Volg ons op facebook
|
< terug
De Mensen en Vice Versa...
De Mensen en vice versa
Dit begon eerst anders. Toen las ik het opnieuw en maakte ik de bedenking : 'Waarom schrijf ik dit eigenlijk?' En meer nog : 'Wie leest dit?' En de combinatie van die twee bedenkingen resulteert dan in de gedachte : 'Waarom wordt er überhaupt nog nagedacht over hoe je met anderen omgaat, buiten jezelf om. Ik bedoel… wat hebt u er aan dat ook ik nog eens m'n visie daarover kenbaar maak? Wel 't Is 't volgende : ik word vaak bevangen door plaatsvervangende schaamte, misschien ligt dat aan mezelf, al ligt het vaker aan anderen. Eén luttele keer is het ludiek zoals wanneer een vriend een gedicht aanheft in een tram en je daar even niet op had gerekend en je eigenlijk net in de massa op wilde gaan… maar daar kun je om lachen. Veel vaker lach ik niet. Ofwel lach je uit een soort verwrongen gevoel dat je vertelt dat jij zo niet bent. Dat jij dat nooit doen zou. Nu lees ik zelfs gedichten voor aanleggende plezierboten dus dat is alvast geen pijnpunt, dat is eerder een pluspunt. Neen, de pijnpunten die liggen elders. In het overdreven blootgeven of het simpelweg idioot zijn van anderen. Tuurlijk, wie ben ik om te bepalen of anderen idioten zijn… maar toch.. u kent het zeker. Zoniet, kijk eens naar tv, ik hoef zelfs geen programma's op te noemen, het kan niet missen. Geen tv? Geen nood, ga eens naar buiten en vat post in uw lokale bloemist of zo… ik bedoel schiet eens echt de mensen af… Plaatsvervangend schaamtesucces bijna gegarandeerd. Mensen, ze zijn om te beginnen overal. Daar moeten we dus al rekening mee houden en het niet kwalijk nemen van louter aanwezigheid van anderen is al vaak een enorme opgave voor velen onder ons. Zeker als diegenen waar we mee te maken krijgen dan ook nog een andere cultuur, andere opvattingen,waarden of zelfs nog maar andere interesses hebben.
Zonet heb ik de zin gewist waarin ik uit de doeken deed dat ik geen moeite heb met de hierboven vermelde pijnpunten. Bij deze dus. Snel zijn is bij sprinten een pluspunt. Politiek correct zijn is in deze tijden vaak een aaneenrijging van holle kreten uit monden die zich verrekken tijdens het napraten. En dan bedoel ik niet samen gezellig nog een beetje keuvelen. Kijk naar m'n frisbee, daar vliegt ze… met maar één doel, een boog maken en terugkeren, door de zeewind gedragen maakt hij een ellips en ik tuur tegen de zon in en ontdek het punt waar hij landen gaat op 't moment dat ze haar draai neemt.
"Daar heb je niet van terug." : Ik sprak het niet eens uit. Ik dacht 't gewoon. Uit het leven gegrepen zinnen, ze doen me telkens weer denken aan waarheid. Ik ben nooit een vreemde. Toch niet in eerste instantie. Ik versta de kunst meteen vertrouwd te zijn. Omdat ik het écht wil. Niet omdat het mij opportuun lijkt. Alhoewel… het hangt er nog maar van af wie je voor je hebt. Of achter je. Daar ben ik dan wel weer eerlijk in. Soms is een beetje zelfbehoud niet uit te sluiten. Maar het liefst heb ik zij aan zij. Want dan gaat het er niet langer om of het van mij is, of van hem of haar… Dan gaat het om wat we samen zien in dit en wat we denken over daar of waar… we gaan, daar gaat het om. We gaan. Ergens heen. Of net nergens. Maar tussenin is er weinig dat niet kan… En we zien. We kijken niet alleen.
