Volg ons op facebook
|
< terug
De Salamander, Fase 2 (The Real Thing)
Opstaan. De Morgen. Ontwaken. Het is zo vaak een situatie met weerhaken. Vooral in die kou. Het is iets waar hij nooit aan wennen kan. Het is 2006. Tweeduizendenzes. Hij wenst terug te blikken tot het begin van de jaren negentig. Toen opstaan het zelfde was maar al de rest anders dan het nu is. Er reden al auto's en trams en treinen. Er vlogen al vliegtuigen en men deed al niet meer zo vaak aan autostop als in de seventies. De eighties had hij nog net gehaald. Hij was geboren op 29 september 1970. Aan zee. Kind van het strand. Lang kind gebleven ook. Tot hij besloot dat het genoeg geweest was. Althans… tegenover de idioten, de pipo's, de zwakkeren van menselijkheid. De Neanderthalers, de randdebielen, de slechte mensen noemde hij ze later. Hij zocht altijd de dialoog… Hij hield niet van ruzie. Hij zag in dat het soms onmogelijk was. Niet iedereen vindt het aangenaam om mensen in hun waarde te laten. Zo leerde hij. Hij vond dat vreemd. Hij reageerde in eerste instantie altijd met een groot gevoel van onmacht. Perplex. Toen hij het doorkreeg dat het niet anders kon, dat men het niet anders wou, kreeg hij klauwen. Hij zag de Hulk op tv en wenste zich daar hoegenaamd niet aan te spiegelen. De Hulk om nu maar eens een fraai beeld te gebruiken, die groene kerel, dat scheurende hemd, die verwrongen gelaatsuitdrukking, dat waren de anderen. Zijn held was Peter Parker. Spiderman. Batman vond hij ook fantastisch. Hij las Marvel Comics, fantastische strips die je het gevoel gaven (wist hij veel op veertienjarige leeftijd) dat je er geluk had om ze in handen te krijgen. Ze lagen in een verborgen hoekje van de winkel en meestal had men maar één exemplaar. Hij las die dingen en verdween in z'n fantasiewereld. Maak u geen illusies, hij ondernam heus geen pogingen tegen de muren op te klimmen toen hij met één of ander Hulkspecimen geconfronteerd werd… Neen, het was meer de geest van Spiderman die hem intrigeerde. Het vanuit de underdogpositie opereren.
De Salamanderidentiteit zorgde er na verloop van tijd voor dat hij - zelfs al was hij in het nadeel - vaak de situatie in zijn voordeel ombuigen kon. Hij was met meer. En dan had hij ook nog dat gezicht mee. Oorspronkelijk was het normaal. Hij was jong en zag er jong uit. Geen babyface, neen zo'n jongensachtig kopje waarvan men denkt : "Dat ziet er een braven uit."
Nu, in 2006 zegt men nog altijd "Nog zo jong, en het ziet er… een braven uit." Goed zo.
Dat is natuurlijk dé sleutel. Een vermomming als gezicht. Hij wàs braaf. Hij leerde dat het niet gaat met 'braaf' alleen. Dus scherpte hij z'n klauwen. Klaar om uit z'n polsen te schieten zoals de messen van Batman, zoals de spinnenwebben van Spiderman. De goedheid zelve was hij… tot men hem duidelijk maakte dat spelen met z'n voeten tot de opties behoorde of erger nog, tot men hem trachtte te kwetsen. Vreemd genoeg reageerde hij op kwetsende situaties minder laaiend dan op mensen die bot waren, onbeleefd, ruw, boertig. Daar kon hij écht niet tegen. Die hadden het vlaggen. Het werd hem te machtig wanneer men hem behandelde als lucht, als een nummer, als een stuk onbenul waar men even tegen dacht te kunnen schoppen. Dan nagelde hij -wie het ook was en waar ze zich ook bevonden - tegen de muur van schaamte. Door erop te wijzen. Door het net altijd even fijn in hun gezicht te gooien. Boemeranggewijs. Ach… het is nu tweeduizendenzes en het gebeurt nog steeds dat hij op mensen botst die anderen gewoon letterlijk en figuurlijk omver lopen, bij het op- en afstappen van de trein bijvoorbeeld… en… hij bijt al eens op z'n lip maar hij is nog niet veel veranderd. Hij neemt het op voor de zwakkeren en rekent zichzelf er al lang niet meer bij. Hij zal de bullebak met zijn slecht geknoopte das erop wijzen dat hij niets voorstelt, in elk geval veel minder dan hij pretendeert. Gewoon met een blik. Met een enkel woord. Hoogstens één zin. Ze antwoorden toch meestal niet. Ze beseffen het. They Lose. Hij is waarheid. Hij is onvoorwaardelijke passie. Hij is diep. Maar hij weet ondertussen hoe je blijven drijven moet.
