Volg ons op facebook
|
< terug
gewekt door feromonen
Mijn naam is Aleksander, maar iedereen noemt mij Lex. Ik werk als vertaler bij een verzekeringsmaatschappij. Apensaai werk, maar het betaalt redelijk en je wordt er niet moe van. Het is niet mijn droomjob, verre van. In het leven lopen de dingen vaak anders dan je zou willen. Dat kan tegenvallen, dat kan meevallen.
Neem nu, mijn studententijd. Ik zat op kamers toen. Een hele belevenis. De eerste week liep ik euforisch rond. Als een blinde die het licht gezien had en alles voor het eerst mocht aanschouwen. Als ik bedenk hoe groen ik toen was… Groen als groen kan zijn.
Ik nestelde mij vlot in mijn nieuwe stek, opvallend vlot. Mijn ouders hadden het anders verwacht. In alle ernst begon ik aan mijn studies. Er restte mij nog één kans om te verknallen. Optimistisch was ik niet, wel verbeten. Ik liet geen televisietoestel toe op die kamer van mij. Zelfs geen computer, enkel een muziekinstallatie. Maatregelen die voor mijn familie volslagen onbegrijpelijk waren. Mijn moeder kreeg voortdurend de door merg en been klievende kreet "Hij heeft geen televisie op zijn kot?!?" te horen.Dat ging best, zo zonder televisie. Tegen iedereen die luisteren wou, zei ik: "Gooi dat dwaze onding ogenblikkelijk buiten. Ontleen liever een stapel boeken in de dichtstbijzijnde bibliotheek. Voor de echt zware gevallen: word eerst lid van een bibliotheek." Enige arrogantie was mij toen niet vreemd. Maar goed, ik studeerde dus. Al gauw acht uur per dag, negen uur per dag, uiteindelijk tien uur per dag. Maandenlang ging dat zo door. Ik stond 's ochtends op, zelden na zonsopgang. Ik zat in een buurt waar het nachtelijke straatgeweld de pan uit swingde. Bovendien was er in mijn huis een muggenprobleem. Hele eskaders stegen op uit de vochtige kelder. Die combinatie bekortte sowieso mijn slaap. Dus, stond ik op, studeerde, ontbeet, studeerde, studeerde, studeerde, studeerde nog wat en nog wat. Tussen het studeren door studeerde ik en af en toe stopte ik even en ging een frisse neus halen. Ondertussen dacht ik aan wat er zoal te studeren viel. Ik behing mijn kotmuren met oppeppende spreuken, van die fanatieke citaten, die de keuze simpel maakten: je best doen of sterven. Maat kende ik niet. Uiteindelijk was mijn kamer volledig ingenomen door die citaten. Dat gaf een artistiek effect, wel wat overrompelend.
Ik was natuurlijk niet de enige huurder in het gebouw. Een beetje gewiekste kotbaas, en gewiekst zijn ze allemaal, stopt de kleinste huisjes tot de nok toe vol met studenten. Zo ook daar. Elke ruimte was lucratief ingespannen om een studentje te herbergen. Met z'n vijven waren we. Nu wil het toeval -als zoiets bestaat - dat de vier overige bewoners dames waren. Contact had ik niet met deze deernen. Ik zag ze wel eens op de trap of de gang. Ik kende hun namen maar tot een gesprek kwam het niet. Tot op een nacht. De nacht van mijn gevierd ontwaken. Op een avond was ik onder de wol gekropen met de vaste overtuiging dat de liefde niet aan mij besteed was. Tussen al dat studeren door dwaalden mijn gedachten wel eens af naar dat onbekende terrein. Iedereen had het er steeds over. Mij leek het een mijnenveld. Ik aborteerde dat deel van mezelf dat stiekem verlangde naar het gevoel van huid op huid. Zo sliep ik in, met de bitterzoete smaak van de radicaliteit. Om vier uur schoot ik wakker. Dacht dat ik wakker schoot, droomde dat ik wakker schoot, precies was het niet te zeggen. Ik zag een schim, heel vreemd, een schim op mijn kamer. Ik was vast aan het dromen. Maar er liep echt wat rond op mijn kamer. Ik sprong recht, nogal strijdlustig. Ik had een ochtendhumeur om u tegen te zeggen. Ik was sowieso al extra opgefokt van al dat studeren, het vermelde straatlawaai en mijn eigenmachtige veroordeling tot het vrijgezellenbestaan. De schim was echt. Wat meer was, de schim behoorde toe aan een meisje. Daarna kon het niet meer beter, want het meisje was… naakt. Het duurde even voor ik haar herkende. Ze had haar haren los. Haar kapsel leek ontploft. Ik begreep waarom ze steeds een paardenstaart droeg.