En alles is dikwijls veel meer dan het voordien scheen. Ook al duurt het al bij al vaak niet langer dan enkele luttele seconden perfectie. Zoals wanneer iemand je eindelijk zegt... nadat je dat toch wel al lang vond dat die zin eens je oren mocht beroeren : 'Ik zou de hele nacht met je kunnen, met je willen praten...' Dan staat de tijd even stil, dan liggen er twee benen op de jouwe en niets is geforceerd, niets impliceert iets, het is wat het is... en je voelt dat het juist zit... En dan zucht je bij jezelf omwille van de schoonheid, omwille van de verbondenheid die je voelt... maar eveneens omwille van het feit dat zo'n moment al aan het oplossen is de seconde nadat het zich aandient... Maar je prent 't vast in je hoofd en zo... beleef je die momenten enkele keren... je stuurt je glazen lift doorheen je hoofd zoals Willy Wonka zijn lift in Sjakie en de Chocoladefabriek, naar overal vliegend waar jij heen wil... je hoeft maar op 't knopje te drukken... Maar net zoals Willy Wonka kom je op 't eind ook tot de conclusie dat je toch niet alles hebt wanneer je enkel in je eigen hoofd leeft... je hebt de anderen nodig om écht geluk te vinden... het is het geven en terugkrijgen waar het werkelijk om gaat... The Truth is...
Tuurlijk heb ik 't al verschillende keren geprobeerd. Nooit wist ik hoe eraan te beginnen. Een paar dagen geleefd en mezelf laten bezinken. Terug in mezelf gekeken en ze allemaal gevonden. Dringend voor de dranghekkens als hooligans die elkaar de kop willen inslaan. Woorden die zich willen laten gelden. Over mensen en vice versa. Ik schik ze hier even voor u, niet als een fris ruikertje maar eerder als de jungle waar we ons dagelijks in begeven.
Ik rijd nooit te snel, ik heb geen auto. Dat is al punt één. Ik beweeg me traag. Vaak. Het doet me goed. Het doet me stilstaan. Niet bij 't rood. Daar rijd ik nét door. Ook figuurlijk. Groen is zo makkelijk, zo veilig. En ik ga niet op zoek naar gevaarlijk of onzeker. Ik stop enkel niet voor rood als 't niet nodig is. Het is geen wil om de dingen in de war te sturen. Het is een drang om niet stil te staan bij onbenulligheden als een manke verkeerssituatie. Geen tijd voor. Hoe traag ook. Dit lijkt een contradictie. Maar dat is het niet. Hoeveel tijdverlies zie je niet door non-communicatie? Ik dring me nooit op. Op die éne keer na dan. (Lees verder verdomd !)
Ik zal het nooit nalaten iemand aan te spreken omdat het in de ogen van velen niet hoort. Het rood op het sociale omgangspallet. Het is al zo vaak geschreven en gezegd maar het hier even herhalen kan heus geen kwaad, hoe vaak zit, sta of wandel je niet langs iemand aan wie je iets zeggen wilt maar het niet doet vanwege de codes die je denkt te moeten hanteren. Uit zelfbehoud, uit schrik voor plaatsvervangende schaamte, uit angst, uit het gevoel belachelijk over te komen, uit een vals gevoel van vluchtigheid en de daarmee gepaard gaande schijnbare zinloosheid…
Ik ga 't tegen. Ik kies voor door 't rood. (Alle boetes zijn betaalbaar.)
Beter af en toe eens afgaan dan nooit meer opgaan in een voorbijganger.
Uiteindelijk zijn de voorbijgangers met meer dan zij die blijven.
Hoeveel mensen verdwijnen niet in hun windstilte. Hun zelfgeknutselde bermudadriehoekje waar enkel zij de weg weten? Veel. Tuurlijk is dat hun zaak. Dat besef ik ten volle. Maar ik, ik kom langs, breek een lans en zonodig nog één en nog één en… uiteindelijk keer ik terug. Al duurt 't vier levens. Wat trek ik m'n ogen nog steeds zo vaak open. Niet altijd van verwondering maar omdat zoveel momenten en 'toevallige' ontmoetingen zoveel herbergen wat je niet op 't eerste zicht opmerkt. Je moet echt kijken. Reageren. Communiceren. Niemand leerde me hoe het te doen. Ik ontdekte het zelf. Door te kijken naar het kind dat zich bleef roeren, door te voelen aan het besef dat zich leek te vormen. En het gaat niet over waarden en normen… het gaat over het groots zijn van de kleine dingen.
