Volg ons op facebook
|
< terug
De zorg in de zorg
'Ik voel me echt niet lekker...' Mijn zoon wankelt op zijn benen. Zijn gezicht komt overeen met een wit krijtje en hij kijkt me zielig aan. Niet eens om zijn mededeling kracht bij te zetten, want na een nacht gespookt te hebben, drie keer een bed verschoond te hebben en een doordringende lucht, is dat overduidelijk.
'Ga maar op de bank liggen' mompel ik, met mijn gedachten bij de stappen die ondernomen moeten worden.
De oppas hoef ik niet te bellen. Die is zelf ziek. Mijn beste vriendin is net als de buurvrouw, en nog een vriendin werken. Mijn ouders wonen te ver. Mijn zus moest naar het ziekenhuis en een tante heeft net haar arm gebroken.
Hoe ik mijn hersenen ook laat gaan, ik kan me niemand bedenken op wie ik terug kan vallen.
Terwijl ik zo ongewoon aktief denk in de vroege morgen, vliegt mijn zoon weer langs me op en valt bijna over het toilet heen.
De vraag, of hij het toch echt niet eerst wil proberen, laat ik achterwege.
'Goedemorgen, u spreekt met Yrsa,' noem ik, als de telefoon na acht keer overgaan eindelijk wordt opgenomen, 'ik had graag de planning van u gehad.'
'Gaat het om een ziekmelding?'
'Ja.'
'Dan moet ik je in de wacht zetten, want het is erg druk met ziekmeldingen!'
Weer verstrijken de minuten en in die minuten hoor ik mijn zoon vermoeid huilen.
'Goedemorgen' klinkt het eindelijk.
'Hoi,' zeg ik en ik probeer het gehuil van mijn zoon even te negeren, 'Ik heb een probleem.'
En eerlijk begin ik aan mijn probleem.
'Ja?' vraagt de vrouw aan de andere kant van de lijn, alsof mijn verhaal niet duidelijk genoeg is.
'Nou... ik kan geen oppas vinden.'
'Dat is jouw probleem.'
Even ben ik te verbijsterd om te reageren.
'Ik kan het echt niet' roep ik uit, 'ik heb ik weet niet hoeveel mensen geprobeerd, maar het lukt me gewoon niet.'
'Is er echt niemand?' vraagt de vrouw koel.
'Nee.'
'Geen buurvrouw!'
'NEE.'
'Geen moeder van school?'
'NEE.'
Jemig zeg... spreek ik Russich.
'Ja het spijt me' klinkt het weer koel, 'Maar je bent toch echt zelf verantwoordelijk voor oppas.' Een lange preek volgt, terwijl mijn zoon op de achtergrond uit pure vermoeidheid zijn hoofd op de grond van het toilet heeft gelegd. Het maakt me woest.
Jarenlang ben ik er al werkzaam. Altijd heb ik alles zelf op kunnen lossen.
Wat verwachten ze nu? Dat ik mijn zieke kind bij een volkomen onbekende achterlaat? Of alleen thuis laat?
Waarom in vredesnaam heb ik mezelf niet gewoon ziek gemeld, in plaats van het eerlijk te spelen.
'En wat gaan we nu doen?' vraagt de vrouw weer kil, alsof ik een kleuter ben.
'Nou...,' roep ik met ingehouden woede uit, 'ik heb geen idee, maar ik laat mijn kind niet alleen thuis.'
'Hoe oud is uw kind?'
Ik hap naar adem. Wat doet dat ertoe?
Ondanks de duizenden vloekwoorden die in me opkomen, geef ik antwoord.
'Wanneer wij mensen aannemen,' begint de vrouw weer koel, 'worden ze erop gewezen dat ze oppas moeten hebben tijdens de vakanties en ziektes.'
Een nieuwe preek volgt en ik heb het te doen met de mensen die achter me in de wacht staan.
Ze zouden er maar bij liggen, zoals mijn zoontje, wat zich kreunend weer overeind brengt.'
'Luister,' onderbreek ik nogal cru de vrouw, 'het lukt me niet. Ik heb het altijd kunnen regelen, maar het lukt me nu gewoon niet.'
'Kun je je uren inhalen?'
Weer hap ik naar adem. Wie heb ik tegenover me? Mijn oude mentrix?
Bijna een kwartier later, rood van woede en frustratie, til ik mijn zoon van de grond en leg hem op de bank. Hij ligt er eigenlijk net, als de telefoon gaat.
Mijn leidinggevende.
'Yrsa,' begint ze, en ik hou mijn hart vast, 'Je hebt een probleem?'
'Ja inderdaad ja.'
'Je begrijpt dat je van jou probleem niet ons probleem kan maken?'
