Volg ons op facebook
|
< terug
HET ONGEVAL
Er was veel volk op de begrafenis van het kind dat ik heb doodgereden. Veel volk maar weinig mensen. Nog steeds besef ik niet wat er gebeurd is, hoe dit is kunnen gebeuren. Mensen staren me aan, ik voel me alleen, alleen met mijn verdriet. Ik zie de ouders van het meisje huilend naast het kleine kistje staan. Ik voel me onzeker en vooral bang, bang om wat er met me zal gebeuren. Ik heb een kind doodgereden! Vermoord! Ik wil niet sterven in de gevangenis, ik wil niet levenslang opgesloten zitten. En meteen was ik kwaad op mezelf, hoe kon ik nu bang zijn over wat er me te wachten staat. Ik zou beter rouwen om de dood van het meisje. Ze had nog een heel leven voor zich en ik, ik heb dat in enkele seconden tijd verwoest. Wanneer het koor begint te zingen zie ik het hele ongeluk weer op mijn netvlies verschijnen.
Het was vrijdagavond, tijd om een feestje te bouwen dus. Het was weken geleden en Mark, mijn beste vriend verjaarde. Hij trakteerde de hele avond, je weet wel hoe dat gaat. Enkele pintjes, wat duvels en dan begonnen we aan het zwaardere werk. Wijn, Whisky,... Het was een leuke avond, dat wel. Tegen 8uur zijn we het café buiten gestapt. Het was zaterdag en het was een stralende dag. Ik ben in mijn wagen gestapt en ben naar de bakker gereden. Ik voelde me wel wat moe maar voor de rest kiplekker. Ik reed met mijn wagen de parking van de bakker op. Ik zag net in mijn linkerspiegel, hoe het fietsje onder mijn wielen verpletterd werd. Ik strompelde uit mijn wagen en liep naar het levensloze lichaampje. Ik tilde het meisje op en nam haar in mijn armen. De moeder liep huilend achter me aan en ik droeg het meisje tot in de bakker.
Alle mensen schrokken en keken me verbaasd aan. Ik legde het meisje voorzichtig op de toonbank en keek haar nog een laatste keer aan. Ik aaide haar blonde krulletjes en legde mijn vinger op haar bleke huid. Ik draaide me om en liep naar buiten. Ik keek nog even om en zag dat de moeder het meisje in haar armen nam. Ik voelde me schuldig maar ik kon op dat moment alleen aan mijn eigen veiligheid denken. Ik snelde vlug naar mijn wagen en wou zo snel mogelijk naar huis rijden. Uren reed ik rond, ik kon de weg niet meer vinden. Ik was het Noorden kwijt en wist totaal niet meer waar ik was. Dan zag ik een kleine parking en ben daar opgereden. Ik heb de motor uitgezet en ben in slaap gevallen. Ik was kapot, en dat niet alleen van de alcohol. Ik wist niet hoe ik zo nog met mezelf kon leven.
Wanneer ik wakker werd hoopte ik even dat het slechts een nachtmerrie was. Maar nee hoor,
het was de harde realiteit. Ik heb een kind vermoord! Ik ben naar huis gereden en ben meteen onder
de douche gaan staan. In paniek zag ik dat er nog wat bloed aan mijn handen hing. Ik ben meteen
keihard beginnen schrobben en schrobben. Hoe moest het nu verder met mijn leven? Ik kon toch niet gewoon verder leven, zoals elke dag. Opstaan, ontbijten, gaan werken, na ellelange files weer thuiskomen, wat eten en TV kijken en gaan slapen. Er was iets voorgoed verandert in Arne. Dat wist hij zeker!
feedback van andere lezers- jbrouns
Hihi, met die openingszin ben ik ook in de weer ;-)
(ik weet eigenlijk niet of je dat hier zomaar mag plaatsen, daarvoor zou ik nog eens het wedstrijdreglement moeten raadplegen?)
Grappig is wel dat annvanbyl de zin van Dimitri Verhulst verbeterd (geen fan veronderstel ik :-))
Groetjes
Evelyntjun: Ben ook niet van plan het in te sturen hoor !!
Liefs Evelyn xx. - annvanbyl
wat er gebeurt is...-> gebeurd (ben geen purist, maar dt-fouten kunnen echt niet)
veel volk maar weinig mensen : is mooi gezegd, maar dan duid je het beter : zag je een massa zonder de individuen, waren ze niet menselijk maar alleen nieuwsgierig ?
als je in de ik-vorm schrijft blijf je beter volharden, plots heb je het over Arne ?
Laat me hopen dat dit verhaal niet autobiografisch is...dan is het echt verscheurend hoor.
Niet opgeven met je schrijfwerk, ik sluit me ook aan bij Peerke en Yrsa, laat het wat groeien en geef het tijd, herwerken en nalezen en...dus veel geduld hebben !
groetjes
Ann
Evelyntjun: oke bedankt,
en nee hoor tis niet autobiografisch
Evelyn xx. - yrsa
De openingszin komt me heeeeeel erg bekend voor :-)
Contact???
Sterk evelyntjun zoals je dit neergezet hebt! Echt heel sterk, maar ik zou het idd ietsjes uitwerken voor je het instuurt. Ik slui tme dus bij peerke aan :)
Ik ben reuze benieuwd.
Heel veel liefs Yrsa xx
Evelyntjun: Bedankt !!
Veel liefs
Evelyn xx. - Peerke
Tja, lijkt wel echt.
Ben zelf dolgelukkig dat ik ruim 5 jaar alcoholvrij door het leven mag, maar daar heb jij nu misschien niets aan.
Wat moet ik zeggen? Tegenover het kind zou het eerlijk zijn geweest als Arne ook op een driewieler brood was gaan halen, en dat meen ik serieus!
Ben zelf aangereden door een landrover toen ik op de fiets zat en zit nog met letsel. En voor de alcohol, hoe je er ook over denkt, alcohol neemt je bewustzijn weg (vaak ongemerkt) Heb tijd in verslavingszorg gewerkt en veel gezien.
als dit verzonnen is dan kan je het wat meer beschrijvend maken.
Evelyntjun: Tis verzonnen hoor..
Dank je vor je fb
liefs Evelyn xx.
|
