Volg ons op facebook
|
< terug
Het harteloze lichtje
Er was eens een lichtje dat door een stille donkere straat scheen.
Het lichtje voelde zich eenzaam en wist niet waar ze thuishoorde.
'Hallo donkere straat', sprak het lichtje. 'Weet jij misschien waar ik thuis hoor?' 'Neen', antwoordde de donkere straat, 'daar heb ik geen idee van, maar in mij hoor je niet thuis hoor, want als jij in mij schijnt dan ben ik mezelf niet meer', verzuchtte de donkere straat.
Jeetje, daar moest het lichtje wel even over na denken. De straat zag dat het lichtje het niet begreep en zei vriendelijk. 'O, ik blijf wel een straat hoor, maar als jij in mij schijnt dan ben ik geen donkere straat meer, daarom hoor je hier niet thuis lichtje'.
Het lichtje had nu wel begrepen dat ze niet in een donkere straat thuishoorde maar het gevoel van eenzaamheid was gebleven. Eigenlijk was dat gevoel zelfs erger geworden want met de straat kon ze nu al niet meer praten.
Verdrietig scheen het lichtje verder.
Eerst scheen ze zachtjes op de grond, maar toen zag ze een holletje. Nieuwsgierig geworden besloot ze eens extra goed te schijnen in dat holletje.
Toen zag ze iets bewegen.
'Jee, wat moet dat met dat licht in mijn hol', sprak de mol mopperend: 'Zie je niet dat ik nog even lag te dromen?'
Nee, dat had het lichtje niet gezien, want daarvoor was het te donker geweest, maar dat durfde het niet te zeggen.
'Weet U misschien waar ik thuishoor meneer Mol?' vroeg het lichtje beleefd.
'Nee, dat weet ik niet', sprak de mol al wat vriendelijker. 'Maar in een mollenhol hoor je niet thuis lichtje. Dat weet ik heel zeker', voegde de mol er gapend aan toe.
De mol keek op zijn wekker en schrok. 'Jeetje, is het al zo laat? Dan had ik allang op moeten staan want wij mollen leven altijd 's -nachts. Bedankt voor het wekken lichtje'.
Het lichtje scheen weer uit het hol en zocht verder.
Het was inmiddels al heel diep in de nacht en het lichtje begon nu toch echt wel moe te worden.
Zo scheen het langs een huis en zag het een hond liggen bij een hok.
'Weet jij waar ik thuishoor?' vroeg het lichtje aan de hond.
'Woef. waf woef, grrr', deed de hond. Het lichtje vluchtte van schrik in een stukje schaduw. Die reactie had ze niet verwacht!
'O, sorry', zei de hond tegen het lichtje. 'Ik ben een waakhond en ik moet even ingedommeld zijn, daarom reageerde ik zo fel. Laat mijn baas maar niet merken dat ik in slaap ben gevallen. Voor ik het weet moet ik als schoothondje verder door het leven. Brrr, daar moet ik niet aan denken'.
'Ik zal er niets over vertellen hoor', sprak het lichtje. 'Maar, weet jij misschien waar ik thuishoor meneer de waakhond?'.
Nee, dat wist de waakhond niet, en zo zocht het lichtje weer verder.
Daar zag ze een uil in het bos. Met grote wijze ogen keek de uil in het rond.
Uilen dat zijn wijze dieren, wist ze, en de kans was dus groot dat de uil haar kon vertellen waar ze thuishoorde.
Ze liep naar de uil toe, maar voor ze haar vraag kon stellen werd ze al door de uil begroet: 'Hallo lichtje, hoe komt het dat jij zo harteloos op stap bent?' vroeg de uil.
Harteloos op stap… wat zou dat zijn: Harteloos? Het lichtje had geen idee, maar het lichtte op door het idee dat de uil wist waar hij het over had.
'Hoe bedoeld U, harteloos?' vroeg het lichtje. 'Ik weet niet meer waar ik thuishoor en nu schijn ik maar wat rond op zoek naar mijn oorsprong'.
'Goed lichtje, kom eens even rustig naast me schijnen, dan zal ik je vertellen wat ik ervan weet', sprak de wijze uil.
'Je bent een heel bijzonder lichtje, omdat je zo mooi straalt', ging de uil verder.
'Lichtjes als jij noemen ze Liefde, en je kan terug naar de grote wereld van Liefde als je voldoende rond geschenen hebt in een mensenhart.'
'Ik weet niet precies waar je thuishoort, maar ik weet wel dat je nu harteloos bent en dat je op zoek zal moeten naar een hart. Dan kan je volop schijnen en kom je allemaal andere lichtjes tegen die niet harteloos zijn', vertelde de uil.
'Je hebt een mooi bestaan lichtje', ging de uil verder. 'Maar nu moet je echt weer op weg want ik heb flinke trek in een dikke muis, en als ik te lang bij jou in de buurt ben dan krijg ik zoveel liefde dat ik de muis niet meer zou kunnen opeten, en dan zou ik zelf eraan dood gaan. Ik wil niet sterven door een teveel aan liefde.'