Hij is een diepzeeduiker. Hij is een man van veel meer dan in een dozijn. Woorden zijn dolken. Woorden zijn speren. Woorden zijn wolken. Woorden zijn kleren. Hij noemt zich de Salamander, gewoon omwille van het beeld. Het beeld dat hij van vel verandert. Wanneer het hem uitkomt, wanneer men hem daartoe drijft. Daardoor voelt hij zich nimmer gedwongen maar lijkt het alsof hij wegglijdt, nét voor ze hem bespringen. Hij houdt van frisbee omwille van het gevoel. Omwille van die benadering van perfectie wanneer die schijf terug in z'n hand beland nadat hij de ellips heeft gade geslagen in de brandende zon. Hand boven de ogen, turend als een indiaan. Eén voet verzetten; opvangen. Tàk. Het lichaam spant zich en opnieuw vertrekt de perfect in balans verkerende 175 gram discraft richting luchtruim. Hij heeft geen rijbewijs. Wellicht halen anderen diezelfde kick uit hun gaspedaal. Hij moet het weer anders doen. Niet bewust. Gewoon omdat het zo gaat. Hij kiest zelden. Hij laat de dingen gebeuren. Zo raakte hij waar hij nu is. Hier in 2006. Het valt al bij al wel mee. Hij is staatsambtenaar. Perfect in te vullen als Salamander. Hij staat even stil bij zichzelf en beseft dat hij zonet een trein heeft gemist doordat zijn woorden hem niet loslieten. Doordat hij de betovering niet doorbreken kon. Ofwel… in zeven minuten zich klaarmaken. Als hij dat nu nog eens kon. Zij wacht op hem. En zoals zij is er maar één zo dacht hij. Hij schreef verder. Zij zou zo meteen gaan zingen. In Brussel. Daar volgt ze zangles. Hij was met haar opgestaan. Normaal zou hij zijn meegegaan. Dat doet hij graag. Die nog ontwakende stad - het was zaterdag - erin ronddwalen, een uurtje, zo lang duurt de zangles, en dan afspreken met zijn lief. Op het dakterras van het Hortagebouw waar het Museum voor Muziekinstrumenten gevestigd was, of in 'Entree des artistes' op de Zavel. Of nog het liefst van al in de Vismet, het beste restaurant van Brussel en omstreken; aan la Place Saint Cathérine, bij z'n vriend uit Oostende. Ja, ze kenden elkaar al van in de eighties. '82 om precies te zijn. En nog altijd konden ze kleine jongetjes worden die gewoon willen buitenspelen. Dat was niets geforceerd. Ze hadden hét nog. Het kind. Het was gevrijwaard. Doordat ze beiden op hun manier beslist hadden, zonder daar lang bij stil te staan, om niet toe te geven aan de geijkte normen van de mallemolen. 'Dance till you drop' had daar veel mee te maken. Zo waren er nog een paar. Survivors. Vrienden voor het leven. Ze wisten het van elkaar. Dat was genoeg.
Hij en zijn vrienden. Dat was het ware verhaal. Daar moet dit over gaan. Helden in het diepst van hun gedachten. Eighty Eight, Eighty Eight. Daar is het allemaal begonnen. En verdomd… nu let hij er op… hij heeft dit keer geschreven zonder muziek op te leggen. Geen toon. Geen wijsje. Geen snerpende gitaar. Neen, de stilte. De stilte van voorbijrijdende auto's, een gasvuur dat brandt, een computer die zachtjes blaast (ja, gelukkig, het is een nieuw exemplaar, hij blaast inderdaad nog zachtjes momenteel), maar vooral die tikkende vingers…
Hij zou doorgaan, tot diep in de nacht. Maar nu even niet. Hij wil bij haar zijn. Geen twee treinen missen. Gaan eten in de Vismet. Zo meteen. Samen. Lachen. Drinken. En dan… dwalen als twee lichtjes, door die ambigue metropool. Even duiken in de mensenzee. Om er dan als een volleerde diepzeespecialist terug uit te kruipen. Op de trein. Op de tram. Op de fiets. Naar huis. En nu… Run, run, run… .een kwartier om te douchen, aan te kleden, te sprinten.. .shit, zij is met de fiets, ik moet met de bus… tien minuten. Run!
feedback van andere lezers- Ghislaine
Met genoegen gelezen. Een tip waar je mee doet wat je wenst:
Ik zie flink wat schrijffouten, woorden die aan elkaar horen zoals
"hetzelfde" Werk jij met schrijfcontrole aan, voorkom je vaak deze fouten.
CaptainNorth: die 'hetzelfde' werd net door de spellingscontrole als van elkaar aangegeven... en ja... daardoor zette ik dat uit elkaar omdat ik het soms ook niet meer weet... maar goed, ik zet me er aan, weet je wat 't ook is... die dingen zijn zoals brood dat ik uit een oven schuif... nog warm wanneer ik ze hierop zet, ipv het eens te herlezen... dan verbeter ik 't achteraf... maar blij dat je 't met genoegen gelezen hebt... en je mag me zeker verbeteren.
groet
the Captain - Vansion
dacht dat salamanders niet konden gedijen in zout water? dit is echt heel goed, vind ik. echte fictie (autobio of niet - doeternitoe).
qua opbouw wat arbitrair ... maar goed ... dat moet ik later bekijken natuurlijk ... go on captain ...
CaptainNorth: hey... dat jij daar niet hebt op gelet, en mij daarop hebt gewezen bovendien... het moet een kameleon zijn verdomd... salamanders veranderen niet van kleur :-)
Maar merci... en echt... merci... ik ben er een beetje van bezeten.
Zit op allerlei papiertjes dingen te krabbelen... da's lang geleden.
arbitrair qua opbouw... grappig geformuleerd en je hebt gelijk... ben nog aan 't zoeken en ik kan godverdomme zo moeilijk structuur in lange teksten krijgen. Maar ok, go on...
x
|
