Volg ons op facebook
|
< terug
Hemels
Hij is niet meer.
Het verdriet dat gepaard gaat met deze vaststelling heb ik louter en alleen te danken aan mijn necrofiel nieuwsgierig kantje.
's Zaterdags blader ik de weekendkrant door en blijf zoals steeds hangen op de pagina met zwartgerande kadertjes. Met hier en daar een kruis en zwaarbeladen termen als heengaan, zonder de optie van terugkeer.
Ik zie een foto en lees zijn naam en wat cijfertjes die zijn verblijf op de aardbol duiden. Eronder het familiale spoor van de diepgetroffen weduwe, twee kinderen, wat schoonkroost en een kleinkindje met een tweeslachtige naam.
Hij is niet meer.
Mijn hart slaat een tel over en mijn bloed voelt op slag ijskoud aan. In razendsnel tempo gaat de deur van de geheugenkast open: ik vind de lade met herinneringen die ooit mooi en warm waren, maar nu leeg, dof en pijnlijk lijken. Het brengt me in een flits terug naar een tijdperk zonder Lief en zonder Zoon, voor periodes van de materiële hunkering naar bakstenen, van het heen- en weergerij naar sportclubs, voor kerstfeestjes met schoonouders en verplichte familiale bezoekjes.
Ik sluit mijn ogen een heel klein beetje en voel de warmte van zijn hand over mijn wang en zijn adem in mijn hals. Hij palmt me net als twintig jaar geleden in met zijn lange zwarte haren en dat beetje mannenbaard, en knipoogt met toe met die staalblauwe ogen. Hij doet me opnieuw voor hem vallen, meermaals en heftig en intens, nu en dan geestig en beestig als poepkonijntjes in het mulle zand.
Hij is niet meer, maar ligt roerloos te wachten in een grote houten kist waarin zijn aardse lijf geen waarde heeft. In een koude kerk vol snijdende pijn, waar ik niet heen zal gaan. Waar ik de aanblik niet durf trotseren van de weduwe die haar witte zakdoek in het tranendal dipt, van kinderen die niet de onze zijn en een ukkepukje dat stilletjes "dag opa" zegt. Dan zou iemand me zeker en vast vragen wie ik ben en dan moest ik zeggen dat wij ooit waren. Dat mijn deelneming innig is, en die ook altijd heel innig was.
Ik raak verward in al de tijden, want hij is niet meer, en zal ook niet meer zijn, en ik verlang ineens heel heftig naar wat zou kunnen geweest zijn….
De meisjestranen van weleer ruimen plaats voor een intens vrouwenverdriet.
Lief komt de kamer binnen en praat over een etentje en mijn maag draait vierkant in de cirkel van het stille leed. Ik hoor hem zeggen dat het bijzonder lekker was, ja zelfs hemels.
" Je luistert niet, ik zei…"
"Hemels", knik ik, "ja, dat was het".
En terwijl ik door het keukenraam naar de grijsblauwe lucht staar, neem ik afscheid.
(Uit de reeks: Veertig en...)
feedback van andere lezers- lin
Geweldig stukje heel gevoelig schrijfwerk. Deze serie is echt prachtig. Wat heel kleine opmerkingen:
"duidden" in regel 7 zou ik "duiden"van maken, want dat gebeurt niet in het verleden.
Laatste regel: "er" typfoutje: je bedoelt hier "en"
Fantastisch hoe je hier weet te raken!
lieve groet, lin
annvanbyl: Bedankt voor je fijne commentaar Lin, en ik pas het een en ander aan !! - ERWEE
inderdaad rakend
maar vooral ook, zoals steeds, technisch prima geschreven
van het heen- en weer- gerij => van het heen- en weergerij
annvanbyl: Bedankt Erwee!! - Peerke
Wat schrijf jij mooi en intens. Prachtig onder woorden gebracht, je pijn en je kijken ernaar. Prachtig hoe je ons erin laat deelnemen...
annvanbyl: Bedankt Peerke voor je mooie woorden ! - SabineLuypaert
vol kruipend kippenvel blijf ik hier achter, SLIK, erg intens geschreven
annvanbyl: Vreugde en verdriet liggen heel erg dicht bij elkaar h?...
bedankt Sabine - Liesje
enorm ontroerend, enorm...
Weet je, bij de begrafenis van mijn overleden levenspartner nodigde ik wel zijn ex-vriendin uit... ik wist dat er een verleden was geweest en wou dit respecteren... wij hebben zelfs onlangs een open gesprek gehad over 'onze' relatie (elk in zijn eigenheid)...
annvanbyl: Dat is knap, het is weinig mensen gegeven ... - Mistaker
Dit raakt me enorm!
Groet,
Greta
annvanbyl: De pijn is ook een deel van ons zijn...
gr, Ann - chris
raar toch de dood zo een taboe
niets is minder waar
in gedachten kun je iemand laten leven
dood .?? eigenlijk is de dood niet mooi
en toch word er mooi over geschreven
chris
annvanbyl: En de gedachten kan niemand ons afnemen h?...
|
