Volg ons op facebook
|
< terug
Aan de Rotterdamse haven 2
Romantisch ?
Ja, zo ongeveer is het dat wel, ach ja, jij zult toch ook wel zo het een en ander meegemaakt hebben op de grote vaart, niet Frans.?
Frans de oudste van het groepje, knikte bedachtzaam, wat ik allemaal niet heb meegemaakt, tjonge jonge, hou op.
En of het varen ook iets romantisch had tja, het is allemaal al zo lang geleden hé, niks meer van over.
Weet je, met de komst van de gastzeelui uit Portugal, Spanje en Italië in 1960/61, toen was het al gouw gedaan met de Hollandse zeelui.
Man die voeren voor een appel en een ei, de gages ( lonen) kelderde als een baksteen omlaag.
Voor die gasten was het genoeg, die wilde wel.
Het waren over het algemeen visser en die hadden thuis helemaal geen vreten, enkel armoe is wat ze hadden, het was bij ons thuis al geen vetpot, dus van hun kant heel begrijpelijk, daar gaat het niet om.
Maar wij konden die gage niet hebben, veel te laag.
En toen de overuren, nu daar hadden ze wat op gevonden, er mochten er nog maar heel weinig gemaakt worden, mondjesmaat.
Dan was het zo dat het eerste overuur was honderd procent, het tweede zeventig procent, of zo iets, en alle meerdere overuren kreeg je er nog maar dertig procent van uitbetaald.
Te gek voor woorden, wie dat bedacht hebt moeten ze weer opgraven en opnieuw begraven met zijn klauwen boven het graf, die kolere dief.
Al die zeevaart jongens heeft hij gedupeerd, het was gewoon langzaam afsterven voor ons.
En daarna is de ene na de andere maatschappij op de fles gegaan, de ene boot na de andere, ze gingen varen onder Liberiaanse vlag of zo, allemaal belastingtechnische trukken.
Ja, toen was het helemaal gouw gedaan met de vaart, een hele natie van zeelui hebben ze naar de kloten laten gaan.
Maar ik heb nog wel een leuke tijd gehad hoor, met uitsluitend Hollandse jongens aan boord.
Hij snoot zijn neus in een gigantische rode zakdoek
en vervolgde, als Hollanders stonden we overal ter wereld goed aangeschreven.
Die Amerikanen niet, die moesten ze niet in Azië ondanks de dure dollar, nee Hiroshima waren ze nog niet vergeten.
Ze moesten uitkijken hoor als ze de wal op gingen, vooral die jongens van de marine.
Dat waren ook nog jonge knullen van een jaar of achttien, die konden er uiteraard ook niets aan doen, maar ja, Jappen hé, die vergeten niet.
Maar wij hadden geen last, er was ook meer solidariteit onder elkaar,
aan de wal als we gingen passagieren, een voor allen, en allen voor…., ach fijn je weet het hé.
Zo maakte ik het mee in Hamburg, Tjonge jonge, de tranen schoten bij de oude man in zijn ogen van de pret.
Ik voer toen op de Hoogkerk, van de V.N.S in '54,
( Verenigde Nederlandse Scheepvaart) ik maakte een kustreis.
Die werd altijd gedaan na de grote reis, Rotterdam Hamburg Bremen, soms Antwerpen er bij, lading lossen en wat halen, zo ging dat. Daarna ging je weer voor een drie a vier maanden de lange reis op.
De Hoogkerk, evenals veel kerkboten voeren op de China Japan line, mooi varen, Sjanghai, Titjou, dan naar, Nagoyja, Yokohama en Kobe, Manilla en Bankok, man, man, een feest line.
Maar o.k, in Hamburg met die tomaaier, een lieve meid hoor daar niet van, zag er goed uit ook, maar ze had een houtenpoot.
Wat wil nu het geval, de boy's waren wezen passagieren, en in Hamburg kon dat hoor, feesten man, dat was het, maar o.k, die gasten hadden een paar meiden mee naar boord gebracht waaronder die met de houtenpoot.
Mocht natuurlijk niet van die ouwe, (kapitein) maar het was nacht geweest en geen haan die er naar kraaide, tot dat.
Die gasten gingen met die meiden lekker liggen pieren in de kooi uiteraard. En wat wilde nou, een van die kelere apen, een lichtmatroos
pikte die houten poot, die meid had afgedaan.
Die zette hem in de verf, rooien menie en hees hem in de mast.
Hij had zijn smoel gehouden, en niemand had het door, totdat die ouwe, helemaal uit zijn dak ging.
Die was opgestaan, en toen hij op de brug kwam, en naar buiten keek zag hij in plaats van de Nederlandse drie kleur, een rooien gemeniede houtenpoot wapperen, hij werd gek.
Echt gek.!! het was al een kapitein waar niemand mee wilde varen,
rooie Fred noemde ze hem, maar nu maakte hij het helemaal waar.
Allemaal midscheeps komen inclusief de hoeren, nou toen ging hij van kiet.
Jezus, wat ging die te keer, allemaal een paar uur gagestraf, en van dat geld zou hij een nieuwe poot laten aanmeten.
We zagen de lol er wel van in, ja niemand liet het merken uiteraard, daar hadden we te veel respect voor, hij immers was de kapitein.
En later een paar reizen erna, toen we weer eens in Hamburg waren hebben wij haar weer eens gezien, nou ze was er blij mee hóór, ze had nu een heel mooi kunstbeen wat ze kon buigen ook nog, dus ze hoefde hem niet meer uit te doen, als ze werkte.
We passeerden eens in de middellandse zee de Heemskerk, een zusterschip van de Hoogkerk, wij waren op de heen reis en hun op de terug reis.
Wat wil het nou, als dat wel eens voor kwam, dan stond een ieder aan dek, en we zwaaiden dan naar maten waar je mee gevaren had.
Ook zo de kapiteins, en rooie Fred stond ook op de brug, Ahoi, riep hij heel zedelijk, in tegenstelling met ons, die stonden te brullen, hoe is het met de hoerenboot? Dan brulde die gekken terug, gezonken door een houten poot, dwars door de bodem, nou die ouwe had het niet meer.
Al helemaal niet toen ze aan koor riepen, hebben jullie die rooie aan boord?
En wij, Ja, toen riepen ze terug, verzuip hem maar.
Krom lagen we van het lachen, en die ouwe vloog naar binnen.
Ja, leuke tijden, maar romantisch, hij haalde zijn magere schouders op,
Dat kan ik nou niet zeggen, wel leuk.
Wordt vervolgdt
feedback van andere lezers- Mistaker
Leuk en interessant om te lezen weer!
Groet,
Greta
Ivan: Dank je Mistaker, vr/gr Ivan - Francis
Ben ik naar vernoemd is t niet?
|
