|
< terug
Over bibliothecaressen die hun desk onbewaakt achter laten en andere doodnormale dinges des levens
Deze morgen crashte mijn computer. Gedaan met typen. Ja, ik ben geen informaticus. Ik ken maar één methode om een defect toestel te repareren: er een flinke mep op geven. Werkt verbazend vaak, maar niet deze ochtend. Ik moest nodig op internet voor een taak, dus ik naar de bibliotheek. In het pc-lokaal was elke computer bezet. Ik wipte dan maar achter het bureautje van de infobalie. De bibliothecaresse was nergens te bespeuren. Die was vast een potje gaan neuken met de baas. Ergens in de sectie 'metafysische poëzie.' Ik zat er verdomme tien minuten en ik moest al vijf kloefkappers afwimpelen. Mijn respect voor bibliothecaressen groeide drie kwart van een millimeter. Eentje was verdraaid hardnekkig.
Hij: "Excuseer, ik zoek het boek 'Mieke Maaike's obscene jeugd' van Louis Paul Boon."
Ik: "Vanaf volgende week hebben we weer pruimengelei."
"Wat moet ik daar mee?"
"Vanaf volgende week hebben we weer pruimengelei."
"Ik heb toch helemaal geen pruimengelei nodig. Ik zoek enkel dat boek van Boon."
"Vanaf volgende week hebben we weer pruimengelei."
"Luister, ik zoek 'Mieke Maaike's obscene jeugd.' Het is altijd uitgeleend. Ik zou het graag reserveren."
"Vanaf volgende week hebben we weer pruimengelei."
Toen liet hij mij eindelijk met rust. De viespeuk. Dat waant zich een intellectueel, omdat het de volledige naam van Boon kan produceren. Boon drinkt zich een stuk in zijn voeten, als hij weet wat voor lezers hij tegenwoordig heeft. In de hemel dan. Of ja, misschien in de hel. Hangt er van of God wel eens een boek leest of niet. Een andere zagenvent wilde een boek uit het magazijn. Ik zei hem dat het magazijn tijdelijk te kampen had met een schietpartij tussen twee tot drie rivaliserende bendes. Hij wilde graag weten welke bendes. Ik zei: 'The writing slit-throats van Gent Zuid' nemen represailles tegen de 'Methaphoric upstarts van Gent Dampoort'. Als de 'Dadaist sadists van Sint-Amandsberg' er mee gemoeid zijn, wordt het helemaal een bloedbad." Hij keek mij vreemd aan en ging heen. Ik wierp de andere bezoekers een boze blik toe. Ze dropen af. Ik kon verder met mijn opzoekwerk. Vijf minuten had ik rust. Toen stond er een interventieteam van de politie voor mijn neus. Ze vroegen waar het magazijn was. Ik zei: "Kelderverdieping, tweede gang op uw rechterkant. U kunt ook afgaan op de schoten." Ze dankten mij en renden naar de lift. Altijd weer gek hoe snel een gerucht zich verspreidt, dacht ik bij mezelf. Ik maakte wat voort. Nog één keer onderbroken door een eerstejaars met een boekenlijst. 't Was een UFO. An Unidentified Fuckable Object. Ik toonde mij van mijn meest behulpzame kant. Ik legde haar uit welke boeken verfilmd waren en in welke videotheken ze deze kon vinden. Ze bedankte mij uiterst hartelijk. Ik vroeg haar gsm-nummer. We maakten een afspraak om binnenkort samen 'Lolita' te bekijken. Mijn computer mag nog crashen, concludeerde ik. Toen moest ik ophouden. Er stond een erg boze bibliothecaresse afwisselend op mijn schouder te tikken en haar bloesje dicht te knopen. Vast een vluggertje. Ik zei: "Dat heb je met die bazen. Ze moeten er op een dag veel te veel afwerken." Ik nam de lift naar beneden. In de inkomhal lag iedereen op de vloer met de handen over het hoofd gevouwen. Ik zigzagde tussen hen door en keerde huiswaarts. Aan de uitgang duwde een journaliste een microfoon onder mijn neus. "Hoe is de situatie op het terrein?" Ik zei: "Ja ni panimajoe. Ja toerist." Ik hou niet van journalisten. Generaal Sherman -uitvinder van de moderne oorlogsvoering volgens sommige - had gelijk: vermoord 's middags alle journalisten en nog voor het ontbijt heb je nieuws uit de hel.
feedback van andere lezers- SabineLuypaert
proest met je antwoord aan die aanhouder haha, nou die won dus niet he, zalig sarcastsich ero-getint stukje (smile)
pisatelj: Merci, is het soort stuk dat ik zelf erg graag schrijf.
|
