Volg ons op facebook
|
< terug
stehen bleiben, du Schweinhund
Donderdagvoormiddag. Als ik Cybil zou zeggen wat ik op woensdagvoormiddagen doe, dan snapt ze het helemaal niet meer. Ik breng een bezoekje aan het dierenasiel bij mij in de buurt. Ik, haar zogenaamd door en door slechte duivel, die voor het eerst in zijn leven monogaam is, omdat zij zo speciaal is, die vrijwilligerswerk doet. God ja, ik snap het zelf ook niet, besluit ik als ik door de poort stap.
Een serenade van geblaf verwelkomt mij. De verantwoordelijke leidt mij langs de kooien. Tevoren ging ik steeds wandelen met Marjo, een grote Labrador die meteen wild enthousiast om haar as tolde toen ze mij voor het eerst zag. Twee weken geleden deden ze haar in slaap. Maagbreuk. Ik pik er een andere uit. Een soort wolf. Die krijg ik niet mee van de verantwoordelijke. Te gevaarlijk. 'Best, zeg ik, geef mij dan maar die Duitse herder. Die ziet er rustig uit.' De verantwoordelijk laat het dier uit zijn kooi. De hond krijgt een halsband om.
Van pure vreugde plast hij oncontroleerbaar op de grond. De verantwoordelijk vloekt en trekt ruw aan het nekvel van de hond. Er gaat een pijnscheut door mijn hart. 'Hoe heet hij?, vraag ik. 'Darjo.' 'Toeval bestaat niet', reageer ik. 'Hoe bedoel je?' Ik neem de leiband van hem over. 'Niets, laat maar.' Ik moet over ten laatste een uur terug zijn. Best, naar het park met die hond. Op de stoep voel ik de trekkracht van deze 70-kilo zware viervoeter. Waar ik al bang voor was, maar in mijn stoerheid van me af schudde, gebeurt: de hond gaat uit wandelen met mij. Met de leiband tot het uiterste gespannen sleurt hij mij door de straten.
Darjo heeft duidelijk zijn eigen route uitgestippeld. Benieuwd waar die heen leidt. Ik negeer de neerbuigende blikken van de voorbijgangers. Ik denk: wees blij dat er idioten als mij bestaan. Waar zouden jullie anders jullie simpele vermaak uit puren? Ik vind het best dat de hond instemming krijgt over de te nemen weg. Waar ik iets minder begrip voor toon is zijn visie op de verkeersregels. Die gelden duidelijk niet voor hem. Als we rode lichten naderen, houd ik mijn adem in. Mijn aanmaningen, 'Rustig, Darjo, rustig', slaat hij vrolijk in de wind. Ik zou kunnen overschakelen op Duits. Misschien haalt dat wat uit.
Ik brul luid: 'Stehen bleiben, du Schweinhund.' Ik shockeer enkel de te keurig geklede kantoorslaven die braaf wachten tot het groene mannetje verschijnt. Darjo is kleurenblind. Ik riskeer mijn leven. Een stadsbus claxonneert driftig. Ik sluit mij af van de wereld en laat mij door Darjo over straat loodsen. Aan de overkant staan twee opgetutte dellen. Ik schat ze niet ouder dan zeventien. 'Debiel', krijg ik te horen van de één. Er stroomt opeens genoeg ondeugendheid door mijn aderen om mijn Duits hondengeweld in toom te houden.
Ik kijk de twee geblondeerde vacuümhoofden strak in de ogen. De linkse is duidelijk de dominante van de twee. Ik zeg: 'Je vriendin is duizend keer mooier dan jij. Haar omgang met een spuuglelijk gedrocht zorgt voor een contrast waar enkel zij beter van wordt. Je doet haar een groot plezier.' Ik doe een stap naar voren en trek mijn neus op. 'Je parfum stinkt naar geslachte koe. Je huid is dof. Je masturbeert te veel. Kijk naar je vriendin. Ze is ravissant. Zoek dat woord thuis maar even op. Haar ogen zijn groter en glanzen oneindig veel meer dan de jouwe. Je bent stikjaloers.'