'Dat begrijp ik ja, maar...' De rest noem ik niet, bang dat ik mijn zelfbeheersing ga verliezen.
'Kan je man niet oppassen?'
'Die heb ik niet,' roep ik uit.
Weer krijg ik het hele CAO boekje naar mijn hoofd gesmeten, en als ze eindelijk klaar is bij mij de bekende druppel bereikt.
'Goed,' zeg ik koel, 'dan wil ik graag wat meer informatie over thuishulp aanvragen.'
Het is even stil na mijn absurde vraag, maar voor het eerst kan me dat niet boeien.
'Hoe bedoel je?'
'Nou kijk,' begin ik op een voor mij onbekende kalme toon, 'mijn zoontje is hartstikke ziek. Heeft hoge koorts en hij moet verzorgd worden. Graag zou ik urgent een hulp van u aangeboden krijgen, zodat ik me kan richten op mijn werk...'
feedback van andere lezers- muis
§2Terwijl ik zo ongewoon aktief denk in de vroege morgen, vliegt mijn zoon weer langs me op en valt bijna over de toilet heen.=< het toilet
bijna laatste regeltje: Heeft hoge koorts en hij moet verzorgt worden.=< verzorgd
Oh, dit is erg! Je weet toch dat je (hier in Belgie toch) recht hebt op 10 dagen familiaal verlet (oa voor een ziek kind, ziekenhuisopname van inwonenden, ...) Dit is een onmenselijke reactie van de werkgever, Yrsa!
Nu weet je wat je de volgende keer moet doen: oneerlijk zijn en jezelf ziek melden.
Met grote ontstentenis heb ik dit gelezen. Knap neergezet!
groetjes
yrsa: Hey Muis,
Ik ben nu ongeveer al twee dagen als een chaot op zoek naar de exacte regels rondom ziekte van een kind (cq familielid) die ik moet hebben liggen, maar ik gewoon niet vinden kan.
Mij stond altijd bij dat in NL ook zoiets was, wat je beschrijft in je fb, maar toen ik dat tijdens het te lange telefoongesprek naar voren bracht, zei ze me, dat dát een soort van calamiteitenverlof was, die je enkele uren de tijd geven om nog meer moeite te doen voor oppas.
Het ironische van dit verhaal is dat ik enkele weken geleden een formulier thuis gezonden kreeg met daarop de mededeling dat teveel medewerkers zich ziek melden, wanneer het dus eigenlijk om een kind ging.
(het is dat papier waar ik dus ook naar op zoek ben) Helemaal goed heb ik dat toen niet doorgelezen, maar met oog op dat papier heb ik het dus eerlijk gespeeld.
EEN ZEER DOMME ZET
Ik heb met name die ochtend van mijn eerlijkheid, geloof ikd e hele leiding over me heen gehad, om uiteindelijk iemand aan de lijn te krijgen met iets meer tact. (Godzijdank)
Pffff... wat een reactie he... maar ik was zó kwaad en als ik eraan terug denk wordt ik weer boos.
Vooral omdat er nooit gevraagd is wat mijn kind had (nu ging het geowon om griep), maar... nou ja... ik denk dat dit een hele lange reactie gaat wroden, als ik nog verder in detail ga treden...
anyway... thnx voor je fb :-)
Liefs Yrsa xx - lief
herkenning yrsa, voortaan
weet je wat je moet doen hé,
liefsxxx
yrsa: het is triest dat je het zo moet spelen wil je geen gezeur meer krijgen :-)
maarja...
thnxx lief, voor je fijne fb :-)
liefs xx - littlefairytale
Of hoe een allenstaande mama soms stunt-en vliegwerk verricht om alles rond te krijgen.
ps: Enkele taalbemerkingen
Zijn gezicht ziet eruit als een wit krijtje...
Ik kan niemand bedenken ipv me bedenken wat van mening veranderen betekent.
het toilet ipv de
zitten er hier en daar nog enkele in...
groetje, tine
yrsa: Soms is het idd stunt- en vliegwerk ja.
Thnx Tine, voor je nuttige fb. Ik ga het nog eens goed doornemen en verbeteren.
groetjes xx - ivo
de dwaasheid van de mens in een pennentrek geschreven ..
en hoe onmacht de mens kan maken tot een kleuter die zichzelf niet eens een pamper kan aandoen ..
knap hoor
yrsa: Dank je wel ivo, voor je prachtige fb weer.
groetjes xx - dannycant
Herkenbare situatie die jij hier mooi uit de doeken doet... het frustratiegevoel, de onmacht en het onbegrip....mooi
heel graag komen lezen
yrsa: dank je wel :-)))
groetjes xx
|