WP
Ik zei "Anneleen? Wat doe jij op mijn kamer?" Zonder een woord verdween ze weer, de deur uit. Ik zei: "Wat gaan we nou krijgen?" Ik sprong in mijn broek, wilde de naakte bezoekster achterna gaan. Ik had mijn rits nog niet dicht of daar was de nachtelijke zwerfster al terug. Ze stormde mijn kamer binnen en dook in mijn bed. Ik stond maar wat bedremmeld te kijken. Wist niet te zeggen of ik mij nu in de werkelijkheid bevond of in een bizar echt lijkende fictie. Ik zei weer:
'Anneleen?'
'Ja-a-a?'
'Heb jij iets gedronken?'
'Nne-ee-e'
'Iets geslikt?'
'Nnnee'
'Is er iets gebeurd?'
'Neih'
'Ik kruip er bij, ja?'
'Jaa'
Waarop ik de daad bij het woord voegde. Ik zocht mij een weg onder de warme deken. Snoof haar bekende parfum op. Haar parfum waarin heel onze gang baadde. Ik wist niet waar ik het had als ik die geur opsnoof. Dat deed ik elke ochtend, net voor ik de voordeur dichtsloeg en naar de les afmarcheerde. Ik zeg afmarcheren omdat ik mijn studies toen opvatte als oorlog. Dat hield mij fanatiek. Nu lag die jongedame met het opruiende parfum dus in mijn bed, naakt. Dat dametje waar mijn pa naar verwees als 'dat kleine opdondertje'. Paradoxaal voegde hij er dan aan toe dat ik die niet mocht laten schieten. Mijn ma had daarop gezegd dat heel ons huis naar seks rook. Ik nestelde mij nu stevig naast 'kleine opdondertje'. Mijn handen dwaalden over haar welgevormde dijen. Die prikten erg fel, want ze schoor zich dwangmatig. Daar stoorde ik mij niet aan. Ik ging verder met mijn handen. Zij zei niks, dus ik dacht: ik zit gebeiteld. Eigenlijk deed ik veel te weinig, daar met mijn beverige hand op haar schuurpapieren, maar niettemin lekkere dijen. Mij bewust van mijn stunteligheid deed ik vervolgens, wat ik toen beschouwde als de absolute seksuele hemel voor vrouwen. Ik daalde af, met mijn hoofd tussen die dijen. Ik keek er wel voor uit mijn oren niet te prikken. Nee, dat verzin ik. Ik nam haar vast bij haar knieën, duwde die omhoog en spreidde haar benen. De toon van mijn leven was gezet.
