Volg ons op facebook
|
< terug
Het leven zoals het niet helemaal is: ERWEE (4)
Deel 8.
Terug naar school. Via een soort omweg kom ik nu zelf weer terug in het onderwijs terecht. . . . of hoe Mister Hyde een grote stap opzij zet voor Mister Jeckyll. (Of is het omgekeerde waar?)
Het is 1973, en ook hier, binnen de organisatie van heel dit specifieke onderwijsgebeuren, is het nog volop de Pré-historie.
Ma en pa, twee brave mensjes die hun opvoeding gekregen hebben tussen de twee wereldoorlogen, zijn tevreden ouders. De hele buurt is in een totale verwondering over deze snelle gang van zaken. Ik kan het meteen goed vinden met de collega's. De directeur is een erg vriendelijke, begrijpende man. Onder druk kan hij een zenuwachtig trekje vertonen, maar altijd is er een grote wederzijdse ondersteuning.
En met een verkeerd soort idealisme trek ik dus, aanvankelijk voor zeven lesuren, meer klassen zijn er niet, naar het kleine stadje aan de Maas. Het geeft me de mogelijkheid ook nog enkele keren per week naar de Scheldestad te rijden en de eigen studie te vervolgen. Niet meer per trein.
Ik heb een Toyota Corolla om mee rond te hossen.
Na enkele jaren wordt de directeur, de brave man, opgevolgd door de Iron Lady der lage landen bij de Maas. Vanaf dan en over de bijna-kwarteeuw van haar bewindvoering, waren de absolutismen schering en inslag. Alleen de Pruisische punthelm ontbrak er aan. Evenals een naamplaatje op een deur met "HAUPT-OBERST-STURM-FÜRHER"
Regelmatig scoorde ze 5.6 op de schaal van smoelvaardigheid. Zelfs Richter raakte meermaals in paniek, stond op uit zijn graf en draaide zich om. Het woord DEMOCRATIE bijvoorbeeld kreeg al vlug de betekenis: 'Je mag zeggen wat je wil, je zult doen wat er je gezegd wordt.'
Uiteindelijk bleef er met het vorderen der jaren nog slechts één theorietje over: 'Mensen, geen enkele verzekeringsagent gaat voor iemand anders in het gevang zitten.'
Maar gelukkig waren er ook nog Manuel De Falla, Benjamin Britten, Franz Schubert, Carl Orff, Jan Sibelius, Maurice Ravel, Gioacchino Rossini en vele anderen. Ludwig was altijd in de buurt.
Het begrip Muziek op school had voor de Iron Lady der lage landen aan de Maas dezelfde betekenis als de uitleg die ook Leopold II ooit gaf, na het aanhoren van een concert.
Iemand vroeg de Vorst: "En Sire, hoe vond Zijne Majesteit het?", en het antwoord kwam prompt als volgt: "Gij noemt dàt MUZIEK? Ik noem dat een duur lawaai." Maar dan in 't Frans.
Vaak heb ik mij gevoeld als de geslachte kip, die bij het leven nog een kuiken was. Jarenlang was ik een 'Fiddler on the Roof'. Miserie dus.
En The Sex Pistols hadden hun act intussen al opgevoerd. En zichzelf ook alweer afgevoerd.
Maar van Dido was er nog geen spoor te bekennen.
Enfin . . . soit . . . . . .
En met de optelsom van een en ander zit ik, nota bene, op 1 mei 1995, 'at 4.30 A.M. in the goddamned fucking morning' het volgende pseudo-dichtsel neer te pennen:
ARBEID MAAKT VRIJ
Uitkijken naar de dag
waarop ik weg kan
uit deze jungle.
Stapvoets aftellen
aan een deel van het leven
dat 'over all the years'
gelijk staat met het eten,
lepel per lepel,
van een ton arsenicum.
Uitkijken naar de dag
waarop het leven beginnen zal.
Want hier,
bij het stadje aan de Maas,
ben ik vele 'zachte-doden' gestorven.
Het scenario is bekend:
huldiging en afscheidsfeest.
Ik zie het wel.
Uitnodigingen zullen rondgaan.
De tafels zullen prachtig gedekt zijn.
Maar zelf zal ik passen.
Aftellen en uitkijken
naar de dag
waarop ik mij kan terugtrekken
aan de zuidkant
van mijn eigen Alpen.
Leven wil en zal ik
als een monnik
en wonen in een spelonk,
ergens halverwege
op een berg in Tibet.
Vanaf dat ogenblik
zal het stadje aan de Maas
ergens ver, héél ver,
beneden de evenaar liggen.
Want arbeid maakt niet vrij.
Maar gelukkig waren er nog Bach, Haydn, Mozart, Schubert, Brahms, Tchailowsky, Mahler, Ravel, Debussy, Rimsky-Korsakow en Ludwig.
Toch nog even een sprong terug in de tijd: september 1978. Een tijdje liep ik al met het idee om weer eens een hond in huis te halen. Moeder probeerde het allemaal nog uit mijn hoofd te praten.
Uiteindelijk gaf ze me de raad niet naar huis te komen met 'een kalf'. Dus werd het een dwerg-pinscher. LOEKI.. Erg possesief, zeer goede waker, en er kon er maar één het baasje zijn.
Ik, ERWEE, dus.
feedback van andere lezers- Wee
Lekker stuk, en een mooi dichtseltje!
x
ERWEE: en Loeki heeft het hier 17 jaar en 4 maanden uitgehouden. - togu_hang
zeg Erwee ... die Iron Lady is dat nu wat men tegenwoordig noemt de nieuwe man?
graag gelezen fel geschreven
groetjes
ERWEE: Dat was Otto von Bismarck met ne rok aan.
Zeer bedankt voor de lezing! - muis
Wow, een heel leven:) Het doet me denken aan het verhaal van dat muziekkorps. Er zijn in dit deel toch enkele kruisingen met dat verhaal en ook met een ander verhaal dat me nu niet direct te binnen schiet.
fraag gelezen erwee:)
groetjes
ERWEE: muziekkorps en iets anders (schiet mij nu ook niet te binnen) maar het klopt dus inderdaad deels, maar hier ligt het tempo verhaalmatig hoger
blijven volgen zinne
en zeer bedankt voor de lezingen - SabineLuypaert
nondenonde, allemaal heftig zenne (smile) en ik die dacht dat dat rustige tijden waren zo voor kik geboren was, zo hebben ze mij dat toch altijd wijsgemaakt... enneuhhh, zijn daar foto's van --> 5.6 op de schaal van smoelvaardigheid
ERWEE: gelukkig zijn daar geen foto's, als ik er ooit aan denk vertel nog wel eens een storyke over de Iron Lady der lage landen bij de Maas.
zo voor jij geboren bent was 't al mei 68 en zo => ook heftige kwestie
Zeer bedankt voor de nondenonde - dichtduvel
Ah, eindelijk controle verworven en greep op 't leven, arbeid maakt niet vrij, heel goed, grtz, j
ERWEE: Dat mens zorgde nochthans regelmatig voor instabilliteiten en turbulente stromingen. En ERWEE maar op die viool rammen op het dak.
Bedankt zinne!
|
