|
< terug
H1 Indonesïa deel 1 De Aankomst 3
Mijn vader met sari, een met batik bedrukte lende doek opgerold tot aan zijn middel met daarboven een ontbloot bovenlijf en halfvergane zeemanstatouages op de armen stond n de deuropening van zijn huisje te wachten.
Heen en weer schuddend en op en neer door kuilen rijdend, gelijk Paris- Dakar waren wij in
een armoedige woonwijk gearriveerd, pikdonker met kleine olielampjes hangende aan een paal of hek in de voortuintjes.
"Zo daar hebben we de verloren zoon," zij hij lachend terwijl ik uitstapte uit de taxi,
"ga maar naar binnen ik reken wel af dat krijg ik zo wel binnen terug."
In vloeiend Maleis riep hij zijn bedienden op appel om mij te helpen mijn koffer uit de kofferbak te halen. Verbaasd, niet langer als twee tellen over zijn "outfit" schrik ik van zijn in en intens spierwitte gezicht, een als een neger zo bruin verwachtende.
"Nee dat doe ik zelf wel," zei ik.
"Helemaal niet daar betaal ik ze voor." "Wen daar maar gelijk aan hier doet een blanke niets zelf."
"Helemaal niets?" Vroeg ik met een schuin oog.?
"Heb je in de bajes gezeten pa?" Vroeg ik.
"Nee, nee," lachend als een boer met kiespijn.
Zag ik daar nu al een teleurgesteld gezicht? Had ik dat niet mogen vragen dan. Ik vroeg, hoe het mogelijk was dat hij zo wit zag en hij vroeg me of ik de hitte buiten had gevoeld.
"Even maar," antwoordde ik, "bij het instappen van taxi."
"Nou ga jij dan met dit weer in het zonnetje zitten," vroeg hij cynisch. "Nee dat lijkt mij ook niet."
Dat raadsel was opgelost.
"Moet je iets eten?" "Ze hebben een heerlijke rijsttafel aangemaakt," mijn afwijzende antwoord niet aannemend, "speciaal voor jou." "Ik zal je even voorstellen aan mijn vrouw."
Daar bij was ook het volgende raadsel opgelost; zijn prachtig mooie en lieve vrouw. Mooi was ze niet en aardig stootte ik mijn neus tegen tijdens het eten toen ze scheldwoorden naar de bedienende meiden begon te bulderen. Helemaal om niets, een schoon glas werd gevraagd of ze commandeerde dat er tien man tegen de muur moesten worden afgeschoten. En snel en zonder vlekken. Mijn bek hing weer eens open van verbazing wat al de tiende keer was de laatste drie uur, mijzelf nooit eerder in het leven betrapt had op dit afwijkend gedrag. Het gebrul, geschreeuw en gevloek daarbij smakkend en graaiend in haar eten was voor mij het plaatje rond. Mijn nieuwe moeder was Idi Amin twee.
Mijn vader die niets ontgaat zei dat ik kon of normaal moest doen of al weer kon vertrekken. Het was ZIJN vrouw, daar moest hij voor kiezen en ik had me te gedragen of ik kon vertrekken.
Ik begreep het en ik zweer u dat ik echt mijn best deed, wat denk je. Er hing een stille spanning in de kamer als of het kon gaan onweren met af en toe een brul van Idi. Ik kon gewoon mijn lachen niet in houden. Hij was helemaal verliefd, kwam lijzig over als betoverd en was helemaal zich zelf niet. Ik weet dan ook niet wat ze met hem gedaan hebben maar kosher was het niet. Dit was mijn vader niet. Was dit nou een tropenkolder?.
Zo kwam het dat ik net aangekomen al weer op straat stond met mijn hutkoffer op wieltjes. Daar was ik lekker mee. Het was pikkedonker, een zeer armoedige woonwijk troef.
Als je van een woonwijk kon spreken, ze noemden het niet voor niets Kampong Ambon. Mijn vader was bezig met een verhuizing naar beter had hij gezegd. Ik ging niet terug naar Nederland wat er ook gebeurde dat had ik met me zelf afgesproken. Daar lag de afgrond voor mij.
Maar laat ik nu eerst uit deze buurt zien te komen. Muggen zoemen om mijn kop en ratten groot als katten maken zich uit de voeten van het geratel van de koffers' wieltjes. In de verte en dan weer dichtbij hoor ik geluiden voor de eerste keer waarnemend. Ik hoorde een harde knal van een deur, mijn vaders deur die hij achter zich dicht sloeg en het vergrendelen van sloten. Ook de bedienden mochten mij ook niet uitzwaaien en werden ruw naar binnen getrokken.
Wat moest ik doen, een woordenboek bemachtigen dat leek mij duidelijk. Er spreekt hier niemand Engels dus dat word Maleis leren. Gelukkig dacht ik aan de markt waar we langs waren gereden, daar moest een woordenboek te koop zijn, ik bedoel als daar een vent rondloopt met een slaapkamermeubelement op zijn nek zal er ook wel een woordenboekje te krijgen zijn, niet? In ieder geval zo redeneerde ik. Heel langzaam komen er drie betsjaks, van die fietsen met een karretje er achter waar je in mee kunt rijden zich aanbieden. Ik nam er twee, God dankend dat het eerste wat ik gedaan had was geld gewisseld met mijn vader. In de een zette ik mijn koffer schuin tegen het zitje aan in de tweede ging ik zelf zitten.
Taxi! Blue Bird!
No problem mister. Noooo problem...
feedback van andere lezers- Mistaker
Leuk verhaal weer!
Ja ik ben wel suf vandaag (elke maandag haha)
Greta x
Francis: Jij alleen 'smaandags ?
dan ben je nog spekkoper...
x fb - klaver4
nog eentje gelezen om het af te leren haha
stevig; ik zou over mijn nek gaan als ik mijn pa voor zo'n mens zou zien zwichten!!! En had gelijk mijn biezen gepakt ook denk ik, jaren niet gezien of niet, maar ik sterf gewoon als ik tegen zo'n bitch vriendelijk moet blijven!
gr
dicky
Francis: Kjik dat is nog eens schrijven. Je kan gewoon niet stoppen met lezen hahaha, of ken je niet pitten? Toch vervelend midden in de nacht op straat gezet worden in de tropen 17000 km van huis en niks zien buiten. Griezelig hoor.. - Vansion
het verhaal is goed en boeiend
maar het is me veel te haastig gepend
sommige zinnen lopen maar half
ach... misschien is dat niet zo erg
je hebt gewoon een geduldige redacteur nodig...
die bestaan gelukkig nog
en mensen die vanuit zo'n belevenissen kunnen schrijven
vind je haast niet
ik lees dus nu nog eentje
en later de rest
Francis: Dat is het begin, ik was ook behoorlijk ziek toen ik de eerste paar stukjes schreef
bedankt
|
