naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

de wulpse avonturen van mijn grootouders

door pisatelj

Vandaag wil ik je over mijn grootvader zaliger vertellen. In ons dorp was hij een opvallende figuur. Met zijn lengte van 1m 92 kon werkelijk niemand om hem heen. Toen zijn jeugd al lang vervlogen was, stond hij nog steeds 1m 78. Zelfs met die lengte bleef hij vele mensen angst inboezemen. Tenminste, áls hij dan eens stond, want meestal zat hij. De houten leunstoel in de voorkamer was zijn vaste stek. Daar zat hij dan met een boek op zijn schoot. Elke dag weer een ander boek, want niks kon hem lang boeien. Het boek las hij zelden, wel kwijlde hij het onder. Die boeken vervingen de vrouwen waar hij vroeger op in slaap viel. Ik kan niet met zekerheid zeggen of hij hen ook onderkwijlde. Er zijn wel indicaties. Steeds als mijn grootmoeder zaliger een korte woordenwisseling met hem gevoerd had, diende ze spuug uit haar gezicht te vegen. Voor haar was dat hoogstens een klein ongemak. Als vermeende soldatenhoer was ze heus wel erger gewend. Ik zeg vermeend, want bewezen werd het nooit. Al die dozen Duitse chocolade die ze in haar kelder had staan, kunnen echt onschuldige cadeautjes geweest zijn van sentimentele moffen. Zij kon het niet helpen dat elke Lanzer in haar een nichtje of klein zusje herkende. Geruchten zijn echter venijnige dingen. Zeker tot het eind van de jaren '60 stond mijn grootmoeder bekend als 'de matras van de Denderstrasse'. In die tijd kwamen de mensen nog spitsvondig uit de hoek. Nu, mijn grootvader die werd heel oud. Maar mijn grootmoeder, die werd tegen alle verwachtingen in, nog heel wat ouder. Al rond haar tachtigste levensjaar zei de dokter dat ze een Keith gelapt had. Oud worden met zo'n destructieve levensstijl, dat kon alleen Keith Richards. Mijn grootmoeder lukte het echter moeiteloos. Tot haar negenennegentigste levensjaar maakte zij elke dag drie flessen wijn soldaat. Twee in de voormiddag en eentje 's avonds. Tussenin lag ze uitgeteld op de sofa. Helaas heeft ze nooit de honderd gehaald. Van getallen bestaande uit meer dan twee cijfers had ze een heilige schrik. Haar aanleg voor bijgelovigheid was ongezien. Vijf keer per week frequenteerde ze een waarzegster. Vijf keer dus, en geen zes, want zelfs waarzegsters hebben sluitingsdagen. Die waarzegster had ooit eens raadselachtig gezegd: "twee cijfers zijn honing, maar drie cijfers zijn lookworst." Mijn grootmoeder had een hartsgrondige afkeer van lookworst. De arme vrouw - haar pensioentje overtrof ternauwernood het BNP van Mozambique - weigerde in te zien dat de volgevreten waarzegster weinig talent had voor profeteren. In profiteren was ze anders een hele kei. Aanvankelijk ging ze informeren bij kennissen van mijn grootmoeder. Daardoor wist ze vaak wel iets aannemelijks voorspeld te krijgen. Maar uiteindelijk gaf ze dat op en zoog ze maar wat uit haar duim, want mijn grootmoeder had niet zo gek veel vriendinnen. Op vlak van waarzeggerij spreek ik trouwens met kennis van zaken. Ik ben zelf nog kaartlegger geweest. Mijn klantenbestand bestond voornamelijk uit vriendinnen van mijn moeder. Ik legde dan symbolisch de kaart en mijn moeder gaf de voorspellingen door. Opvallend veel mensen gaan je voor een groot ziener houden als je weet te zeggen dat ze die week post zullen krijgen. Ik was goed op weg om een kleine zelfstandige te worden, maar het mocht niet zijn. Mijn paranoïde moeder was bang dat mijn orakel ons boze geesten op de hals zou halen. De tarotkaarten gaf ze mee aan de vuilniskar. Zo verloor ik in één klap al mijn cliënteel. Die beklagenswaardige dames moesten nu zelf uitvissen wanneer ze het beste een kraslot konden kopen. Maar terug naar mijn grootvader nu. Ooit was hij rijk. Helaas verbraste hij alles aan vrouwen en een half dozijn bastaardkinderen. Misschien waren er twee of drie echt van hem. Op dat vlak was hij een tikkeltje naïef. Vrouwen smeerden hem heel makkelijk het vaderschap van hun kroost aan. Het volstond om bij hem aan te bellen in gezelschap van een jengelend kind. Mijn grootvader had een beruchte hekel aan lawaai. Ik zeg berucht, omdat hij ooit eens inreed op een fanfare. Tot op vandaag gelooft niemand dat het om een ongeluk ging. Hij kwam er wel weg mee. Ik geloof dat ze bij de gemeentepolitie ook niet zo verzot waren op muziek. In elk geval, als je mijn grootvader confronteerde met een kind, zwichtte hij vrijwel meteen. Al was het maar om dat jengelen te laten ophouden. We mogen hem echter ook niet onderschatten. Hij had toch wel zijn pragmatische kant. Als hij het vaderschap aanvaardde, kon hij daarna nog eens op de moeder van zijn nieuwbakken kind zitten. Mijn opa bracht zijn vrije tijd immers door met twee dingen: op een vrouw zitten en een vent door een deur rammen. Deze ongelukkig gekozen hobby's hadden het voordeel dat ze te combineren waren. Als je op andermans vrouw zit, is de kans groot dat je na verloop van tijd de rechtmatige echtgenoot voor je neus hebt. Die kan je dan door een deur rammen. Dat soort machogedrag levert dan weer een andere dame op. Continuïteit verzekerd. Natuurlijk was vooral mijn grootmoeder slachtoffer van de levenswandel van mijn opa. Om haar verdriet op te vangen, had ze zo haar eigen initiatieven: onder een vent liggen en hijsen. Daar kun je ook mooie combinaties mee maken. Concrete langetermijngevolgen voor mij: de familiezaak ging failliet. Concrete gevolgen voor mijn grootouders: armoede troef. Maar dat hinderde niet. Grootmoeder schakelde over op goedkopere merken, maar bleef hijsen. Met rampetampen kapten ze al evenmin. Wel was er een forse daling merkbaar in de kwaliteit van de te neuken waren. Gelukkig werd dit ruimschoots gecompenseerd door hun aftakelend gezichtsvermogen. Pas toen ze beiden de zeventig voorbij waren, werd hun seksleven iets minder bruisend.Dat creëerde overigens een enorme leemte in de gespreksstof van ons dorp. Hele dagen zat mijn grootvader in die leunstoel. Tot hij er niet meer zat, maar in de garage lag met twee kogels door zijn hart.De gerechtsdokter zei dat dit zelden voorkwam en dat mijn grootvader hiermee een statement wilde maken. Daar heb ik mijn twijfels over. Ik heb mijn opa helemaal nooit een statement weten maken. Als je jonge katjes verdrinkt in een kokende chauffageketel, maak je dan een statement? Ik dacht het niet. Hij was zijn leven kotsmoe en daarmee uit. Hij werd niet beweend en niemand weet waar hij begraven ligt. Na zijn dood dronk grootmoeder zowel 's ochtends als 's avonds twee flessen wijn. Ze had nood aan meer evenwicht, zei ze.