Een jaar later hing mijn nieuw kot vol met andere citaten. 'écarte ses cuisses, ce sont toutes des saloppes' 'if you don't get the whipped cream all over you then you're not doing it right. Dat soort dingen. Ik had haar met haar benen wijd voor mij. De plek waar ik als vent het innigste op de wereld naar verlangde, die kleine, hartvormige zuignap, pal voor mijn neus. Waar ik toe geprogrammeerd was, van bij de geboorte, deed ik. Heel mijn lichaam vlamde op. Ik ging van knie naar knie, met mijn lippen langs haar huid, langs de binnenkant, het zachts denkbare oppervlak. WP
Geen stoppeltjes te bespeuren daar. Traag, maar in mijn onervarenheid nog te gretig, ging ik naar boven. Afwisselend kuste ik nu eens haar linkerdij dan weer haar rechterdij. Een al jaren theoretisch ingestudeerd nummertje. Mijn kussen waren toen nog niet werkelijk plagend. Toen was ik alleen onstuimig. Ook al deed ik dan mijn best om ervaren te lijken en af te remmen. Aangekomen bij haar vochtige juweel, begon ik te likken, likken, likken. Ik wist niet wat ik in 's hemelsnaam raakte. Daar in het pikdonker. Maar zij kreunde, dus ik dacht dat het wel goed zat. Ik was niet afgestemd op het herkennen en volgen van de reacties van een vrouw. Ik wist niet waaruit ik af kon leiden welke stimulering ze fijn vond en welke niet. Het konden net zo goed kreten van pijn, of ongemak of ergernis zijn. Ik ging zo een tijdje door met dat likken, tot ik vermoedde dat het nu wel even genoeg was.
Terug met mijn gezicht naast dat van haar, wreef ik eerst haar vocht van mijn lippen. Zo kussen vond ze vast niet fijn. Toch iets goed geraden. Anders wel een kanjer van een beginnersfout; aan seksuele handelingen beginnen zonder haar eerst te kussen. Dus kuste ik haar gauw. Ze vroeg naar een condoom. Dat had ik niet. Natuurlijk niet. Ik bezwangerde mezelf toch niet zeker? "Wil je?,"vroeg ze. En of ik wou. Dus zij trippel trippel naar haar kamer, om een condoom. Ik lag bezorgd te wachten. "God, nee, dat wordt geknoei met dat condoom." Ware woorden.
Tussen de zorgen door, profiteerde ik desondanks van het uitzicht. Ze stapte extra verleidelijk. Ze wist dat ik haar in de gaten hield. Ze schonk mij rechten op haar vormen en genoot ervan. Naakt was ze minder knap dan ik vermoedde. Ze had borsten in de vorm van bananen. Een beetje vreemd wel, maar geen twee paar borsten zijn gelijk. Toen ze terug binnensloop, zei ze: "Pottenkijkers kunnen we missen. Ik wil niet de kotroddel zijn." Enige stilte was wel vereist. Wie in die buurt vast sliep, hadden ze platgespoten met opiaten. Ze stopte mij het condoom toe. Al snel merkte ze dat ik er met dat glibberige ding niks van bakte. "Wacht, ik help je". Dus daar gingen we. In en uit en in en uit. Maar opeens was het "stop". Ze had pijn. Lag niet aan mij, wel aan het condoom. Ging schuren. "Vind je 't erg?" Ik zei: "Natuurlijk niet, als het pijn doet dan stoppen we." Waarop zij: "waw, ik heb de liefste kotgenoot". Ik omhelsde haar, kuste haar op haar wangen, op haar oogleden, voorhoofd, neus en lippen. Dat hoorde zo, dat had ik gelezen. Zo zette je het licht op groen voor een volgende keer. Anders voelt een vrouw zich maar weggeworpen. Daarna legde ik mijn hoofd tegen het hare en sloot mijn ogen. Zij zei nog: "sjonge, Philip moest het weten" en ze viel in slaap. Mijn ogen wijdopen. Bedenkelijke frons. Een minuut. Twee minuten. Ik haalde mijn schouders op en droomde weg. Dus dat is seks, dacht ik. Tikkeltje overroepen wel. Een tel later sliep ik de zoete slaap van de gelukzaligen.
feedback van andere lezers- Ulrike
De inhoud zet aan tot blijven lezen. Ligt het nu aan het onderwerp of aan jouw verhaal ;-). vlot
pisatelj: Ik stel mezelf die zelfde vraag! Merci voor de reactie.
|
