|
< terug
De koppige ezel
Ik weet het maar al te goed maar ik hou voet bij stuk, koppig noemen sommigen dat of de manieren van een steenezel.
Het lijkt of ik niet gelukkig wil worden en mijn manieren me danig in de weg staan om dat te bereiken.Misschien daarmee ook dat ik me zo goed voel tussen mijn andere viervoeters en ik hun ongesproken taaltje begrijp. De lente begint bij ze te kriebelen en ze smijten hun achterpoten hoog in de lucht als ze me voorbijrazen in volle galop, misschien moet ik dat ook maar eens proberen, tzou me misschien goed doen.
Het gevoel was er weer toen ik haar woordjes kon lezen, het leek of ik haar terug kon aanraken zo dicht was ze bij me en ik begon weer zaken naar boven te halen die me niet in dank afgenomen werden. Waarschijnlijk is het dat wat ze bedoelen als ze me zeggen dat ik een koppige ezel ben.
De nachtelijke storm raast hier weer op volle kracht en ik voel dat dit het laatste winteroffensief zal zijn, de lente hangt al geruime tijd in de lucht en de merels proberen het me heel zachtjes toe te kwetteren als de zon opkomt.
Zoveel jaren later en eigenlijk niets veranderd, we zijn nog allemaal wie we waren, onze haren wat grijzer of langer geworden, maar verder ons eigen gebleven door dik en dun. En al veranderd alles rondom ons in een sneltreinvaart, we blijven steeds diezelfde gevoelige mensjes met al hun tekortkomingen.
feedback van andere lezers- JC
dat veranderen is vaak nog de enige constante in dit leven
roggemanj: Hey JC, bedankt voor je feedback - Liesje
met plezier gelezen
roggemanj: Thanks Liesje - chris
koppig niet te doen zo koppig dat je er koppig van word
dat je op een moment niet meer weet waarom dat je koppig bent chris
roggemanj: :=) thx chris
|