Ik heb eindelijk een gevoelige snaar geraakt. Grofheden deren haar niet, aan lege verwijten is ze gewend. Ik doe er een schepje bovenop, het is primitief, maar afdoend. Terwijl ik een klein beetje voorover buig, zeg ik: 'Ik weet waarom jij zo gefrustreerd bent, terwijl je vriendin juist straalt. Jij hebt helemaal geen tieten.' Darjo heeft ondertussen schoon genoeg van de pauze. Hij trappelt dwingend en sleurt me verder. Achter me hoor ik een snikkende trut en een tweede trut die haar 'vriendin' probeert te troosten. Haar poeslieve stem verraadt het genot van een gelukzalige triomf. De medelijdende troostpoging maakt het leed voor de bevallige trut des te erger. Ik kijk nog een tel om. Ik glimlach smerig en denk aan de krantenkoppen in trutjesland: 'Onverwachte machtsovername. Koningin van de artificiële schoonheid stort in. Speelplaats in rep en roer.'
Darjo is op adem gekomen tijdens mijn haatmoment. Hij versnelt, steekt blindelings de ene straat na de andere over. Een fietser rijdt pardoes in de gespannen leiband. De ongelukkige gaat tegen de vlakte. Ik roep: 'Sorry, 't is een Duitser.' en loop door. Twee meisjes ontfermen zich over de gevallene. De gelukzak Darjo voert mij uiteindelijk naar een buurt van Gent die ik niet ken. Hij houdt halt bij een prachtig herenhuis. Daar installeert hij zich bij de voordeur en zet het op een janken. Ik gok dat we bij zijn vorige thuis aanbeland zijn. Enkele vragen stellen zich. Heeft Darjo ooit zelf zijn baas achtergelaten en wil hij nu terug? Of heeft zijn baas hém verstoten? In het eerste geval kan ik rustig aanbellen en de hond retourneren aan de overgelukkige rechtmatige eigenaar.
Ik waag het er op en bel aan. Darjo is bekend met de toepassingen van deurbellen. Hij begint spontaan te kwispelen. Het blijft echter stil achter de deur. Ik probeer het nog een keer. Boven mij gaat een raam open. 'Wat moet je? Wij kopen niet aan de deur.' Ik richt mijn blik omhoog. Uit het raam hangt een kleine, dikke mijnheer met een afgelijnd snorretje. In een clichématige wereld verwacht ik niets anders. 'Is deze hond van u?', vraag ik. Vandaag heeft de ingoede stumper in mij de bovenhand. 'Nee', bijt vette snorbuik mij toe. Aan Darjo's ogen kan ik zien dat hij liegt. Bovendien ben ik als onderlegd leugenaar bijzonder gevoelig voor verdraaiingen van de waarheid. 'Volgens mij liegt u.', werp ik hem toe. 'Die rothond piste alle meubels onder. Neem dat dwaze beest maar terug mee. Ik heb je niets gevraagd.' Het raam gaat dicht. Darjo kijkt me zielig aan. Ik heb hem enkel mijn empathische blik te bieden.
Om hem duidelijk te maken dat ik niets meer kan doen, toon ik hem mijn lege handen. Darjo heeft het begrepen. Hij gaat voor dood liggen op de stoep. Ik heb begrip voor zijn neerslachtige reactie, maar ik moet hem wel op tijd terug naar het asiel brengen. Er is geen beweging in te krijgen. Ik moet hem opvrolijken, maar hoe? Ik denk aan iets dat mijn beste vriendin steevast hysterisch aan het lachen brengt. 'Het is het proberen waard', fluister ik.
Ik maak mijn haar los, bedek er mijn gezicht mee. Zo ben ik nog slechts een wandelde haarbos in een jeansbroek. Ik spring gek rond, net als een marionet, zonder de touwtjes dan. Mijn opvoering heeft niet het gewenste effect. Darjo panikeert. Hij schiet er als de bliksem vandoor. Met al dat haar voor mijn ogen, merk ik zijn verdwijning veel te laat op. Als ik door een dunne spleet in mijn harige gordijn de reactie van Darjo wil controleren, zie ik hem nog net de hoek om galopperen. 'Shit', vloek ik. Ik geef een schop tegen de voordeur van het herenhuis. Van binnen hoor ik: 'Nog één zo'n stunt en ik bel de politie, snotaap!'
