|
< terug
Dagdagelijks....Alledaags...1
Het ontwaken is heerlijk, de morgen stralend. Wel wat vroeg, maar ja. Onze kleinste is al een paar keer op de deur komen kloppen.
Eigenlijk was dit een vast ritueel de voorbije zomer. Hij ging zowat elke dag naar de stedelijke speelpleinwerking en werd dus elke morgen omstreeks halfacht met een bus opgehaald.
Wij hoefden echt geen schrik te hebben om ons te overslapen, o nee, het was zelfs niet nodig om de wekker af te stellen. Steevast elke morgen, iets voor zeven hoorden wij zijn stem met een luid genoeg, « opstaan, het is tijd. »
Hij ging er elke keer met veel enthousiasme heen en dus lieten wij het heel graag toe. Toch kwam hij elke avond doodmoe terug, maar wel met een glimlach die de stralende zomerzon liet verbleken in het niets.
Op één van die dagen hadden wij toevallig ergens een zwembad zien staan. Vrij groot, dat wel, maar spotgoedkoop.
Wat doen we, was de vraag? Meenemen of niet? Ja dus, en diezelfde dag was het al geplaatst.
Gelukkig is ons terras niet klein, want het was nu niet wat je noemt een voetbadje. Ook de voetpomp die erbij was bleek geen overbodige luxe, en ja hoor, een tiental minuten later was ons terras omgedoopt tot een waar openluchtzwembad.
De tuinslang er vlug naartoe, want er stonden al heel wat kandidaten klaar in een outfit die vereist is om een plonspartij te starten.
Terwijl ons zwembad aan het vollopen was, begon ik aan de andere zijde van het terras met het leegmaken van onze oude tuinvijver. Die was dringend aan een grote opkuis toe en vandaag leek mij daarvoor uitermate geschikt.
De vissen eruit halen liep niet echt van een leien dakje, want heus, die beestjes spartelen wel tegen. Na enige tijd lukte het mij dan toch om ze allemaal te vangen en in een grote wasmand onder te brengen. (Gevuld met water uiteraard.) Twee slachtoffers vielen daarbij. De combinatie van hitte en verhuis had waarschijnlijk voor de nodige stress gezorgd. Blijkbaar waren er onder de bewoners van onze tuinvijver enkelen van Gods schepsels niet helemaal stressvrij. Hartfalen is volgens mij de oorzaak …..De zomerstress natuurlijk!
Nu zijn we een paar maanden verder en is onze tuin eindelijk klaar. Hij wacht in volle winterrust de nakende lente af. Het zwembad opgeborgen, de vissen schuil onder een dun laagje ijs en nog geen van de planten durft al de kop op te steken.
Toch weet ik nu al dat het een pareltje wordt. De kaalheid van vorige zomer gaat grotendeels verdwenen zijn. De tuin gaat voller lijken door de tweedejaarsgroei van verschillende planten. Onze vijver gaat zijn evenwicht vinden zodat waterplanten en vissen het er naar hun zin zullen hebben. Het paradijsje is klaar om libellen en vlinders te lokken, om zijn kleurenpracht op ons los te laten.
Hij is ook al tweemaal toegedekt door een maagdelijk laagje sneeuw deze winter. Ook dit heeft zijn charmes! De enkele planten die groen blijven, waaronder klimop, contrasteren heel mooi met het oogverblindende wit van gevallen dons.
Toch is het reikhalzend uitkijken naar het lentegevoel. Naar die eerste voortekenen dat het bijna genieten is van onze zomertuin. Natuurlijk zijn er dan ook weer die lastige vliegen, vervelende muggen en stekende bijen! Maar wat wil je! In een tuin zoals deze, wil alles en iedereen wel eventjes toeven. We heten ze welkom. Zij vervolmaken immer het plaatje…..
feedback van andere lezers- commissarisV
Realistisch verhaal. Van die vissen met hartfalen? Dat vond ik goed... :-)
dannycant: Ik ook....zij minder..:-)
groetjes en dank - Ghislaine
Met heel veel genoegen gelezen. Dank je wel, dat je ons een stukje laat meegenieten van je tuin. Helaas zijn vissen wat Ph gevoelig als je die verhuist, waarschijnlijk kraantjes water in de wastobbe gedaan.
dannycant: juist.....:-) Maar de rest heeft het er wel naar zijn zin nu......
groeten van danny - geertje
even mogen binnenkijken (ditmaal buiten) in iemands leven, vind ik prettig. als het tafereeltje dan zo mooi beschreven wordt !!! knap.
groetjes, geertje
dannycant: dank je wel......:-)
groeten
|
