Volg ons op facebook
|
< terug
Het reservaat (deel 1)
HIJ tuurde met een vermoeide blik door de spleet van de houten deur naar wat hij altijd als een paradijs had beschouwd. Zijn paradijs. Zeventien jaar al was dit lapje grond zijn eigendom, zijn reservaat, zijn territorium waar hij heroïsche gevechten had geleverd… en gewonnen.
Door de donkere wolken piepte een eerste zonnestraal, als een teken van het feit dat de kust veilig was, dat hij straks weer zijn ding kon doen. Hij rechtte zijn rug zodat niemand de vermoeidheid zou opmerken die in feite af en toe zijn stramme ledematen beheerste. Straks zou hij opnieuw parmantig regeren over zijn kleine paradijs, maar eerst zou hij zich tegoed doen aan de vele lekkernijen, die hem zouden worden voorgeschoteld. De voordelen van de baas in huis te zijn. Ze zou hem weer verwennen als hij zich tegen haar aan zou vlijen. "Mijn sloeber", noemde ze hem altijd als ze hem aankeek. Het leek alsof er een dromerige blik verscheen in de oude, vermoeide ogen, een blik die nakend geluk en voorspoed verraadde.
ZIJ moest en zou alles onder controle houden. Het zat gewoon in haar karakter. Haar walhalla zag er perfect uit, tenminste volgens haar normen dan toch.
Vanuit haar oogpunt, op één hoog, had ze een volledig overzicht en de controle over de situatie. Alles zat erop en eraan. De omgeving was voorzien van voldoende open ruimte om het zonlicht toe te laten en er was voldoende groen dat er voor zorgde dat er schaduwplekken waren om te ontsnappen aan de, bij wijlen, hete middagzon. De ontspanningsruimte, aan de uiterst noordelijke zijde van haar rijk, was niet helemaal naar haar zin, maar er was voldoende privacy. De sanitaire installatie was pico bello, hier zeker géén opmerkingen. In feite waren er géén tekortkomingen, dacht ze bij zichzelf, op één uitzondering na.
Hij daar! Hij die daar zat te wachten als een sfinx voor een piramide.
Door hem kon ze zich toch zo opwinden. Alleen al de gedachte deed haar trillen op haar benen.
Die ouwe rakker dacht dat hij zich alles kon permitteren.
Maar daar zal ik ten gepaste tijde wel een stokje voorsteken, wacht maar eens af!
Vanaf nu zou het anders worden.
Zijn "Hof van Eden" was exact tweehonderd vijftig vierkante meter groot. Een braak stuk liggende grond, op sommige plaatsen overwoekerd door uit de kluiten gewassen distels en meters hoog onkruid, was een ideale omgeving om ongezien te sluipen, of gewoon om te zonnen zonder van iemand last te hebben. Privacy was een heel belangrijk woord voor hem. Soms loerde hij van tussen het hoge gras naar de speelse mussen die luid kwetterden en zijn middagdutje verstoorden. Maar een blik van hem deed ze opvliegen. Hij voelde zich echt de Koning te rijk.
Het stukje grond had nog meer bewoners. Kleine grijze veldmuizen die op en af liepen op zoek naar iets eetbaars voor de kroost, en ook een verdwaalde bruine rat die de etensrestjes zocht, maar alleen 's nachts buiten kwam. Enkele kleine bergjes, nauwelijks tien centimeter hoog waren het bewijs dat er ook enkele mollen huisden. Ja, Ramses had zijn paradijs goed gekozen. Hier werd hij door niemand gestoord en kon hij ongezien zijn gang gaan.
Voetstappen op de houten overloop, die door de droogte kraakte als een oude kar, rukten Dylaila uit haar middagdutje in de lauwe zon. Echt slapen deed ze toch niet, het was meer slapen zoals de muizen in het meel, één oog open en één oog dicht, je weet wel….. om niet verrast te worden.
Die stappen ken ik wel, stelde ze zeer alert vast. Alles was nu voorspelbaar. Rechtop zittend gefocust op de deur stelde ze zich al voor wat ging gebeuren. Het volgende was het gerinkel van sleutels, het morrelen aan het slot en het krakend opendraaien van de grote witgeschilderde deur. Zie je wel, daar is hij dan, mijn grootste en beste vriend. Mijn favoriet !!!
Net op tijd want het wordt dringend, die boodschap.
Rechtstaand op haar nogal kromme benen liet Dylaila zich gedwee haar zwartlederen band aandoen. Nee, niet zo maar eentje, maar een stevige, doorstikt met helrood garen en met zilveren sterren erop. Als een echte legersergeant stapte ze voor haar beste vriend uit. Recht naar haar paradijs, waar eindelijk de behoefte kon worden gedaan.
In een hoekje achter een omgevallen houten plank waar het groene gras wat hoger staat, daar is het te doen, dacht ze zo. De geuren die hier op je afkomen, zijn het van het, voor een bulldog.
Met haar korte scheve voorpoot groef ze een kuiltje. "O nee", snifte ze bij zichzelf, "toch niet waar zeker, zo te ruiken was hier een vreemde gepasseerd." Maar toch was die geur haar helemaal niet onbekend. Het was onmiskenbaar een geur van een rasgenoot. Maar het geurtje zinde haar wel, het rook zelfs lekker, hmm.
........
.....
...
.
feedback van andere lezers- lief
leest perfect, elpe
liefsxxx
elpe: Volg maar in deel 2 en 3 dan.... en kijk uit naar het verrassende einde , niet dan?
groetjes elpe - tati
Een heel mooi verhaal uit die "speciale hemel", walhalla. Disneyfilm waard naar mijn gedacht :o)
elpe: Disneyfilm zal niet lukken, iemand doen glimlachen misschien wel. We doen ons best.
elpe
|
