Volg ons op facebook
|
< terug
Aan de Rotterdamse haven 1
Nu moet jij mij eens vertellen
Het was zo een zonnige doch winderige zondag in mei, dat zij allen weer tesamen waren gekomen, bij dat bankje aan de maas.
De vijfenzestig plussers van deze tijd.
Mannen die hun leven lang gewerkt hadden in de Rotterdamse haven,
of wel hem hadden gekend als de thuishaven, wanneer zij terug kwamen van de grote vaart.
Mannen, met getaande gezichten, en handen als kolenschoppen,
waaraan vingers zitten die niet zouden misstaan als rookworst in de boerenkool.
Ook wel genoemd, de knokkers van de haven, nooit vies geweest van een borreltje of een derde taak. Zelden hoorde men hen praten over het verleden.
En als men er dan eens naar vroeg, was steevast het antwoord, ach ja het is allemaal zolang geleden, alles is anders.
Om er knorrend op te laten volgen, met de komst van de containers is alles op de schop gegaan, geen stukgoed meer, afgelopen uit, niks meer met het handje lossen.
En voor de zeelui, in welke haven dan ook ter wereld, geen tijd meer voor het passagieren, borrel pakken en een mooie meid aan de haak te slaan, nee alles is over.
Binnen een dag pleuren zo schuit weer vol of halen hem leeg, heelveel zeedagen maakte men tegenwoordig.
Nee, de romantiek van het varen is over, uren maken varen dat is wat zo een boot nu moet doen. Maar ach we hebben een mooie tijd gehad, ja niet altijd even gezellig, nee lang niet altijd, soms keihard werken, en dan nog een derde taak er achteraan, of klaar naar huis.
De grote vuist ging langs de neus, alsof er iets te vegen viel.
Maar of het nu allemaal zo in ons voordeel veranderd is, ik weet het niet.
Het is allemaal zo onpersoonlijk geworden, ja toch schele, de vraag ging naar wat eens een boom van een vent geweest moest zijn,
maar nu meer op een geklede kapstok leek, ja toch, zo is het toch.
De schele haalde zijn magere schouders op, ja, ach ja, wat zal ik er van zeggen, ze hebben tegenwoordig ook zo weer hun eigen romantiek, en of het nu in onze tijd zo romantisch was.
Ik weet nog goed, dat die Toon je weet wel die te belazerd was om te werken, en die je al helemaal niet als maat moest hebben in de put,
(het ruim van een schip) een klamp rollen ( korte boomstammen ) over zijn donder kreeg.
God, wat ging die gozer te keer zeg, janken dat hij deed, maar hij was dan ook helemaal gebroken, geen botje meer heel.
Hij was weer eens weg gekropen, stond in een hoekie een saffie te roken.
Ja, die moest je niet als maat hebben hoor, kelere wat was die gozer lui.
Hij ging altijd als eerste naar beneden de put in, bekeek het werk en dan pikte hij beste plek, waar de nacht of dagploeg het best ingebroken hadden. (inbreken stond voor een put maken in b.v een ruim vol balen, waarna men de strop laag kon leggen en de balen erop kon laten glijden)
Nee, mijn maat was het niet, en je weet, een goede maat in de haven, was belangrijker dan je wijf.
Die zag je maar een paar uur per dag, ja toch, maar je maat daar werkte je mee, daar moest je van op aan. Ja, je ging niet met hem naar het nest sukkel, ik bedoelde het werken in het geheel.
En, ging hij filosoferend verder, wist je dat eigenlijk alle grote economen van huis uit luie donders zijn, veel presteren en weinig doen, van daar. Maar romantisch, dat heb ik zo nooit kunnen ontdekken.
Waren die pendelaars, die brabers (Brabanders) dan ook zo romantisch,
kelere wat een gasten waren dat zeg. Die bleven s'morgens tot het laats in het busje zitten voor dat ze moesten beginnen, want zo stelde zij, dat was te minste Brabantsgrondgebied, het is wat hé.
Werken dat konden ze, maar zuipen als lieren en stelen als de raven, het gebeurde wel dat ze zo lazerus waren, dan moesten ze met de kraan het ruim uit gedraaid worden.
Ik heb zo vreselijk gelachen, weet je nog, die lading met blikjes kittykat.
Heerlijk vonden ze het, cornedbeef dachten ze, vreten jongen, maar het rook ook goed, dat was het probleem.
En alles namen ze mee in hun knijverzak, er werd er eens aangehouden toen hij van boord ging met een bonk cacaoboter zo groot als een kinderkoppie, wat moet je daar nou in godsnaam mee.
Ja, van alles konden ze gebruiken, ze verborgen ook wel sokken of schoenen of wat dan ook tussen de spanten,
(houten latten langs de ruimwanden) in die Amerikaanse bevoorrading schepen voor het leger in Duitsland zat van alles, om het als die boot drie maanden later weer binnen liep het van boord op te halen.
Ja, dat was gewoon winkelen in die schepen, daar zat nu letterlijk van alles is, van een tank tot een kapotje, echt alles, te gek om op te noemen.
Ach, het hoorde er zo beetje bij dat pikken, toen kon dat allemaal nog, en als je gepakt werd en mee genomen naar het vlotje,
( haven politie bureau), en was je na een uur weer los, beroeps foutje zo werd het bestempeld.
Ja, nu gaat het niet meer met die containers, dat bedoel je met romantiek zeker, ja dat is weg.
En Arie die alles geduldig had aangehoord, haalde zijn enorme vuist nog maar eens langs zijn neus, ja zo ongeveer.
Wordt vervolgd
Schrijver Ivan Grud
feedback van andere lezers- Mistaker
Hoewel ik geboren ben vlakbij de Waalhaven, weet ik eerlijk gezegd weinig van de gang van zaken in de haven af. De titel trok me en ik heb het met plezier en interesse gelezen.
Groet,
Greta
Ivan: Ja Greta , dat is meestal zo, je ziet het maar neemt het niet waar,
fijn dat je mij hebt gelezen , vr/gr Ivan - Francis
Ik ben het er alleen niet 100 procent mee eens De containers worden nog steeds met handen gelost, evenals de ruimen (met een stroppie) en ja het is nog steeds levensgevaarlijk, tuurlijk was het vroeger harder werken : geen vorkheftruckjes enz. alles met de klauw of kruiwagen maar vergis je niet Ik heb mijzelf de tering gewerkt in de o a Rotterdamse haven en was blij als ik elke dag overleefd had ik heb ze voor me zien vallen geplet worden en sterven ...en dat met mijn ploma's?!. Vooral die kraanmachinisten zijn knettergek(en vaak dronken ) Het verhaal ts echt nostalgisch mooi doet mij aan vader en opa's denken Maar vergis u niet in de havenarbeider van nu aub
Ivan de groeten
Francis - Vansion
nieuwe ontdekking!
dit ga ik zeker verder lezen - manono
Ik ga ook verder lezen. Vind het zeer boeiend geschreven.
Maar wat bedoelde je met 'heb je geschreven' op mijn feedback bij Femme fataal?
|