Ik sprint de straat door. Ondertussen bind ik mijn haar terug samen. Ik zet mijn snelste beentje voor, maar Darjo is natuurlijk veel vlugger dan mij. Hij blijft onafgebroken tweehonderd meter voor op mij. Een kwartier lang koers ik achter hem aan. Tot mijn grote opluchting stel ik vast dat we via een grote omweg terug bij het asiel uitkomen Darjo zit te wachten voor de poort. Als hij me ziet naderen krimpt hij ineen. Op twee meter van hem, gromt hij kwaadaardig. Ik zeg: 'Ik ben het maar, Darjo. Niet bang zijn.' Ik trippel voorzichtig dichter, maar hij wijkt defensief terug. De verantwoordelijke opent de poort. Darja schiet pijlsnel langs me. 'Wat heb je met dat beest uitgehaald?', vraagt hij. 'Als ik sporen van mishandeling merk, haal ik er politie bij, dat geef ik je op een briefje.' Ik realiseer mij iets: vroeg of laat willen mensen politiebijstand als ze mij zien komen.
Ik zucht diep. Vandaag ben ik met de beste bedoelingen uit bed gestapt. Wat krijg ik er voor in ruil? Gehannes. Best, als het dan echt zo moet lopen. Ik stap resoluut door de poort, voorbij de argwanende verantwoordelijke. 'Héla, wat moet dat?', vraagt hij. Hij komt achter me aan, maar ik ben sneller. Vastbesloten steven ik af op de hondenkooien.
Ik schat dat hier ongeveer 50 overspannen mormels zitten, van allerlei rassen, vormen en kleuren. Uitdrukkingsloos maak ik mijn haar los, gooi het naar voor. Ik haal even adem en geef me dan helemaal. De gangen tussen de kooien zijn mijn podium. Als een rockster die in trance is van een dodelijke mengeling van speed, LSD, drie lijnen coke en de post-orgastic chill van een ongeïnspireerde blowjob dans ik voorbij de honden. De reactie van het publiek is oorverdovend. Sommige kruipen in een hoekje, andere knagen aan de tralies, bijten zichzelf of een soortgenoot. Eén op drie vergeet ogenblikkelijk zijn zindelijkheidstraining. Als ik mijn haar terug in een staart bind aanschouw ik mijn creatie.
Ik ben tevreden. Om me heen is een waar pandemonium ontketend. Overal waar ik kijk dwarrelen plukjes vacht. De verantwoordelijke, nog een grotere zuurpruim dan ik dacht, staat hulpeloos te kijken. 'Hoe heb je dat geflikt? Jij bent gestoord, kerel, gestoord!' Ik zeg: 'ik kan het ook niet helpen dat die honden van jou zich onverdraagzaam opstellen tegenover mijn haarstijl. Je moet ze beter opvoeden. Hun geest verruimen.' 'Jij bent gestoord, kerel. Hoe krijg ik die meute tot bedaren?'
'Castreren die boel. Wat bij jou lukt, lukt bij een hond ook.', zeg ik en ik schud mijn haar in de plooi. De honden kalmeren een beetje, maar ze blijven schichtig en gedragen zich agressief tegenover hun celgenoten. 'Prettige dag verder', breng ik gespeeld vriendelijk uit.Ik wandel rustig voorbij de toekomstige werkloze en ga naar mijn kot. Op internet zoek ik naar ander vrijwilligerswerk. Ik ben tenslotte gezegend met een hart van goud.
feedback van andere lezers- Liesje
graag gelezen en knap hoe je een dierenasiel hier even in de schijnwerpers plaatst!
pisatelj: merci, zo had ik het zelf niet eens gezien
|