En Beck zingt over een blauwe vogel aan z'n raam en hoe hij liedjes hoort, gezongen door anderen… Of net door die ene. En ik verdwaal in melancholie en lijst dit moment dan maar in, zo authentiek mogelijk. En ook nu weer blijkt het : Ik heb geen enkel plan. Of toch net wel. Mijn plan is er geen te hebben. Dat lijkt mij trouwens het beste als ik mezelf en m'n metacognitieve capaciteiten in beschouwing neem. Ik leid een leven dat je 't best zou kunnen vatten door een kronkelende rivier te tekenen die af en toe uitmondt in een zee… En eigenlijk ben ik op zoek naar de oceaan. En eens ik die stroom heb gevonden zal ik waarschijnlijk willen weten waar al dàt water heengaat… of net : waar komt het vandaan? Ik doe echt niet zomaar wat, maar ik kies nooit recht-op-mijn-doel-wegen. Het is ook niet eromheen slenteren. Veeleer is het doorspekt met contemplatieve tussenpauzes waar ik - in de ogen van tal van anderen - tijd mee aan het verliezen ben. Net op die momenten groeien bij mij de beschouwingen die ik op dit moment tracht vast te leggen. Het gaat erom dat ik er steeds meer van overtuigd aan het raken ben dat je nooit tijd verliest. Want alles is tijd. Het moment is het moment. Hiermee bedoel ik niet dat ik enkel in het 'nu' leef. Wel dat ik goed oplet en zelfs uit ogenschijnlijke banaliteiten - en ik spring op in herhaling - diepe voldoening vinden kan. Neem nu dit, deze woorden, je leest ze en misschien heb je het gevoel dat het de grootste zever is die je ooit hebt gelezen (al is die kans toch wel heel klein) maar kom… stel dat het zo is. Dan is dat toch een schitterend inzicht… want dan wil dat zeggen dat je tot nu toe een écht hoog niveau qua literatuur hebt gekend. En dat besef geef ik je zomaar mee, door deze 'middelmatige' tekst in je hersenpannetje te laten sudderen. Hapklaar brokje pulp, hup en je bent weer intellectueel voorbereid op je volgende momentje kritische gedachten spuien.
Ik ga eens concreet worden, voor zij die ' t nog steeds niet snappen waar dit over gaat. Je loopt over straat en je reageert nergens op. Je bent gefixeerd op je doel, je weet waar naartoe en de rest kan je gestolen worden. Dat is goed, want je zult er zeker ver mee komen, maar ik kan dat dus niet. Omdat ik het niet wil. Ik loop over straat en groet, kijk, sta stil, keer terug, antwoord op een blik, verknip de stilte met een inwendige snik.
Ik blijf echter wel m'n doel voor ogen houden… En dat doel is in wezen altijd hetzelfde : de drang om verwonderd te worden. En soms ben ik teleurgesteld. Dan heb ik iets van 'fuck', haal me hier vandaan… dit is niet de moeite waard. Maar ook dan, in dergelijke precaire situaties kun je verwonderd raken. Maar dan heet dat heel toepasselijk : 'ontgoocheld', de betovering is verbroken op zo'n momenten. Het goochelen met de realiteit houdt dan op. En heel af en toe ben je onthutst. Je drang naar verwondering wordt plots onthoofd.
Enkel mensen zijn daartoe in staat. Ze doen het voor je neus. Zonder enige schaamte. Ze kappen de kop af van je verwachting. (Al dan niet hoog gespannen. Dagdagelijks of in de door jou gekozen uitzonderlijkheid.)
Ik kijk toe. Heel vaak. Observator. Twijfelaar. Zijlijnman.
