Volg ons op facebook
|
< terug
Zorgeloos ontbijt
De laatste tijd ben ik vroeg wakker. Geen zorg want mijn vriend is dan toch op. Is het de natuur? Ik weet het niet. Die laat zich in ieder geval niet bedotten. De lente is in aantocht, dat is wel zeker en dat voelt iedereen, al is die dit jaar toch wel heel snel van start gegaan.
Zoals gewoonlijk deden we onze ochtendwandeling en liepen door de dreef waar vroeger op het einde, de toegang tot het kasteel Ravenstein was. Geflankeerd door grote oude beuken, die al de eerste groene knoppen vertoonden, stapten we in de richting van de brug. Een recent bouwsel dat ons onder de autosnelweg zou doorleiden, het grote bos in. Links en rechts lag weiland, prachtig mooi op deze zondagmorgen. Het vocht van de nacht steeg langzaam uit de grond door de warme straaltjes van deze vroege lentezon. Tot op enkelhoogte hing een lichte wazige nevel.
Plotseling liep mijn boerenfox, als een hazewind, het pas gemaaide grasland van boer Hendriks op. In de verte, nog juist zichtbaar door de laaghangende witte nevel, zag ik dat hij zichzelf in het gras wentelde. Of was het wat anders? De boer had me een tijd geleden eens verteld dat honden als ze op jacht gaan, instinctief, hun nek en rug wentelen in een koeienstront. Ze doen dit om hun eigen lichaamsgeur te verdoezelen, voegde hij er nog betweterig aan toe. Het opgejaagde wild ruikt dan de geur van de hond niet, alleen de geur van drek die ten volle in de plattelandse natuur aanwezig is. Na ja, weet ik veel! Ik ben nooit op jacht geweest. Trouwens met het even af te wassen is de geur weg, niks aan. En bovendien, wie ben ik om de lente in de weg te lopen?
Lentemoeheid, daar heeft mijn trouwe viervoeter helemaal géén last van. In de verte zag ik nog juist, over zijn witbruinzwarte rug, zijn gekrulde staart heen en weer wiebelen. Een korte hoge fluittoon deed hem naar mij toe kijken, even te kwispelen als het ware om te zeggen dat hij mijn allerbeste vriend is, om dan gewoon verder te doen met wat hij bezig was.
Zelf snoof ik de geur van het vochtige versgemaaide gras op. Hmmmm, super heerlijk. Op de hoek van de wei, aan de voet van een in een winterstorm afgeknapte boomstam, zette ik me neer en genoot van de stilte en het landschap. Achterover leunend liet ik mijn gedachten de vrije loop. Kriebels in mijn onderbuik waren het gevolg.
Luid geblaf deed me ontwaken uit mijn lentedroom, die ik liever nog had willen verder zetten. Terug rechtop met uitgestrekte nek, zag ik dat mijn vriend met zijn lange neus in de lucht stond te ruiken. Telkens kleine beetjes lucht innemend en zijn hoofd zachtjes draaiend van links naar rechts. Plots stond alles stil. Het was alsof ik Bobby terugzag in een prachtig geschilderd jachttafereel van een of andere bekende schilder. Stokstijf stond hij stil. Zijn linker pootje lichtjes omhooggetrokken en zijn staart recht achteruit.
Ik zag wat hij rook. Tegen de berm van de autoweg, op de rand van het kleine beboste gedeelte, zat een jong hazenkoppel, te genieten van het verse groen en de lauwe ochtendzon. Hun lange scherpe oren staken als antennes boven de optrekkende nevel uit. Bobby, mijn maatje zag ze niet, maar rook ze wel. Zonder enige verwittiging sprong hij vooruit en liep in de richting van het koppel. Niet rechtdoor maar zigzaggend, het spoor van de hazen volgend, die dat vlak daarvoor nagelaten hadden. Ongelooflijk accuraat volgde hij geurspoor, soms rechtdoor, soms naar rechts en dan weer plots naar links afslaand. Eventjes was hij de tel kwijt dacht ik zo te zien, maar neen, al vlug vervolgde hij zijn onrechtstreekse weg.
De boer had mij er destijds bij verteld dat de meeste honden slecht zien op grote afstand, maar des te beter ruiken. Een uitspraak die ik sinds vandaag alleen maar kan onderschrijven. Het koppel hazen had hem ondertussen al lang opgemerkt en sprong in een merkwaardig zigzag patroon naar de rand van het kreupelhout, tegen de berm.
Twee scherpe fluittonen deden Bobby zijn zoektocht staken. Lichtjes door twijfel overmand kwam hij, kwispelend, naar me toegelopen. Naast me zette hij zich neer en keek met een bedelende snuit aan. Het was alsof hij het me kwalijk nam dat ik zijn ontbijt had laten lopen.
Om mezelf te sussen gaf ik hem daarna een uitgebreid ontbijt met super hondenbrokken en spoelde onder de tuinslang de andere geuren weg. Na een uitgebreide droogwrijfbeurt, waarbij hij kreunde van genot, nestelde mijn fox zich naast me op de fauteuil en viel in slaap. In zijn droom ving hij een grote haas, daar ben ik haast zeker van.
feedback van andere lezers- Liesje
graag gelezen
elpe: dankje Liesje, graag geschreven. - JC
Haas met pruimen, daar droomt iedere hond toch van :-)
elpe: Pruimen weet ik nog zo niet,,, maar toch
bedankt - tessy
Ik denk dat het een konijn was waar hij van droomde ;-)
Graag gelezen, een mens kan veel vriendschap krijgen en geven van en aan een dier.
elpe: zeker weten
|
