Volg ons op facebook
|
< terug
Het profetische vuur in mijn neef van zeven
Sinds vorige week logeert mijn neef bij ons thuis. Die zorgt voor nogal wat leven in de brouwerij. Siebe heet hij. Hij is nu zeven jaar en met wat geluk wordt hij er over een week acht. Hopelijk is hij tegen die tijd aan de betere hand, want ik vrees dat hij anders weinig tot niets zal merken van zijn verjaardagsfeest. Hij is namelijk op kamp geweest, ergens in de Panne, in een vakantieoord dat 'het hemelhuis' heet. Ik weet niet wat ze daar met hem uitgespookt hebben, maar heb de indruk dat Siebe sinds zijn verblijf daar een beetje vreemd doet.
Om te beginnen, valt het mij op dat Siebe meteen begint te kokhalzen bij vermelding van één van de volgende items, ik heb het over: aardappelpuree, yoghurt, visolie, alle soorten beschuit, hard gekookte eieren en havermoutpap. Bij uitbreiding kan ik zeggen dat het zicht van eender welk lopend voedsel, hem al braakneigingen bezorgt. Het geval intrigeert mij. Dus heb ik enkele experimenten ondernomen. Zo kwam ik tot de vaststelling dat het allergrootste effect uitgaat van uiensoep. De geur alleen jaagt hem letterlijk de gordijnen in. Dat wil wat zeggen, want Siebe heeft een heilige schrik van hoogtes. Het is zo dat Siebe altijd al een moeilijke eter was. Dus zijn, ok, ietwat overdreven, reacties op dit vlak baren mij niet zo meteen zorgen. Dat kan ik niet zeggen van zijn gedrag op andere vlakken. Vóór zijn kamp beschouwde ik hem hooguit als een niet al te pientere autist. En waarschijnlijk zat ik er met die diagnose niet ver naast. Maar met simpel autisme dek je de lading niet meer. Zeg nou zelf. Van zodra het onweert, spurt Siebe naar buiten en douchet hij zich in de regen. In bad gaan vertikt hij. Niets nieuws wat dat betreft, maar tevoren deed hij zijn behoefte niet in de badkuip. Tafelmanieren had hij een maand geleden ook al niet. Maar hij ging nog niet tijdens het eten in zijn bord staan, terwijl hij luid en bloedserieus 'Land in zicht!' schreeuwde. Ik moet trouwens zeggen dat hij op een bijzonder handige manier een zeil verbindt aan zijn bord annex vlot. Zijn zeemansavonturen hebben ons wel al drie wintertruien gekost. Goed, daar kun je nog om lachen. Waar mijn moeder NIET mee kon lachen, was zijn idee van een luchtballon. Alle onderbroeken - meer een soort scoutstenten- van moeder had hij aan elkaar genaaid. Zijn steek was grof, maar hij heeft al vast leren naaien. Met die luchtballon wilde hij naar de maan vliegen. Toen hij met zijn lappendeken van ons dak sprong, is hij door onze serre gegaan. Dit jaar geen tomaten van eigen kweek. Siebe kwam er gelukkig met enkele schrammen vanaf.
Licht verontrustend ook is de verkilde verstandhouding met zijn én mijn grootmoeder, die al jaren bij ons inwoont. Sinds kort sluit hij haar op op zolder. Hij is er van overtuigd dat ze een heks is die hem wil veranderen in een purperen ezel met de slurf van een olifant. Fantasie heeft hij wel. Alleen is grootmoeder nu snipverkouden. Op zolder is het vreselijk vochtig. We zetten haar tijdelijk een zonnebril op en draaien haar haar in een keukenhanddoek. Zo herkent hij haar niet en dus laat hij haar met rust. Een positieve evolutie is dat hij nu dagelijks de vaat doet. We moeten hem wel afleren van dit met de WC-borstel te doen, maar verder valt er weinig van te zeggen.
