Volg ons op facebook
|
< terug
De Salamander, Fase 1 (vervoering)
Bij haar ging het niet om haar vel… transformaties genoeg dat wel… Zij was oorspronkelijk een veelkoppig monster, hij begreep er niets en alles van.
Hij zocht haar op. Jarenlang zou ze nooit helemaal die plaats kunnen veroveren die ze in haar veelvoud telkens opnieuw zo graag veroveren wou. Het was uiteraard ook wel eens omgekeerd dan bleef hij toekijken, hoe zij hem, zelfs met alle kleuren die hij toveren kon niet als ultieme liefdesdier verkiezen wou, kon. Hij groeide steeds verder. Gladder en harder. Hij kon niet anders dan de weg te kiezen die hij op zich af liet komen. Hij en al zijn dromen, hij en al zijn klonen. Hij en al zijn stiltes. Hij was een wirwar. Een elektricien zou zot worden indien hij zijn brein zou moeten ontwarren. Hij was de koning in z'n eigen geliefde Chaos. Zij was er wel altijd maar ze was er ook zo vaak niet.
Er was één constante. Tom Waits, Joni Mitchell, Charles Mingus, John Coltrane, Depeche Mode, The Cure, The Chemical Brothers, Ella Fitzgerald, Nina Simone, Sonic Youth, The Beastie Boys, Grandmaster Flash, The Orb, Philip Glass, Wolfgang Amadeus, Ludwig Von, Charlie Parker, U2, Front 242, Fad Gadget, Bowie, Iggy, Run DMC, Public Enemy, Anne Clark, Siouxsie, Radiohead, The Eels, Herman Van Veen… Ja, zelfs Frank Boeijen, Billie Holliday, Global Communication, 303 Nation, Curtis Mayfield, James Brown, D-Shake, 808 State, The Red Hot Chili Peppers, Lenny Kravitz (toen nog wel ja) en Kraftwerk. Beats en melancholie. Gevoel op klank en pop om weg te smijten na gebruik… Trillingen en vibraties, piano en staccato.
Zo vertrok hij naar Gent. In 88. Eighty Eight. Met 'Tom Traubert's Blues' als song van de ziel. Met 'Martha' waar hij jaren later niet meer naar zou kunnen luisteren zonder voor één of andere reden tranen in de ogen te krijgen. Op z'n minst van vreugde omdat het nummer zo mooi blijft elke keer hij het hoort. Hij had wel drie lieven tegelijk. Ach, iemand waar je seks mee hebt en verder niets is dan ook niet echt je lief. Het was de grote ontdekkingstocht. Het was de wereld die hem uitnodigde. Hij sprong bungee van de rand van de wereld tot midden in het kloppende hart. Dat was het gevoel dat overheerste. Alles was interessant. Hij had zich ingeschreven.
"Hallo Jan, wat doe jij hier?"
"Dag papa, lang geleden, ik heb me ingeschreven hier, aan de universiteit, ik studeer Politieke Wetenschappen."
"Dat wist ik niet"
"Ik weet het."
"Gaan we iets eten?"
"Graag, weet jij iets?"
"Ja hoor… kom, we gaan met mijn auto."
Zo ging dat dan. Out of the Blue. Even zeggen dat je aan de universiteit studeerde tegen de man die je op de wereld gezet had. Even zeggen dat je nu ook begon deel uit te maken van die wereld buiten zijn weten om. Het waren complexe tijden. Maar wel lekker gegeten die avond. Nooit vergeten dat moment. Hij, de Salamander sprong hier moeiteloos mee om. Pragmatisch zonder het woord te kennen. Instant genietend. Geen verwijten. Geen gevoel van onrechtvaardigheid. Geen protest. Geen show. Gewoon wat het was. "Turn the whole shit up!" Ja, dat was nog beter geweest ipv gaan eten. Samen naar de Fifty Five gaan en papa laten zien en horen wat er werkelijk interessant was, waar het échte studiemateriaal zich bevond. The Bass! Maar ja… dat was niets voor de Salamander. Het spelletje meespelen om zelf met de mooiste kaarten te eindigen dat was hoe hij het zag. Niet omdat hij het de anderen niet gunde maar omdat hij gewoonweg nog maar in die fase zat. Hij had nog niet z'n gladste, z'n meest gestroomlijnde, van zijn unieke kracht doordrongen vel… Hij was nog aan het oefenen.
Ja… er was nog heel veel grijs. Heel veel grijs. Zwart-wit vond hij te achterlijk om zich mee bezig te houden maar er was nog maar bitter weinig oranje, slechts in de grootste intimiteit een beetje rood, haast geen blauw. Het groen dat lukte wel meteen aardig. Groen is dankbaar als vel. Het zit lekker aards. Versmelten met de omgeving is geen probleem. Aan bruin had hij al snel een hekel. Dan nog liever zwart. Hij trok z'n ogen op. Was dit nu werkelijk wat hij aan het doen was? Kleuren opschrijven en er van die prietpraat bij verzinnen om z'n verhaal te doen kloppen? Omdat hij daar een verhaallijn in zag? Ja, hij deed het. En hij snapte het nog ook. Maar z'n alarm ging af. Zijn weerzin voor teksten waar je geen snars van begrijpt stak de kop op. Al was het voor hem zo klaar als een klontje wat hij bedoelde… Steebokken en Rammen, Stieren en Kreeften, Schorpioenen en Vissen zouden dit klinkklare onzin vinden zo pretendeerde hij te denken. Dan schoot er niet veel meer over.
Hij voelde in z'n hemd en friemelde aan z'n twaalf borstharen en floot het wijsje van Morricone dat hem zo vaak overviel op momenten van muziekloosheid… : "My name is nobody" uit de gelijknamige film. Hij lachte smakelijk. Daarbij kleurden z'n wangen een lichtjes rose of zo… Ja, z'n tanden wit. Juist. Het kon hem eigenlijk allemaal niet veel schelen. Hij zag hier een begin in van iets, al had hij geen idee hoe het nu verder moest. Zo gaat dat met fictie.
Hij greep z'n kloten vast en stak ze in z'n broek. Hij moest maar eens naar buiten gaan. De wijdere wereld in.
feedback van andere lezers- Vansion
12 borsthaartjes maar ?
dat kleurenparagraafje is machtig ...
CaptainNorth: Het zijn er wellicht 13 of 14 of zo...
En wat die kleuren betreft :
de max. glad ijs. glad ijs.
Maar ik hou vol... weet niet waarheen maar ergens, ergens kom ik wel terecht in deze o zo fictieve context!
gegroet
Le Capitaine de la Mer du Nord
dedju! - marie
mooi verhaal, captain ! alweer. maar met die kleuren... ben je zeker dat je salamander geen kruising is met een kameleon ?
Ik mail je nog wel eens zo.
Marie
CaptainNorth: ja juist... het is een kameleon verdomd!!! Dat ik daar nu niet aan heb gedacht !!! Erg hé? Jongens toch... merci marie, merci... maar 't ging eigenlijk om 't veranderen van vel... maar die kleuren dedju, dedju... k ga dat toch moeten veranderen.
shit
Of wacht, ik ga er een unieke salamander van maken... die ook van kleur kan veranderen... - geertje
ik kom dat hier nu lezen,....
|