Want je weet… als ik nu ingrijp dan stuit ik op onbegrip. Maar dan moet het wel. Wanneer? Het beste voorbeeld is wanneer 'grote mensen' kinderen slaan… Van één of nog niet eens jaar in de rij van de GB, dan kan ik niet toekijken moet ik…communiceren… Maar ik beef dan meer dan goed is voor me en bijgevolg stuiteren m'n woorden zich een weg naar het lege draagvlak om in het beste geval het sujet in kwestie (twee keer een vrouw trouwens) verbouwereerd te doen wegkijken na mijn wijzen op het zinloze en verwerpelijke van de zich net voltrokken handeling. Concreet? De verwondering die een kind wekken kan is van het meest pure mogelijk. De onthutsing die zich van mij meester maakt als men zo'n kind dat nog van niets weet een klap tegen z'n hoofd geeft omdat 't even naar de fles fruitsap graait op de loopband van de kassa is navenant, neen die is alarmerend in mijn ogen. Het is het summum van non-communicatie. Wezens die nog alles dienen te leren dingen 'bevelen' door hen een klap te geven. Ik herhaal : tegen het hoofd. Zie je, dit is nu afdwalen in de ogen van velen. Voor mij is het afdalen. Tot de kern. Het kind. Het kind dat men vermoord. Nog voor het de kans krijgt te weten te komen wat leven is.
Laat ik afsluiten met deze anekdote : enkele weken geleden vroeg mijn dochter, Emma me : 'Papa, wat is Jazz?'
En ik antwoordde : 'Wel meisje, jazz dat is dat je niet weet wat er gaat gebeuren tot 't gebeurt… maar jazz is ook…' Jazz is ook muziek hé papa?Dat ze dat dan zelf zegt... zo zonder dat je haar daartoe forceert of manipuleert... Dàt is wat ik zoek. Dàt. De muziek in de mensen. En het besef dat het bestaat. Men moet enkel moeite doen om het te zien. Het te voelen. Het te geven. Aan elkaar. Vooral het besef dat het écht wel om en door de andere gaat is van allesbepalend belang.
Jazz.
feedback van andere lezers- Vansion
Herwerkt. Dat is op zich al heel interessant voor geboeide lezers... Maar het blijft zware kost. Vind ik. Beetje te cerebraal. De illustraties die erin steken zouden kunnen hun eigen leven leiden ... en tékenen wat jij zeggen wil ...
Ach. Niet teveel naar mij luisteren hé ... Gewoon voortzijlijnen. Schrijven is minstens een gebaar... De moeite dus.
CaptainNorth: ok.... maar ik snap wat je bedoelt met cerebraal... het is wel juist... het zou meer moeten leven... ik ga 't eens proberen... - sinneskyn
Hay captain, ik heb je verhaal gelezen tot en met het mooie slotaccoord..Het verhaal verloopt af en toe als een rivier, die even buiten de haar oevers treedt of een duik neemt in zee..maar ik herken ( ontmoet ) onderweg waardevolle dingen...vooral in de uiterwaarden (op die vruchtbare bodem bloeien tenslotte de mooiste planten, als je ze maar wilt zien :) sinneskyn gr hil
CaptainNorth: da's mooi hil, 'de uiterwaarden' en de ganse metafoor van de rivier vind ik op mijn beurt, mooi...
ik ga bovendien nog eens proberen wat Vansion bedoelt met het tot leven wekken van de illustraties
groet
Cap North - Jan_Stephorst
De laatste paragraaf is waar het voor mij om draait in dit leven. Over de rest kan ik alleen maar zeggen: solliciteer bij Jan Eelen en het komt allemaal goed. Ik ervaar ook iedere dag 'In de gloria' live op het werk.
CaptainNorth: super! Zou ik dat doen solliciteren bij Jan Eelen? Ik zou dat inderdaad beter doen! Grappige commentaar, hoopgevend ook... en welja, mooi dat je m'n visie deelt. - geertje
"Zoals wanneer iemand je eindelijk zegt... nadat je dat toch wel al lang vond dat die zin eens je oren mocht beroeren : 'Ik zou de hele nacht met je kunnen, met je willen praten...' Dan staat de tijd even stil, dan liggen er twee benen op de jouwe en niets is geforceerd, niets impliceert iets, het is wat het is... en je voelt dat het juist zit... En dan zucht je bij jezelf omwille van de schoonheid, omwille van de verbondenheid die je voelt... maar eveneens omwille van het feit dat zo'n moment al aan het oplossen is de seconde nadat het zich aandient..."
