Volg ons op facebook
|
< terug
Het ingewikkelde leven van de zeemeeuw.
Tom de zeemeeuw vloog elke dag achter de vissersboot van Folke Straatsma en zijn bemanning.
Dat ging zo weken achter elkaar.
Het was niet voor de lol dat Tom en zijn vrienden achter de boot aanvlogen, tenminste niet alléén voor de lol.
Er viel goed te eten achter een vissersboot, dat leerde je als zeemeeuw al snel.
Folke en zijn mannen vonden het prima dat Tom en zijn gevleugelde vrienden achter hen aanvlogen.
Het was zelfs zo dat Folke, de stuurman of de vissers de meeuwen een vriendelijke groet gaven voor de bemanning de zee op ging.
'Zullen jullie ons behoeden voor een behouden vaart?', vroeg Folke dikwijls aan Tom en zijn vrienden.
Soms hoorde Tom van andere meeuwen heel andere verhalen.
Er scheen bemanning te zijn, die van die vaalblauwe boot, die altijd boos reageerden, op elke zeemeeuw die ze zagen.
Tom begreep daar niets van.
Als je niet met zeemeeuwen overweg kon, waarom werd je dan in vredesnaam visser?
Hij had het goed getroffen met Folke en zijn mannen, daar was Tom zich van bewust.
Ze konden heerlijk dollen met de bemanning en hij krijste dat het een dolle boel was.
Die dinsdag in Juni vloog Tom weer met wel twintig vrienden en vriendinnen achter de vissersboot van Folke en zijn mannen.
Het was een drukte van jewelste en ze kresen om het hardst.
Tom en Eveline (zijn beste vriendin) waren, zoals gewoonlijk, in de voorste rij meeuwen te vinden.
Tom mocht Eveline graag en hij sloofde zich een beetje uit, in de hoop dat zij hem ook leuk zou vinden. Eveline moest daar vaak om lachen. Ze mocht Tom inderdaad, maar dat hoefde hij nog niet te weten. 'Laat hem maar een beetje vissen', bedacht Eveline zich dan stiekem.
Ook Erik en Lena vlogen in de voorste rij, en natuurlijk Dirk de durfal.
Het was mooi weer die dinsdag en het beloofde een prachtige dag te worden.
Opeens hoorden ze een hard toetergeluid.
Dirk keek waar het vandaan kwam en vloog een stuk in de richting van het geluid. Daarna vloog hij terug naar Eveline en Tom en vertelde dat het geluid van de vaalblauwe boot kwam.
Eveline kneep even haar ogen dicht en zei dat ze daar voor geen goud in de buurt wilde vliegen. Tom keek haar toen ondeugend aan en zei dat hij het best durfde.
'Kom op dan', zei Dirk. 'Ik vlieg met je mee.'
Eigenlijk wilde Tom liever bij Eveline blijven maar hij vond het ook belangrijk dat hij haar liet zien wat hij allemaal durfde. Zo zou Eveline zien wat een dappere durfal hij was.
Samen met Dirk vloog hij van Eveline weg na haar een vleugelkusje te hebben gegeven, en ze zetten koers richting de 'Vaalblauwe', zoals ze het schip onderweg doopten.
Toen ze al wat in de buurt kwamen hoorden ze de kapitein al vloeken en tieren aan boord. Tom kreeg meteen spijt van zijn onderneming maar wilde zich niet laten kennen.
Dirk was het snelst bij de boot. Luid krijsend vloog hij langs de mast en schaterde naar de bemanning. Tom vloog er wat onwennig achteraan maar liet ook zijn stemgeluid flink schellen.
Opeens ging het snel. Dirk dook naar beneden, maar er werd een stok naar hem gegooid.
Hij probeerde die te ontwijken maar verloor zijn evenwicht en raakte plotseling het dek.
Tom bedacht zich geen moment en schoot zijn vriend te hulp. Hij dook naar beneden onder luid gekrijs en raakte daarbij de railing.
Door al dat lawaai was de man die de stok had gegooid gelukkig geschrokken. Hij stond achter de mast en liet de meeuwen verder met rust.
