|
< terug
Als het bos ...
Boscapriolen: Als het bos toch eens vertellen kon
Er is herrie in het bos waardoor zelfs het mos onberoerd op de stammen rust en door de regen niet meer wordt geblust.
Een gerucht doet hier de ronde dat er een nog jonge blonde berk zich smukt met het zelfde merk van blad waar dat de eik ook al een oog op had.
Nu moet u wel weten dat er leken zijn die het verschil van blad niet merken en voor hen alle berken hetzelfde zijn.
Maar bomen op hun beurt reageren soms heel verscheurd en worden kwaad wat men achteraf betreurt. Of soms is het nog erger zijn allen dan de klos dit staat op alle hoeken van dit bos.
Zo heb je de eik die door al dit gezeik over bladeren van anderen eens ging lezen bij Tom van Manderen en zag dat dit ook anders kon.
Ze spon een web van bladeren liet dit mooi omkaderen zodat hij die dacht haar te bedotten hij haar het licht ontnam en zo belette te ontbotten.
Verder sprak ze met barse toon, kan men hier stil zijn het is mijn verdiende loon want ik werd hier geplant en wel door de hand van een vent met een blauw hemd.
Alles was hier overwoekerd door struiken en als enige mocht ik hier ontluiken mijn wortels laten schieten daar waar anders bieten en ander onkruid welig tierde.
Een oude knar van een spar liet zich ontglippen, ja, het welde gewoon over haar lippen dat wat hier verteld werd niet strookte met wat zij had ondervonden en zei dit ook onomwonden.
Die hazelaar die doet ook zo raar hij spant samen met de kerselaar en samen houden ze de ranke acacia in toom.
Een rode beuk vond die geruzie helemaal niet leuk, maar lachte zich een deuk toen die kleine den het op de heupen kreeg en niet langer zweeg en het aan de stok kreeg met een Noorse den.
Die niet ver van hem te brullen stond "jij oude zak jij naaldenkont".
Haar buur is toevallig een gladde es die dan wel het mes van beide kanten slijpt, ze is zo een die stookt en dan vurig hoopt dat het haar zal lonen en zo meer plaats voor zichzelf creëert.
De gevlekte plataan is zo ontdaan door al dat gekibbel van haar buren die over hun takken schuren om zo het samenzijn te verzuren.
Zij is statig gebouwd maar naakt maar desalniettemin waakt over het reilen en zeilen hier in dit bos.
Ze is wel kwaad en daarover soms ook wel eens laakt omdat andere bomen nooit eens bij haar op visite komen.
Iets verder waar geheid een herder meestal zijn schapen te grazen leidt, waar het water de elzen voedt de zon 's morgens het bos begroet, daar staat een kollos van een abeel die schijnbaar zich verveelt maar geen last heeft van zij buren.
Hij weet wel dat ze hem begluren omdat die figuren die hem passeren zelden bomen zijn.
De hele heisa hier in dit woud wordt gedragen door een bout stelletje struiken en fnuiken om eens een plaats te bedingen tussen de groten.
Een paardenkastanje die ooit eens gekocht werd in het verre Spanje vond hier een triest bestaan aan de kant van deze laan. Ook al geeft ze enige fleur met haar veelvuldige kleur toch kent zij de gevaren van al haar pralen met kaarsen en blad waarover hier menigeen sprak.
feedback van andere lezers- lin
Is dit geen prozapoëzie? Knap stukje werk zit hierin!
Hoeselaar: Ja dit is prozapoëzie en het heeft heel wat voeten in de aarde gehad vooraleer dit hier zo uit de pen vloeide.
Bedankt dat je me las
Wilhelm - muis
Een rode beuk vond die geruzie=< dit geruzie
Willy,
Een mooi stukje over bomen, maar eerlijk gezegd had ik er meer van verwacht.
Ik heb net een boek uit "En het woud zwijgt.." of zoiets, en het begin van dit vrhaal deed me aan dat boek denken.
Als het bos eens vertellen kon: je kan nog meer met deze prachtige bomen doen, Willy. Nog meer! Wat maken ze mee met mensen? Hoe denken ze over die paddestoel? Over de regen?
Toch een knap stukje en die spar met zijn naaldenkont heeft het gemaakt:)
groetjes
Hoeselaar: Bedankt dat jij je de moeite nam om dit onding te lezen maar toch laat ik dit hier staan gewoon omdat het me zoveel moeite gekost heeft dit alles in rijn te schrijven. Men is gewoon om over mensen en hun gevoel te schrijven en dit wilde ik hier net niet doen, ik be har in trotsheid en laat dit hier langzaam in lucht opgaan
Zondagse groetjes Willy - JC
nog een geluk dat de tijden van bossen schaamhaar achter ons liggen
Hoeselaar: Sorry dat ik nu pas reageer ben een tijdje op verlof geweest. Tja daar kan ook over geschreven worden, leuk dat je reageerde
Wilhelm - chris
bomen ja daar kun je een heel bos over schrijven
boompje groot planterke dood!
daar een boom altijd op de zelfde plek vertoefd
horen zien en zwijgen
of je word brandhout !!!!!
chris
Hoeselaar: Ja daar heb je in feite gelijk in. Het is een zwaar stuk om te lezen vooral door de ver doorgedreven rijm, toch wil ik je bedanken omdat je me hebt willen lezen
Wilhelm - tinucha
zeer verfrissend om te lezen! als bomen eens zouden kunnen praten... ;)
Hoeselaar: Hartelijke dank dat jij je de moeite nam een oudje van me te lezen.
Ja, ik had echt veel plezier met het schrijven over deze bomen en hun standplaatsen
Willy
|
