Volg ons op facebook
|
< terug
film met vijf sterren
Jaren zocht ik naar een verhaal met mooie titel. Een boek die weinig tranen en vooral vreugde brengt en mij zou erkennen als schrijver. Duizenden dingen kunnen verteld worden, maar hoe hang je beelden samen? Hoe kan je pagina's aan elkaar vlechten, zodat ze een sprankelende eenheid weerspiegelen? Ik probeerde te schrijven en meermaals ontstond het begin van een liefdevolle roman, maar steeds opnieuw onderbrak een pijnlijke gebeurtenis mijn inspiratiebron.
Mag ik jouw verhaal verfilmen, vroeg hij mij grappend. Rijk zal ik worden en roem zal me strelen. Jij krijgt erkenning, want je leven is subliem. Je moet niet schrijven, leef gewoon. Ik knikte zonder woorden en gaf hem gelijk. Ik wist alleen niet of hij humor, tragiek of horror zou verkiezen.
In negentig minuten werd een overbeladen verhaal gespeeld. Het gepest worden als kind duurde vijftien minuten. De vier jaar chemotherapie van mijn pa werd verknipt tot tien minuten beeld en zijn dood kreeg zeven minuten, wat deze gebeurtenis heeft herleid tot zeventien minuten. Het ongeval van mijn vriend werd weergegeven in een horrorbeeld wat ikzelf nooit had gezien, vier tragische minuten in zijn geheel. Zijn dood bleek minder relevant, dertig seconden dus, de lading bloed des te meer belangrijk. De vernederende woorden die ik moest horen van stiefzussen en stiefvaders werden weggelaten, te verwarrend en niet direct gepast in een verhaal wat doden symboliseert. De slagen die ik kreeg van een vroegere partner werden dan wel terug in kaart gebracht. Twintig minuten slaan en kloppen en mijn angst die van het scherm afvliegt. Zou ik sterven of zou ik hem misschien vermoorden? De spanning escaleerde niet, maar vloeide over in een vleugje romantiek. Een nieuwe relatie en alleen maar geluk. Even een zucht bij de regisseur, want op deze manier zou het einde het clichématige niet overstijgen. Gelukkig duurden de mooie momenten niet al te lang, maar stierf de nieuwe partner eveneens. Deze keer niet aan kanker, noch aan een ongeval. Herhaling is verboden in een film met vijf sterren. Zijn hart faalde en mijn geschreeuw van onmacht zorgde voor trillende emoties. Nog nooit had een regisseur zo'n autobiografisch verhaal kunnen verfilmen, toch niet met geen drugsverslaafde oscarwinnaar als hoofdpersonage. Een gewoon meisje bleek deze keer ook al bijzonder genoeg, want nog een extra titel zou opleveren. Hij had gevonden, zijn beste vriendin, zijn rijkdom en zijn roem.
Alleen het einde bleek een probleem. Hij wou een slot waar hij een vervolg kon aan breien. Een nieuwe film moest hem nog meer rijkdom brengen. Door zijn honger naar meer, verviel hij in leugens en dumpte zijn vriendin. Het hoofdpersonage bleek niet meer interessant genoeg om te voldoen aan de hedendaagse filmnormen. Het meisje bleek dan toch maar een gewone ziel uit een onbekend dorp. Hij vond het eigenlijk jammer dat ze stabiliteit verkoos in haar leven. Het had anders gekund, maar ze maakte een keuze, dacht hij bij zichzelf.
Jaren moest hij zoeken naar een beklijfend einde, wegens gebrek aan eigen inspiratie. Uiteindelijk liet hij ook haar sterven, want tijd had hij zelf niet meer en een tweede film zou dan toch niet komen. Op het einde van het verhaal bracht hij als nieuwe en verrassende wending engelen tot leven, want hij hoopte plots zelf zo hard dat een hemel bestond. Hij was toeschouwer geweest van zoveel lijden, maar voelde voor het eerst de pijn en het verdriet. Langzaam stierf hij zijn eigen dood. Met zijn laatste adem, schonk hij zijn film de titel 'dodenmeisje', waardoor hij de prijs van originaliteit naast zich neerlegde wegens gebrek aan tijd.
Hij stierf en fans van de film gingen op zoek naar het dodenmeisje. Ze zochten en haar vinden werd voor sommigen bijna het doel van hun leven. Rijk zouden ze worden als ze haar konden spreken. Roem zouden ze verwerven. Zij had het toneel echter verlaten met haar engelen, enkele eenvoudige mensen met wie zij kon genieten van de kleine, alledaagse dingen.