Het lichtje was blij met het antwoord van de uil. Ze voelde zich bijzonder en moest dus op zoek naar een mensenhart. Daarin zou ze naar hartelust kunnen stralen.
Ze zocht de schaduw op om te wachten tot de dag weer aan zou breken en ze doofde haar licht een beetje in afwachting.
Het was alsof ze in slaap was gevallen want toen het eenmaal in het donker wilde gaan schijnen was de dag al begonnen en scheen ze in het zonlicht.
Daar liep een leuk meisje naar school. Het harteloze lichtje volgde haar en probeerde in haar hart te schijnen.
'Hé hallo, harteloos lichtje, wat schijn jij mooi', sprak een stem.
Het lichtje keek in het hart van het meisje en zag daar een ander liefdeslichtje prachtig stralen.
'Ja', sprak het lichtje, 'ik heb het getroffen met Isabelle, ik kan vanuit dit hart voluit mijn liefde uitstralen. Ben je verdwaald harteloos lichtje?'
'Ik weet niet waar ik thuishoor', sprak het harteloze lichtje, 'maar de uil zei dat ik een mensenhart moest gaan opzoeken'.
'Dat heeft die uil heel goed gezien, harteloos lichtje', sprak het liefdeslichtje in Isabelle's hart.
'Mmm, laat me eens denken', peinsde het lichtje van Isabelle.
'Ik ken wel een persoon die iemand als jou goed gebruiken kan', bedacht het lichtje van Isabelle zich.
Daar had het harteloze lichtje wel oren naar. Het leek haar heerlijk voluit te kunnen stralen zoals ze het lichtje in Isabelle's hart zag doen.
Het liefdeslichtje van Isabelle vond dat het harteloze lichtje maar eens moest kijken bij de vader van Isabelle.
Dat liet het harteloze lichtje zich geen twee keer zeggen.
Ze scheen voorzichtig het huis binnen en zag de moeder van Isabelle in de keuken bezig met het smeren van boterhammen.
'Hallo mooi lichtje', groette ze het hartelichtje van de moeder van Isabelle, want ze had meteen door dat in hart van die mevrouw een mooi lichtje schitterde.
'Dag harteloos lichtje', groette het liefdeslichtje haar. 'Ben je op zoek naar een lichtloos hart?'
'Kijk maar eens boven op de slaapkamer, dat is een hart dat goed een harteloos lichtje kan gebruiken'.
'Dank je', zei het harteloos lichtje, 'ik zal er meteen gaan kijken.'
Een beetje op haar hoede scheen ze de trap op en daarna de slaapkamer binnen.
Daar lag de vader van Isabelle op bed te roken. Er hing een zware walm, zodat het harteloze lichtje moeite had om tot hem door te schijnen.
Eenmaal tot hem doorgedrongen voelde het lichtje dat de vader van Isabelle zwaarmoedig was. De liefde van de moeder van Isabelle was niet tot hem doorgedrongen omdat hij zelf geen liefde in zich had.
Het harteloze lichtje voelde even een kleine weerstand, want het was een hele taak de liefde in deze man te laten stralen.
Maar het was natuurlijk vooral een mooie taak.
Met een aanloop scheen ze dwars door hem heen in zijn hart.
Het harteloze lichtje was nu niet langer harteloos meer.
Ze zocht houvast in het hart, dat even leek te protesteren omdat het zolang geen Liefde meer had gevoeld. Al gauw had het lichtje een goed plaatsje gevonden, en voorzichtig begon het met stralen.
De vader van Isabelle maakte zijn sigaret uit en liep naar de keuken. Daar omhelsde hij zijn vrouw.
'Weet je dat ik erg veel van je hou?' zei hij tegen haar.
'Ik ben onhandig en laat het je te weinig merken. 'Maar ik heb besloten de Liefde in me op te laten bloeien, dan kan ik jou die geven.'
De moeder van Isabelle stond met tranen in de ogen.
'Wat zeg je dat mooi manlief', en ze keek hem met een betraande glimlach aan.
'Jeetje, jij laat er geen gras over groeien zeg', zei het lichtje van de moeder van Isabelle. 'Jij kan er wat van hoor!'
Ze liet de moeder van Isabelle de vader omhelzen.
Zo konden de beide lichtjes samen flink opvlammen, en ze schenen nog lang en gelukkig.
feedback van andere lezers- aquaangel
leuk om te lezen, ik zou alleen een verhaal in deze lengte in twee knippen en in twee delen inzenden... als het te lang is leest men het vaak al helemaal niet. Om op je reactie van het weinig verhalen lezen terug te komen ;)
prettige dag xx
Peerke: O, ik wist niet dat dat kon... Dank! X
|