Dirk was met de schrik vrijgekomen maar Tom had een wondje aan zijn vleugel en vloog moeizaam.
'Tom, jij bent een echte vriend', sprak Dirk. 'Dankzij jou vlieg ik nu nog vrij rond. Je hebt m'n leven gered!'
'Dat is wat teveel eer hoor', probeerde Tom de woorden van zijn vriend te nuanceren.
Stiekem was Tom blij met de dankbare woorden van Dirk. Nu zou Eveline hem zeker een toffe vogel vinden!
Het terugvliegen naar hun eigen boot duurde langer dan de heenvlucht.
Dirk moest Tom onderweg af en toe ondersteunen en Tom begon nu ook wat pijn te voelen aan zijn vleugel.
Toen ze bij de boot aankwamen vloog Eveline bezorgd rond in de achterste rij van de meeuwen. Ze krijste niet en schaterde al helemaal niet.
Ze was bezorgd geweest om Dirk en om Tom in het bijzonder.
Iedereen wist dat de vaalblauwe boot een boot was om bij uit de buurt te blijven, en ze voelde zich een beetje schuldig dat Tom met Dirk mee was gegaan. Ze wist eigenlijk wel dat hij dat had gedaan om indruk te maken op haar.
Ze was vooral opgelucht toen ze Tom en Dirk zag vliegen, maar ook boos en bezorgd toen ze zag dat Dirk Tom moest ondersteunen.
Tom trok een moeilijke snavel en had duidelijk pijn.
Eveline bedacht zich geen moment en nam Tom onder haar vleugels. Ze maakte een mooie duik en landde op de voorboeg van de vissersboot van Folke Straatsma.
Daar kwam Folke al aangerend.
'Jee Tom, wat is er met jou gebeurd?', voeg Folke. 'Heeft de vis teruggebeten?', en hij bulderde van het lachen.
Folke had al meteen gezien dat het geen ernstige wond was die Tom had opgelopen.
Tom kon niet lachen om de grap van Folke, en Folke hield snel op met lachen.
'Tja Tom, je moet maar even naar de vogelarts als we aan land komen', besloot Folke.
'Ja, en ik breng je daar naar toe, roekeloze vogel!', liet Eveline Tom nog weten.
Dat was nog eens een mooi vooruitzicht. Hij kon met Eveline samen naar de vogelarts. Normaal gesproken was een bezoek aan de arts natuurlijk geen pretje, maar met Eveline samen…
Tom mocht aan boord uitrusten van zijn hachelijke avontuur en werd veilig aan de kant gezet door Folke.
Eveline nam Tom mee aan zijn goede vleugel toen ze eenmaal aan land waren gekomen.
De vogelarts maakte het wondje schoon en gaf de instructie dat Tom het even rustig aan moest doen.
'O ja, en elke dag een schoon verbandje om je vleugel Tom, dan is het na twee weken wel genezen', was de overtuiging van de vogelarts.
Tom was blij dat hij na twee weken weer zou kunnen vliegen, maar aan de andere kant was hij ook teleurgesteld dat het toch zo'n tijd zou gaan duren.
Eveline gaf Tom een dikke snavelzoen en zei: 'Nou Tom, ik breng je wel voldoende te eten en zal voor ons beiden vis vangen. Zorg jij maar goed voor je vleugel en draag hem in een draagdoek. O ja, en elke dag een schoon verbandje eromheen wikkelen hè, hoor je Tom?'
'Ja, ja, elke dag een schoon verbandje, maak het nou niet ingewikkeld hoor', antwoordde de beteuterde Tom.
Eveline kwam trouw elke dag bij Tom op bezoek en bracht vis mee. Ze kon de vleugel van Tom niet meer zien, zo mooi had hij die in de draagdoek gedaan.
'Heb je vandaag een nieuw verband eromheen gedaan Tom?' vroeg ze elke avond weer.
'Ja, ja, natuurlijk', antwoordde Tom, die de instructies van de vogelarts goed begrepen had.
Na een week voelde zijn vleugel zwaarder en kon hij het moeilijker bewegen dan vlak na het ongeluk. Dat vond hij vreemd, maar hij besloot er niet met Eveline over te praten.
