naam:
	pass:
	wachtwoord vergeten?

Volg ons op facebook

Ga naar chat

< terug

verzengende liefde is een racekar

door pisatelj

Een blitse sportwagen stopt voor je deur. Je bent in een fatalistische bui. Het kan je allemaal weinig schelen. Je stapt in. Samen met haar, net zo groen en hebberig als jij. De snelheid grijpt je bij je nekvel. Je bent verdoofd. Om niet te denken geef je stevig plankgas. Obstakels duiken op. Je ontwijkt hen verdraaid handig. Om je rijkunsten extra in de ver te zetten, blijf je versnellen. Iedereen feliciteert je. Je bent jong, je denkt dat je voor het eerst écht leeft. Het gaat schijnbaar uitstekend met je. Het vage, sputterende geluid onder de motorkap is alleen hoorbaar voor jou. Je vermoedt dat zij het ook hoort. Maar jullie negeren het. Lang gaat het goed. Je scheurt door de gevaarlijkste bochten. Als je dreigt te slippen, stuurt zij zelfs bij. Iedereen benijdt je. Alleen jij schat de gevaren juist in, ergens ver in je achterhoofd. Zij voelt het ook, maar jullie reppen er niet over. De rit is te wild. Als er twijfels rijzen, is een hogere versnelling de oplossing. Alles is opwindend, zo wil je het, je snakt naar nog, nog, nóg. De ervaring is overweldigend, jullie koken over van elkaar. Tot er geen hogere versnelling meer is. Het wordt vreemd saai in de auto. Het landschap schiet voorbij. Je geeft er weinig om. De angst die er eerst niet was, is er nu wel. Besef overvalt je. Je wilt het wegdrukken, maar het wurmt zich koppig naar de oppervlakte. Je zit in een levensgevaarlijk ding dat kan crashen. Dit is niet de veilige cocon die je onder controle hebt. Dit is een luchtbel die elk moment uiteen kan spatten tegen een versterkte, betonnen muur. Je kijkt langs je. Het gezicht ken je, maar de persoon er achter lijkt een volslagen onbekende. Je begint je af te vragen hoe het voelt om aan deze snelheid tegen een stalen eik te smakken. Je ziet de stukjes al vliegen. Dat ze het overleeft, dat hoop je wel, maar haar ooit nog terugzien? Waarom dan? De rechte stukken op de weg waren achteraf bekeken, te enerverend saai. Je maakt ruzie over de te nemen richting. Zij stelt voor om te vertragen. Alle opwinding verdwijnt ineens in het niets. Je vraagt je af waarom je in godsnaam ooit achter dit stuur gekropen bent. Voor de toeschouwers langs de kant van de weg? De adrenaline? Welke rol speelt zij? Je ziet de twijfel in haar ogen. Die ogen laten je vreemd koud. Je voelt je opeens vreselijk alleen. De auto haalt geen snelheid meer. De motor valt stil. Jullie zijn beide te lui, niet geïnteresseerd om er wat aan te doen. Jullie stappen uit. De blitse racekar blijft achter in een kaal veld. Je wandelt weg. Een keer, voor het laatst, kijk je om. Wat deed je in die auto? Het model bevalt je niet. Je wandelt niet meer weg, je rent. Hard. Zij doet hetzelfde. In de tegenovergestelde richting. Je wenst haar het beste, maar je wilt haar nooit meer zien. Aan een zinloze race, waarbij niets te winnen valt, wil je liever niet herinnerd worden. Het pact om de aandacht te trekken is verbroken. Tijd om plaats te nemen in een degelijke wagen. Hoe beangstigend die gedachte ook is. Je onzekerheid niet meer compenseren door extreem zelfverzekerd over te komen. Je verstand gebruiken. Ontnuchterend, beangstigend en spannend tegelijk: de slakkengang van duurzame liefde.