Volg ons op facebook
|
< terug
Gewoon genieten!?
Hilde was blij verrast met het onverwachte bezoek van haar zus op een doordeweekse donderdag.
-"Hallo zusje, ik heb juist getekend voor mijn laatste schooljaar. Daarna begint voor mij ook het goede leven, dan ga ik ook op pensioen. Dat wordt genieten, hé, gewoon genieten!", stak Heidi van wal.
-"En hoe stel jij je dat dan voor: genieten, gewoon genieten?" Hilde schonk koffie uit en zette koekjes op tafel en vond dit veel gezelliger dan alleen te moeten koffiedrinken.
-"Gedaan met die rotwekker, die je onverbiddelijk uit dromenland rinkelt. Gedaan met je van 's morgens tot s' avonds te moeten haasten. Ik smijt mijn uurwerk zelfs weg, denk ik.", somde Heidi op.
Dat moest Hilde beamen: opstaan als je uitgeslapen bent, tijd hebben om uitgebreid te ontbijten en om nog een extra kop koffie te kunnen inschenken bij de ochtendkrant, die vrijheid was heerlijk.
-"Gedaan met in de file staan en je te ergeren aan wegenwerken, waaghalzen, te weinig parkeerplaatsen. Ben je misschien vergeten hoe stresserend het was alle dagen naar de stad te rijden en dan nog op tijd zien te komen ook?", ging Heidi verder.
-"Ik verleer nu zelfs min of meer het autorijden", moest Hilde toegeven. "Je weet dat ik vroeger in alle uithoeken van Vlaanderen moest zien te geraken om een inventaris te gaan opnemen of om een huis te gaan bezichtigen, dat te koop gesteld werd maar nu vermijd ik meer en meer het rijden 's nachts, bij regen, bij ontij. Ik ben een echte zondagsrijder geworden!"
-"En je kan het je permitteren, is dat geen luxe!" Hilde knikte wel maar ze dacht toch aan de keren dat ze een voorstelling liet voorbijgaan omdat het te ver weg was, dat ze nog maar eens belde naar een verre vriendin omdat ze er tegenop zag haar te gaan bezoeken.
-"Geen gezeur meer aan je hoofd. Jij zal dat notariskantoor, die arrogante advocaten en die mensen met al hun problemen toch ook niet missen, hé?"
Jarenlang was Hilde juridisch medewerkster van een notaris geweest, een taak die ze zeer nauwgezet vervulde, waarin ze veel energie stak maar waaruit ze ook veel voldoening putte. Ze volgde het familiale recht op de voet en had met haar kennis veel mensen geholpen. Natuurlijk had ze zich moeten afzetten tegen advocaten, die altijd zo zelfzeker waren en met veel bravoure talloze opmerkingen formuleerden op haar akte maar die je niet meer hoorde als de rechter toch haar stelling bekrachtigde. Natuurlijk had ze talloze huwelijksperikelen moeten aanhoren maar als je dan die mensen door de echtscheidingsprocedure kon leiden zonder problemen, als je de onzekerheden en angsten van die klanten kon wegnemen door uit te leggen waar ze voor stonden en punt voor punt de problemen kon oplossen, gaf dat toch een goed gevoel. Ze had ook interessante mensen ontmoet en dat waren niet altijd de ministers of de BV's, van wie ze ook de echtscheiding gedaan had.
-"Word je nu nog veel lastig gevallen?", vroeg Heidi zich af. "Vroeger kon jij toch je gezicht niet laten zien of er was altijd wel iemand die je vragen stelde over een huwelijkscontract, echtscheidingsproblemen of een nalatenschap, niet?"
Dat was waar: er was niet één familielid, vriend of buur geweest die eens niet om raad was komen vragen. Maar dat had haar ook het gevoel gegeven van nuttig te zijn, van iets waard te zijn. Dat was nu allemaal voorbij, want ze moest direct zeggen dat ze niet zeker meer was of de wetgeving intussen niet veranderd was. Er veranderde zoveel op korte tijd en ze volgde het niet meer: geen uitnodigingen voor studiedagen, geen vakbladen bereikten haar nog.
-"Bellen ze nog wel eens van het notariskantoor?", wou Heidi nog weten en Hilde moest bekennen dat dit zeer uitzonderlijk was. Aanvankelijk had men haar nog wekelijks opgebeld. Haar opvolgster was een jonge juriste, zonder ervaring, die nog veel hulp nodig had. Ook de klanten vroegen nog naar Hilde en een enkele keer was ze nog mee een vergadering gaan leiden. Maar klanten raakten gewend aan de opvolgster en de opvolgster leerde elke dag bij en dat was natuurlijk ook de bedoeling.
-"Ga jij de school niet missen?", vroeg Hilde. "Jij praat toch honderduit en vol vuur over je leerlingen, over je vak, over je collega's".
