengte, de ziekte en de dood van mijn papa, het afscheid moeten nemen van Geert (mijn eerste geliefde), mijn emotioneel zware studieperiode, een twee jaar durende relatie die werd gesymboliseerd door psychische en fysische mishandeling,... Ik was echter een vechtertje en besloot dan ook de depressie niet mijn verdere toekomst te laten bepalen. Stap voor stap en dag per dag wandelde ik opnieuw de wereld in.
Zelf had ik besloten om de liefde niet meer toe te laten in mijn leven. De liefde had mij al veel te veel pijn gedaan. Op een eenzame donderdagavond kwam jij echter in mijn leven. Al zo vaak hadden we naast elkaar gezeten, naast elkaar gedanst, naast elkaar gepraat en toch hadden we elkaar niet echt gevonden tussen de menigte. Donderdag 29 maart 2007, een dag die ik nooit ga vergeten. Het café Africunda bestond alleen maar uit jou en ikzelf. Liefde op het eerste zicht, spontaniteit vanaf het eerste moment, een glimlach en ook een serieus woord bij het eerste gesprek, dirty dancing bij het eerste liedje, ... Ik herinner me nog dat ik die avond naar huis wandelde en wist dat die nacht mijn leven had veranderd, alleen kon ik toen nog niet zeggen op welke manier. Ik voelde me echter rustig, een gevoel wat ik in 2007 nog niet had ervaren. Jouw smsje bevestigde dat ik niet de enige was met een speciaal gevoel bij het naar huis gaan. Weet je nog hoe het achteraf voor ons beiden niet meer duidelijk was hoe je mijn telefoonnummer had weten te bemachtigen? Dit typeerde eigenlijk wel een beetje onze relatie: alles gebeurde spontaan, zonder twijfel en zonder angsten.
Op zondag 1 april 2007 hadden we opnieuw afgesproken. Deze keer zouden elkaar opnieuw ontmoeten, maar nu in de Cocteau. Deze avond hebben we niet veel gepraat, maar gedanst op een manier die misschien meer vertelde dan duizenden woorden. Opnieuw had ik het gevoel dat de wereld alleen maar bestond uit jou en ik. Normaal was ik in de Cocteau altijd een sociaal babbelbeest en ook jij was er eigenlijk samen met Fanny en Stefanie, maar we hadden enkel oog voor elkaar. Achteraf voelden we ons een beetje schuldig tegenover de mensen om ons heen, maar eigenlijk hadden we vooral genoten van elkaar en hoopten we dat onze vriend(inn)en ons asociaal zijn zouden begrijpen.
Dinsdag 3 april 2007, eveneens een dag om nooit te vergeten. We hadden afgesproken aan de Mac Donalds op de korenmarkt, de eerste ontmoeting zonder andere bekenden om ons heen. Je belde dat je een half uurtje later zou zijn. Ik nam mijn gsm en belde naar Sarah, gewoon om mijn zenuwen in bedwang te kunnen houden. Ik denk dat Saar me op dat moment echt een kleine puber moet hebben gevonden. Je zou op dat moment men kleine hartje moeten hebben gevoeld... Toen je aankwam, leek jij al even zenuwachtig. Je sloeg echter je arm om me heen, zomaar en toch zo speciaal. Op slag waren alle spanningen verdwenen. Het werd een avond waar we elkaar echt leerden kennen en deze avond liet ons beiden nog meer aanvoelen hoe speciaal onze ontmoeting was. Het etentje waarbij we hand in hand voor elkaar zaten. Het café aan het water waar je me voor de eerste keer kuste. Het gevoel dat ik nooit geen afscheid meer van jou wou nemen, toen je me naar mijn appartementje bracht.
We hadden beiden hetzelfde gevoel, want al heel vlug waren we een onafscheidelijk duo. Ook al was de dichte mist een handig excuus om de eerste keer samen te slapen (knipoog). Ik was zo blij dat je er was, elke dag opnieuw! Nog zoveel mooie herinneringen kunnen worden verteld...
Ik weet nog hoe we beiden schrik hadden om bepaalde zaken over ons verleden tegen elkaar te vertellen. Ikzelf had enorm veel schrik om je te vertellen over mijn depressie. Je vluchtte echter niet van me weg en leerde me opnieuw glimlachen. Mijn dokter begreep niet goed dat ik zo vlug terug mijn weg naar genezing vond, maar ik voelde de liefde en was gelukkig. Oprecht gelukkig.
Toen we lichamelijk samen waren, ontbrak het ons niet aan materiële luxe. We hadden een thuis (eerst mijn appartementje in Gent, dan ons huis in Deerlijk); we hadden het eten waar we zin in hadden; we hadden de mogelijkheid om uitstapjes te kunnen maken;... Het was echter niet deze vorm van rijkdom die telde in onze relatie, niet in onze ogen. We waren gelukkig op een veel dieper level. Toen ik samen met jou de wereld instapte voelde ik me zo trots, trots op jou. Ik voelde me eveneens zo stralen, stralen omdat ik het geluk had om samen te mogen leven met zo'n mooie man. Ik voelde me echt een prinses, een gevoel wat ik nog nooit in mijn leven had gehad. Gedurende onze relatie dacht ik er dikwijls aan dat iedereen zo'n liefde verdient, want dit biedt een mens de kracht om alle andere problemen te relativeren. Ik schaamde me zelfs een beetje gedurende onze relatie voor mijn waanzinnige geluk en dit vooral tegenover mensen die dit geluk niet zelf beleefden.
Jij hebt ervoor gezorgd lief liefje dat ik me in 2007 de gelukkigste vrouw van de hele wereld heb gevoeld. De tijd samen met jou was voor mij echt een sprookje.
Lieve knuffel,
jouw Liesje
feedback van andere lezers- aquaangel
ontroerend gelukkig
Liesje: Bedankt Lieve Aguaangel! - togu_hang
heel mooi Liesje ... dat moet bijzonder zijn ... en hij de gelukkigste man ter wereld denk ik
groetjes
Liesje: Dag Togu Hang, we waren beiden de gelukkigste mensen op deze wereld, maar je moet misschien ook eens deel 2 lezen... komt er nu aan.
Groetjes,
Lies
|
