|
< terug
Thuis(1)
I.
De regen tikte luid op de venster-ruiten.
Een zware storm stak op, en Paul zag tijdens het noodweer geen hand voor ogen. Geen vogel
liet zich horen. Donkere modderstrepen trokken over de houten wielen van de koets waarin hij zat.
Striemende regen vergezelde hevige donder en bliksemslagen, en hij sloeg een extra deken
om zich heen.
Tegenover hem zat een meisje van eenvoudige afkomst. Haar rode haar scheen hem te betoveren.
Hij kon zijn blikken niet van haar afhouden, terwijl zijn handen krampachtig steun zochten, boog hij zich naar haar toe; met de vraag hoe ze erbij kwam zo gevaarlijk alleen te reizen in dit Amerika.
Haar bruine ogen blonken, en haar fluwelen blik deed hem vermoeden dat ze naar haar liefste reisde.
Belangstellend keek zij hem lang aan, onder de verleidelijk werkende lange wimperharen.
Hij verzette zich onder de indruk van haar exotische schoonheid, en kon zijn emotie nauwelijks de baas.
Zij liet hem sterk denken aan een goede en lieve vriendin uit zijn tijd als matroos in Indie.
Hij dacht aan die lange wandelingen in de heuvels van Java, de baboes, de kokkies, en al degenen die hun leven zo verrijkt hadden.
De bloesems, de rijst- plantages, de ondergaande zon, en de heen en weer buigende palmbomen, als de tropische moesson weer eens in het land was geweest.
De brandende zon, de niet droge hitte zoals in Holland, maar een heerlijk ontspannen vochtige warmte.
Zij lachte verlegen, en hij reikte haar hoffelijk de hand bij haar bestemming.
Lachend liet ze dit toe, en hij toonde haar waar ze uit moest.
Ik ben er, dacht het meisje, eindelijk. Ze raapte haar schaarse bezittingen samen, en ging het hotel binnen.
De eigenaresse ving haar op in de hal. Hoe was het? Alles goed gegaan? Ze knikte bevestigend, en ging naar de haar toegewezen kamer.
Jouw klanten zijn er morgenvroeg, zorg dat je klaar bent! Zo sommeerde de kleine gezette vrouw van middelbare leeftijd.
feedback van andere lezers- JC
na Oostende? 'k ben er zelf nu al een jaartje weg en eerlijk gezegd nog geen seconde spijt
Lazey: Tja, een beetje depri was ik... - zwartkopje
Hoi Lazey,
je verhaal kan alle kanten uit, zoals je zelf al eerder schreef. Maar het springt nog teveel van de hak op de tak.
=> bij dit zinnetje zit ik nog met mijn gedachten in Indië, bij die goede en lieve vriendin ipv in de koets.
=> onder de verleidelijk werkende lange wimperharen => hoe kunnen wimperharen werken? is het niet beter om gewoon te schrijven: de verleidelijke wimpers?
=>met de vraag hoe ze erbij kwam zo gevaarlijk alleen te reizen in dit Amerika. => is nogal passief geschreven en leest niet boeiend. je zou eerder kunnen schrijven: en vroeg: "Is het niet gevaarlijk om zo alleen te reizen (of zoiets)" dan breng je de lezer direct tot in het verhaal.
verder staan er een paar spelfouten in, maar dat is niet zo belangrijk.
groetjes,
zwartkopje
p.s. het is leuk eens een verhaal van jou te lezen ipv de gedichten
Lazey: dankje voor de feedback, motiveert om door te gaan... - Liesje
heel sterk ook door de tegenstrijdige emoties... ik kan niet goed verwoorden op welke manier, maar jouw schrijven raakt me!
Lazey: Dankje Liesje, dit was precies wat ik nodig had, omdat ik met het schrijven van alles wilde ophouden, na Oostende...
|