Jan, ik zat met de muziek van "hothouse flowers" (you can love me now) op de achtergrond, dit verhaal te lezen, en bij deze passage zat ik te janken...onstuitbaar...echt. als je vertelt van die kinderen in de supermarkt, ik heb dat ook zo vaak gedaan...zo'n "moeders" aangesproken die zich suf staan schreeuwen tegen een kind van 2 ....(ze antwoordden dan steeds op hun meest venijnige toontje:"jij hebt vast zelf geen kinderen hé", terwijl ik verdomme voor 5 kinderen, van iemand die dood was, gezorgd heb...gedurende 6 jaar)
jou lezend,(en eigenlijk al veel langer, maar het wordt hier bevestigd) besef ik dat ik mijn energie op dit moment verspeel (verspil) aan iemand die dat niet verdient...die mij...maar Hanne, zijn kind, 11 jaar, vindt bij mij de veiligheid die haar "vechtscheidende" ouders haar al meer dan 2 jaar niet kunnen bieden.....mijn Hanne....Jan, waarom doen mensen elkaar dàt aan? ik heb nu contact met hem, omwille van Hanne, ik laat hen hier logeren bij mij...soms, in een weekend...
de essentie van HET leven, ik zoek het al mijn halve leven, zit hierin vervat, in jouw verhaal.
de piano in het nummer (you can love me now) klinkt op de voorgrond en ik word er zo door ontroerd dat ik doorheen mijn tranen, gelukkig blind moet ( en kan) typen. dat heb ik geleerd toen ik 17 jaar was, van huis wegliep, omdat ik me nooit iemands kind heb gevoeld.......
BEDANKT voor dit verhaal. het overtuigt me er nog meer van dat ik met Hanne's papa niet verder wil, hij is zo on-sensitief naast mij en ik, ik ben dan weer net het tegenovergestelde...hoog sensitief. het lijkt meer op een brief...hier, en dat mag niet...eigenlijk, maar dat kan me niéts schelen, iedereen mag weten wie ik ben en waar ik voor sta. zuiverheid...puurheid ! dedju, woonde je maar niet zo ver weg, ik kwam je gauw even omhelzen en gaf je een zoennnnn
lllliiiieeeeffffssss
geertje.
CaptainNorth: Wow... wat kan ik nu nog schrijven? The Hothouse Flowers zijn inderdaad heel goed... ken ze ook al lang... ben ze een beetje uit 't oog verloren... ga die plaat eens checken... en ja... je moet doen wat je doen moet... je kunt per slot van rekening ook niet anders...
het is een mooi verhaal... het is een observatie... er zit volgens mij heel veel waarheid in...
...
...
...
jan - Rinka
je schrijft het tegenovergestelde van oppervlakkig. En toch lichtvoetig en verstaanbaar. talent is dat.
en toch. volgens mij is dit meer dan 1 stukje. Eentje over plaatsvervangende schaamte (dacht eerst dat ik daar nog meer over te weten zou komen), eentje over niet schaapachtig voor het rood staan wachten, eentje over de bereidheid tot laten verwonderen, eentje over de misdaad van kinderen slaan. Ik vind het allemaal mooi en zinvol, heel erg, maar het zwalpt wat. maar dat kan ook aan mij liggen. ik word misschien veel te graag bij de hand genomen en geleid. Misleid mag ook.
enfin, niet meer dan een structuurkwestie.
CaptainNorth: Wel wel wel... plaatsvervangende schaamte en wat ervan verwacht wordt... dit stuk ligt me heel nauw aan het hart... en inderdaad, hoe hermetisch af het voor mij ook is, het is soms een beetje teveel in één stuk lijkt het... ik vind het wel maf dat je het leest terwijl ik wenste dat je dit lezen zou... ik zit hier op m'n werk en moet gewoon wachten tot ik naar huis 'mag' en ineens schoot het me te binnen dat ik hierop kon... en amai... je raakt me wel met je feedback... en ik neem je graag bij de hand hoor... misleiden? Ach... daar ben ik dan weer te empatisch voor denk ik... alhoewel...
;-)
|
