|
< terug
Spierplezier
Het ijdeltuitgehalte van Lief en ook een beetje van mezelf, eist zijn tol. De kleerkast, die al één echtscheiding en drie verhuisfestijnen op het palmares staan heeft, puilt uit. Het eiken ding helt gevaarlijk over naar rechts en alles wat extreem rechts is, bied ik principieel geen onderdak. Dat overkwam de ex al eerder toen diens buik in die richting ging hangen.
Dus rijden we gezwind naar een Zweedse meubelgigant voor een zelfbouwpakket "dressing", wat een trendy woord is voor wat kasten die je in een ruimte propt die te klein is om andere stichtende dingen in te doen. Drie uur later, en moegetergd door de koopjeslustige mensenmassa, tuffen we met een warme wafel in de hand terug naar huis. De buit bestaat uit vier kartonnen dozen en een priemende hangbaar in mijn hals.
Wat kan het leven mooi zijn op een doordeweekendse dag!
Lief knutselt en pruts en timmert en boort dat het een lieve lust is. Zoon, die zo graag man wil zijn, mag meehelpen. Ik hou me ondertussen ledig met het hoogstnoodzakelijke lichtere huishoudelijke werk. Het komt neer op het lezen van mijn weekblad op de sofa met een tasje kruidenthee. Hoe anders weet ik met welk product ik inktvlekken uit de jas van Zoon haal of wanneer de haag - die we niet hebben - het best gesnoeid wordt? Hoe anders herken ik de signalen dat Lief me bedriegt met zijn secretaresse en waar we volgend jaar op droomreis moeten gaan? Ik dompel me onder in recepten die ik nooit bereiden zal en hecht geloof aan horoscopische voorspellingen die me passie en een succesvol dieet aanbieden. Ik geef de afstandsbediening even werk, en geniet van de beelden op het televisiescherm. Tot Zoon iets roept als "klaar…."
De nieuwe kasten glimmen en mijn twee mannen blinken minstens even fel. De ene hijgt nog na van het labeur. Dat doet hij wel meer tijdens en na lichamelijke activiteiten. Hij kreunt en strijkt met een hand over zijn onderrug en trekt een pijnlijk grimas. Dat mijn eigen achterkant een beetje stram is van het languit liggen in de zetel, hou ik wijselijk voor mezelf.
Vrouwen van veertig weten wanneer ze moeten zwijgen.
"Het is mooi, mannen, echt mooi gedaan", beloon ik ze met een klapzoen, " veel ruimte, fijn, en de kamer lijkt ineens ook zoveel groter. Dat komt goed uit, nu kunnen we dat buikspieroefeningtoestel plaatsen."
Lief kijkt me met een halve zweetdruppel over zijn wang niet begrijpend aan.
"Welke buikspier, wat dinges?"
"Voor een prikje gekocht, daarnet zo, terwijl ik aan het kuisen was botste ik tegen het knopje van de televisie en het was reclame voor zo'n trainingsding. Het is echtig ende plechtig een koopje!"
Lief kreunt iets luider en haalt zuchtend de schouders op.
Tien minuten later probeer ik nog steeds het beeld van de testosteronbrok met wasbordje visueel te wissen. Ik ban de gedachte aan het prachtig bezweet lijf dat op en neer gaat tijdens de demonstratie van toestel Absoluut In Vorm. En tracht te vergeten dat het niet zozeer het toestel, maar wel de erbij horende DVD is die me over de schreef getrokken heeft. Slechts honderd euro voor zestig minuten puur spierplezier!
Maar ik kan zwijgen, ja ja, ik kan zwijgen.
(Uit de reeks: Veertig en...)
feedback van andere lezers- lin
En waar is die oude kast gebleven? Leuk verhaal met de nodige spot geschreven.
regel 11 -> prutst
Ik wacht weer op de volgende! Groetjes, lin
annvanbyl: Tijdje niet in de pen gekropen, maar dat maak ik binnenkort wel goed ! Bedankt voor je feedback ! - bielieke
'zwijgen is goud,' zeggen ze. Hebben ze dan toch gelijk? En hoe zit het dan met: 'stil genieten?' Graag gelezen. Lili
annvanbyl: Ja, op die manier vergaren wij onze rijkdom h? ! :-) - dichtduvel
Ja, stout he, j
annvanbyl: Tja, die stoute meisjes van veertig....
|