Zorgwekkender is het effect dat de kleur wit op hem heeft. Telkens hij iets wit ziet -het kleinste stipje volstaat - slaat hij tilt. Dan wil hij zich verstoppen in zijn schoen. We hebben ons best gedaan om heel het huis te ontwitten, maar dat dit bleek uiteindelijk een onmogelijke opgave te zijn. Mijn moeder is ook niet erg behulpzaam. Toen ik een rode kous bij de witte was wilde stoppen, ontplofte ze. Daarom zetten we nu ook Siebe een zonnebril op. Dat schijnt te helpen. Tenminste, wat deze kleurtoestand betreft. De buren maken we wijs dat hij en mijn grootmoeder aan een ooginfectie lijden. Anders stellen ze maar rare vragen. Er zijn andere problemen waarvoor we géén oplossing vinden. Zo tegen bedtijd heeft hij het over 'indringers.' Specifieker drukt hij zich niet uit. Wel barricadeert hij 's nachts zijn slaapkamerdeur met zijn matras. Een oude bedpan gebruikt hij als wapen. Je zou het van zo'n klein ventje niet verwachten, maar hij kan daar lelijk mee uithalen. Hij trakteerde mij reeds tweemaal op een flinke slag op mijn achterhoofd. Soms patrouilleert hij namelijk in onze traphal. En probeer er dan maar eens langs te raken! Overdag claimt hij groene zeehondjes te zien, die pijp roken. Mijn pa vindt het allemaal geweldig en lacht zich kreupel. Ik maak mij zorgen.
Volgens de dokter is dit vrij normaal gedrag voor een zevenjarige met een levendige verbeelding. Die verbeelding komt er dan wel erg plotseling. Tevoren hing hij acht uur per dag aan de televisie gekluisterd. Nu voert hij urenlange gesprekken met een marsmannetje dat Wilfried heet. Meer details ken ik niet, want die twee zitten steeds te fluisteren. Die Wilfried schijnt wel een geweldig gevoel voor humor te hebben. Als ze in gesprek zijn, lacht Siebe ronduit hysterisch. Als ze zo enige uren getaterd hebben over God weet wat, valt hij plots helemaal stil. Dan tuurt hij voor zich uit en zit maar te zitten. Als je hem port, zegt hij: 'de dode zee-rollen, alle antwoorden staan in de dode zee-rollen.'
Die dokter mag zeggen wat hij wil. Ik vind dit géén normaal gedrag voor een zevenjarige. Ik heb het over een klein ukje dat tot voor kort geen enkele neiging had om zich tot de volgende Champollion te ontpoppen. Een maand geleden dacht hij nog dat hij Belgisch sprak in plaats van Nederlands. Nu heeft hij het over Dode Zee-rollen. Ik heb tekeningen van hem gevonden. Bijvoorbeeld één waarop een oude man in een fel wit licht wordt gezogen. Als je hem vraagt wat dat voorstelt, zegt hij: 'De gevleugelde zonen halen Ezechiël.' Vraag je om meer uitleg, dan klapt hij dicht. Hoogstens zegt hij: 'Afvallige, je zult braden op de rooster.' Dat is nu waar ik schrik krijg. Soms kleedt hij zich ineens vliegensvlug uit en doet hij net of hij iemand achterna zit. Dan roept hij: 'Ik krijg je wel, stouterik, ik heb je zo te pakken, sloeber, kom hier dan.' Zijn ouders zitten nog twee weken op Gran Canaria. Benieuwd wat zij er van vinden. Als ze er iets van vinden. Ze zijn nogal van het type: 'we baren een kind, we stoppen er op tijd eten in en de rest is aan de overheid.' Och God, misschien is het inderdaad gewoon een fase. Maar ik stel mij toch vragen bij een kind dat drie uur lang door de tuin draaft en 'ik ben een appel, ik ben een appel!' schreeuwt en de struiken uitkamt op zoek naar afluistermateriaal van 'het zieke zaad van Herodes', de snelst groeiende sekte ter wereld, aldus Siebe.
feedback van andere lezers- Mistaker
Geweldig verhaal, prachttitel ook.
(een mens kan toch niet Belgisch spreken? Of denkt het jochie dat?)
G
pisatelj: het jochie denkt dat :-)
|