Heidi lachte luid: "Missen? Geen dag! Nu zit ik er natuurlijk nog middenin maar eens ik eruit stap, zet ik geen voet meer in die school. Met de collega's zal ik misschien nog wel eens een pint gaan pakken."
-"Ja, maar op de kortste keren weet je niet meer waarover je moet praten met die collega's want je maakt geen deel meer uit van hun wereld. Op de kortste keren vervreemd je. Ik ben ook nog een paar keer uit geweest met mijn collega's, maar intussen beginnen er nieuwe mensen op kantoor, die jij niet meer kent, met wie zij verder moeten en verminderen de contacten snel."
-"Denk je?". Heidi twijfelde nu toch even. "Ook goed", zei ze "dan ga ik fietsen, wandelen, winkelen, gewoon genieten!"
-"Ga je alleen fietsen en wandelen?", polste Hilde.
-"Je komt altijd wel iemand tegen, niet? Als jij hier in de wijk wandelt, kun je toch ook wel een praatje slaan met de buren, kom je toch ook wel iemand tegen."
Hilde dacht aan de keren dat ze door deze nieuwe woonwijk wandelde. De meeste bewoners waren jonge mensen, die 's morgens vroeg al een paar onuitgeslapen kinderen in hun wagen gestouwd hadden om volle vaart naar hun werk te vertrekken en die niet terugkeerden voor zes, zeven uur 's avonds om terug een paar moeë kinderen uit hun wagen te laten, die gauw wat eten te geven en al jengelend in bed te stoppen. Op een weekdag was de wijk tot 's avonds laat voor haar alleen en viel er geen praatje te versieren.
"En winkelen gaan we samen doen, hé zus." Heidi klopte Hilde op de schouders.
-"Ja, maar denk aan mijn hernia, hé." Sinds kort had Hilde rugproblemen en wandelen, winkelen, fitnessen waren niet meer aan haar besteed. Vooral van dat laatste had ze spijt want de 55-plussers, met wie ze donderdagvoormiddag fitneste, vormden een toffe groep, met wie ze bleef napraten bij een kopje koffie.
-"En hoe zit het met je kindjes?", wou Heidi nog weten. Hilde las elke woensdagnamiddag voor aan kinderen tussen vier en acht jaar in de bibliotheek. Daar genoot ze van. Ze zocht boekjes uit rond een bepaald thema en knutselopdrachtjes, waarmee de voorleessessie werd afgesloten. Dat compenseerde een heel klein beetje het gemis van haar eigen kleinkinderen. Na haar huwelijk was haar enige dochter ver weg gaan wonen, had langzaam maar zeker het contact met haar moeder laten verwateren en de kleinkinderen kende ze enkel van de fotootjes, die haar af en toe werden opgestuurd. Het feit dat ze geen kleinkinderen had om voor te zorgen, vervreemdde haar ook van haar vriendinnen. Die hadden allen een aantal dagen de zorg over de kleinkinderen en de gesprekken gingen ook hoofdzakelijk daarover. Meer dan ooit waren ze elk teruggeplooid op het eigen gezin.
-"Ja, wat voorlezen, wat poetsen, wassen en strijken, een enkele keer naar theater, eens mee met de gepensioneerdenbond daar vul ik mijn dagen mee.", moest Hilde toegeven.
-"Alle dagen vakantie" vatte Heidi dit samen en Hilde wou niet zeggen dat juist het uitzonderlijke de charme van vakantie uitmaakt.
-"In de gepensioneerdenbond denk ik ook te gaan", zei Heidi nog. "Welk soort mensen zitten daarin?"
-"Gepensioneerden, Heidi", zei Hilde laconiek "en gepensioneerden zijn allemaal eender, net als smurfen, of ze nu arbeider, dokter, leraar of piloot geweest zijn. Zij hebben het allemaal over hun huis en tuintje, hun kleinkindjes, hun kwaaltjes en over vroeger. Maar vroeger is voorbij, hé. Alleen troosten ze er zich mee dat op pensioen zijn, genieten betekent, gewoon genieten?"
feedback van andere lezers- JC
een somber toekomstbeeld, daar hou ik wel van
hope: Maar voor mij reeds realiteit, JC! - Liesje
als jonge snotneus, vind ik dit een heel sterke tekst... het doet me begrijpen, waarom mijn mama absoluut niet op pensioen wel gaan. En ik die altijd zeg: we leven niet om te werken, maar we werken om te leven! Ergens is de tekst ook wel herkenbaar voor mezelf, maar dan in heel andere omstandigheden...
hope: Heel tof dat ook jonge mensen wat aan dat tekstje hadden. Naar mijn gevoel put een mens meer voldoening uit de inspanning dan uit de ontspanning, al mag je natuurlijk ook van dit laatste genieten. - ERWEE
Prima neergezette situatie.
Heidi lachte luid: "missen? Geen dag! => Missen?
Soms ontbreken er een paar leestekens na de verbale zinnen.
hope: Bedankt voor de feedback, Erwee. Ik breng aanstonds de verbeteringen aan.
|
