|
< terug
Zeevonkje
Het was avond en ze gaf licht.
Natuurlijk gaf ze licht, daar was niets vreemd aan. Zeevonkjes geven licht. Dat was nu eenmaal zo en dat zou waarschijnlijk wel zo blijven.
'Wat schijn je mooi', zei de dolfijn.
Het zeevonkje was blij met dat compliment en deed extra haar best voor de dolfijn.
Ze deed haar best voor de vissen en alle dieren op het land die haar konden zien. Een mooie gloed die de zee oplichtte, dat was zij, samen met haar vele broertjes en zusjes, neefjes en nichtjes en verdere familie.
Ze was blij met haar bestaan en vond het leuk, en spannend ook om zichzelf op te lichten.
Daar kwam een waterrat op een stuk wrakhout voorbijdrijven.
'Wat licht jij jezelf mooi op zeg', sprak hij. 'Ik dacht dat alleen mensen goed waren in oplichten, maar die doen dat bij anderen'.
Dat was nog eens wat! Zeevonkje vroeg zich af hoe de mens dat voor elkaar kreeg. Dát kon ze niet, haar broertjes en zusjes oplichten. Het was niet nodig, want die konden het zelf.
Maar toch, anderen oplichten: de dolfijn of de waterrat, of opa en oma die al een beetje doofden.
Ze kreeg, zodra ze erover nadacht veel respect voor de mens. Eigenlijk -bedacht ze - zijn wij zeevonken egoďstisch. Wij denken allemaal alleen aan onszelf.
Het maakte haar een beetje triest, en ze gaf meteen minder licht.
Net toen ze een beetje doofde kwam er helmgras voorbijdrijven met daarop wat hemelzaad.
'Ik lig een beetje uit koers', zei het hemelzaad. 'Weet jij de weg naar de duinen?'.
Dat wist het zeevonkje wel, en ze besloot extra op te lichten om het hemelzaad de juiste weg terug te laten zien.
'Jeetje', sprak het hemelzaad, 'wat kan jij mooi oplichten'.
'Dat lijkt misschien wel zo, maar de mens kan een ánder oplichten, en zover zijn wij zeevonken nog lang niet.'
'Tja, niet iedereen is even ver in de evolutie', sprak het hemelzaad wijs.
'Wees tevreden met het feit dat je jezelf zo mooi kan oplichten', voegde hij eraan toe.
Ja, daar had het hemelzaad wel een punt, het was al heel mooi dat ze zichzelf zo kon oplichten; wellicht zou ze later, in haar verdere evolutionaire ontwikkeling ooit zover komen dat ze een ander op kon lichten.
Daar zou ze dan maar op hopen, want het leek haar heel fijn zoiets moois voor een ander te kunnen doen.
Blij met het gesprekje en het inzicht lichtte ze zichzelf eens extra flink op.
Het hemelzaad vond zo zonder moeite de weg terug naar de duinen en de dolfijn glimlachte.
feedback van andere lezers- tati
Prachtig verhaaltje met een vertederend naďf zeevonkje. Mooi :o)
Peerke: Dank voor het lezen! - SabineLuypaert
prachtig stukje met lesje in (smile)
Peerke: Sorry voor late reactie maar erg bedankt Sabine! - aquaangel
graag gelezen xxx
Peerke: Daar was ie voor X - muis
Dit is mooi:) Beetje kritiek: je kan hier en daar schrappen en wat meer open laten voor de lezer.
Dit is opbouwend bedoeld Peerke.
Toch heel graag gelezen, en origineel:)
groetjes
Peerke: Aan die kritiek heb ik veel Muis! Zal er nog een kritisch naar kijken.
Veel dank!
|