TIP: ER ZIT EEN MORAAL IN DIT VERHAAL...
feedback van andere lezers- Hoeselaar
Ik lees hieruit dat je een cinefiel bent en goed weet wat je hier neerpende. Verder durf ik geen reactie te plaatsen omdat ik nog niet zolang aan het schrijven ben en dus geen ervaring opdeed
Wilhelm
Liesje: Wilhelm, houd je zeker niet in hoor om commentaar te geven... Opbouwende feedback is altijd welkom! - SabineLuypaert
ik lees dit niet als een autobio verhaal, want dat zou verkeerd zijn tegenover het beeld dat je tracht te bewijzen hier. Die veramerikanisering komt hiet goed uit. het lijkt wel of wanneer iemand iets ergs meemaakt het bijna als cliché afgedaan wordt, het moet steeds echter, vettiger, harder, shockerender wil het nog verkoopbaar zijn, waar gaan we naartoe, dat haal ik hier goed uit
Liesje: Lieve Sabine, ook jij hebt je voelhoorntjes goed gebruikt ;-) MERCI! - innerchild
Ik koppelde je woorden meteen aan zo'n typisch amerikaanse film.
Moraal van dit verhaal ? Men zegt wel eens dat men niet meer in zijn leven krijgt dan men aankan. Misschien is dat zo ... maar ik heb soms zo mijn twijfels daarover !
Ik vind het schitterend geschreven en ik heb het met een glimlach gelezen, hoe tragisch sommige dingen ook kunnen zijn. Begrijp me dus niet verkeerd ! ;-)
P.S. In je voorlaaste allinea staat:
"Langzaam stierf hij een zijn eigen dood."
Een 'een' teveel ?
Liesje: Lieve Innerchild,
het is ook een verhaal met een knipoog, dus helemaal niet erg dat je het met een glimlach hebt gelezen!!!! Ik apprecieer dat je er de humor van in terugvindt!!!!!!
Knuffel,
Lies
PS: er staat inderdaad een 'een' teveel... wordt onmiddellijk aangepast! Bedankt voor het aandachtig lezen! - Peerke
Ik hoop niet dat je Pa echt chemo heeft gehad want het zou ongepast zijn hier. De moraal is of we willen oordelen.
Je verstikt jezelf in zelfmedelijden... Iedereen heeft zijn verhaal:
Mijn moeder suicideerde zichzelf toen ik 12 was, mijn vader sloeg me stelselmatig en pleegde incest met mijn zusjes. Hij stierf aan een overdosis Viagra. Een zus kreeg anorexia, de ander dook in de prostitutie, ik raakte verslaafd aan alcohol en mijn broer werd psychotisch. Ben later aangereden door een landrover en verloor mijn baan en moest met mijn kaderopleiding stoppen, zit al zeven jaar met nekklachten. Mijn stiefmoeder is levend verbrand toen haar auto werd aangereden door een dronken automobilist.
De vriendin met wie ik samenwoonde reed in een kanaal en verdronk.
Nu ben ik dankbaar voor wat ik heb meegemaakt en probeer ik in liefde te leven.
Liesje: Dag Peerke,
Ik begrijp de beoordeling en alle feiten in het verhaal zijn wel zaken die mij zijn overkomen (zie trouwens mijn eerste verhaal 'mijn papa'). Ik wou echter geen zelfmedelijden weergeven.
Ik wou de amerikanisering van onze maatschappij met een cynische noot schetsen... hoe films het liefst zo dramatisch mogelijk moeten zijn en met heel veel bloed moeten worden vervuld. Hoe mensen op die manier rijk worden en eigenlijk vaak niet echt stilstaan bij de problematiek die verfilmd wordt. Ook wil ik ergens weergeven hoe ieder mens op een bepaald moment toch gedwongen wordt om menselijk te zijn, ongeacht zijn eigen drang naar geld en roem. Ieder mens sterft en wordt ooit met zijn vergankelijkheid geconfronteerd. En er zit nog meer in het verhaal, maar wil niet alles hier verraden ;-)
Ik heb het verhaal deze keer ook niet onder het thema dagboek geplaatst. Had misschien wel beter niet het woordje 'ik' gebruikt.
En sorry voor jouw levensverhaal. Het valt me op heden wat moeilijk om te erkennen, maar ik weet dat je als mens sterker wordt door alles wat je overkomt en dat je negatieve gebeurtenissen ook op een positieve manier kan ombuigen...
Ik begrijp wel heel goed van waar de feedback komt... geen kwade blik dus ;-)
Liesje
|