Het duurde immers twee weken voor zijn vleugel beter zou zijn.
En elke avond kwam Eveline met vis op bezoek.
En elke dag legde Tom netjes een nieuw verband aan rond zijn vleugel.
Toen de twee weken om waren was Tom verheugd. Eindelijk zou hij weer mogen vliegen.
Maar… zijn vleugel deed meer pijn dan vlak na het ongeluk, en hij voelde ook zwaarder aan.
Eveline kwam hem al vrolijk tegemoet vliegen: 'Ga je mee, achter het schip van Folke aan?' vroeg Eveline.
'Ik weet het niet. Mijn vleugel voelt zo zwaar aan', was de reactie van Tom.
'Kom op, laat mij maar eens kijken', zei Eveline nog steeds opgewekt.
Tom haalde de vleugel uit het draagverband en Eveline schrok.
'Jeetje zeg, die is dik geworden!' zei ze. 'Misschien heb je een ontsteking, daar kan een vleugel van opzwellen.'
Tom kreeg tranen in zijn ogen en trok een behoorlijk beteuterde snavel.
'We gaan naar de vogelarts, kijken wat die ervan vind', besloot Eveline.
Ze pakte Tom bij zijn goede vleugel en ze gingen op weg.
De vogelarts keek bedachtzaam toen ze de vleugel van Tom zag. Ze keek Tom in de ogen en moest een beetje lachen om de beteuterde snavel die Tom trok. Maar dat liet de vogeldokter niet merken want ze wist dat Tom graag weer wilde vliegen.
Nog een keer keek de vogelarts naar de vleugel en het verband.
'Je hebt heel goed de instructies opgevolgd hè Tom', begon de vogelarts.
'Ja mevrouw', zei Tom tegen de vogelarts.
'Daar ben ik blij om', ging de vogelarts verder.
'Ik heb elke dag een schoon verband om mijn vleugel gedaan en de vleugel in een draagdoek gedragen.'
'Prachtig', zei de vogelarts, 'alleen ben ik bang dat jij de instructies iets té goed hebt opgevolgd Tom'. En de vogelarts moest nu toch even lachen.
'Hoe bedoeld U, mevrouw?' vroeg Eveline.
'Wel, Tom had twee weken geleden een probleempje met zijn vleugel. Dat probleem heeft hij erg ingewikkeld gemaakt. Hij heeft elke dag trouw nieuw verband om zijn vleugel gedaan maar nooit het oude eraf gehaald.'
Eveline keek naar Tom en moest nu hard lachen. 'Heb je het oude verband niet eraf gehaald Tom?'
'Nee, moest dat dan?' vroeg Tom nog wat beduusd.
'Van een klein probleempje heb je zo een ingewikkeld probleem gemaakt Tom, en elke dag dat je nieuw verband om je vleugel deed maakte je het probleem ingewikkelder.'
Tom moest nu ook een beetje lachen. Tja, het was wel gek dat hij er niet aan gedacht had het oude verband eraf te halen.
'Ik zag het verband niet', zei Eveline, 'omdat de vleugel in de draagdoek verscholen zat.'
'Nou, we zijn er snel klaar mee', zei de vogelarts.
'Tom, je gaat je vleugelprobleem ontwikkelen', ging de arts verder. 'Je vleugel is gewend geraakt aan ingewikkeldheid en dat gaan we nu ontwikkelen.'
'Elke avond voor je gaat slapen wikkel je drie verbanden van je vleugel. Dat is ont-wikkeling. Dat blijf je doen tot je het verband niet meer ziet. Dan is je vleugel ontwikkeld en kan je weer heerlijk vrij vliegen.'
'Dank U dokter' zei Tom, en Eveline nam hem lachend onder haar vleugels.
Vier dagen later vlogen ze weer krijsend achter de boot van Folke, die bijna niet meer bijkwam van het lachen toen hij het ingewikkelde verhaal van de ontwikkeling van de meeuwenvleugel hoorde.
feedback van andere lezers- SabineLuypaert
Heerlijk stukje 'elke dag nieuw verband aan gedaan maar het oude er niet afgehaal, hij zag het verband niet
Peerke: Dank je wel Sabine!
|
