|
< terug
verdwalen
Hij is acht. Bijna negen. Leergierig, betweterig en soms zelfs een tikketlje arrogant.
Ik heb het over mijn oudste zoon.
Mijn zoon die de dag voor zijn spreekbeurt tot de conclusie kwam dat het misschien raadzaam was wat spulletjes bij elkaar te zoeken, wilde hij daar voorin die klas niet met lege handen staan.
Oefenen... nee daar had meneer geen zin in, want dat ging van zijn speeltijd af. Daarbij was hij er stellig van overtuigd dat iemand die alles over dino's weet, gewoon niet de mist in kan gaan.
En hoe ik ook preekte. Hoe zeer ik hem ook op de consequenties wees... hij vond het onnodig en zonde van zijn tijd.
Nu moet je weten, dat hij nooit oefent. Niet voor dictee en al helemaal niet voor de tafels.
Omdat het vooral de tafels zijn waar hij echt moeite voor moet doen, heb ik onlangs een tafelkaart op de toiletdeur gehangen.
Zonde van het plakband, want meneer laat tegenwoordig de deur gewoon open staan. Het is zijn jongere broertje, die er baat bij heeft.
Natuurlijk hoopte ik dat hij geen flater zou slaan daar voorin die klas, maar ergens wist ik dat het goed voor hem zou zijn als hij zou ondervinden waarom oefenen zo belangrijk is.
Maar meneer sloeg geen flater. Verre van dat zelfs. Volgens zijn juf, die ik dezelfde avond bij een oudercontactavond trof, stond hij er als een volleerd leerkracht die de klas direct in zijn verhaal trok.
Mijn zoon weet veel. Wil alles ook weten en toen zijn tante hem uitnodigde om eens een keer mee te gaan het wetenschapsmuseum in Amsterdam, was hij dolenthousiast.
Dat het gecombineerd zou worden met een bezoek aan het Achterhuis, vond hij niet erg. Integendeel. Tegen iedereen die maar luisteren wilde, vertelde hij dat hij naar het Achterhuis ging. Het wetensschapsmuseum, noemde hij niet eens.
Toch is hij pas acht en herinner ik me de dag dat hij geboren werd nog als gisteren. Mijn kleine jongen in zo'n grote stad! Wat kon er wel niet allemaal gebeuren.
Met een mobiele telefoon en honderden adviezen is hij opgehaald door zijn tante. Het cynische voorstel van haar om hem in een buggy te zetten vond ik niet grappig en meer dan haar vuil aankijken heb ik niet gedaan.
'Hoeveel beltegoed heb je er eigenlijk op staan?' wilde zijn tante voor vertrek weten.
'Een euro' antwoordde mijn zoon.
'Dan kun je precies één keer verdwalen' merkte mijn jongste zoon, droog op.
feedback van andere lezers- Liesje
heel knap Yrsa... het ontroert me, dit verhaal, op een warme manier...
yrsa: Dank je wel liesje :-)
liefs xx - ivo
ontroerend mooi .. zoveel liefde in zo'n klein verhaal .. en ja, je mag trots zijn, hopelijk gebruikt hij zijn talenten goed en kan hij zichzelf beheersen zodat die doel en middel op zijn plaats kan laten en niet omkeert ..
yrsa: Dank je wel ivo, voor je fijne fb en beoordeling.
Ik hoop van harte dat hij zijn talenten goed gaat gebruiken.
groetjes xx - muis
Hey Yrsa,
Weer een knap stukje met een geweldig einde! Misschien heeft jouw zoon idd geen oefening nodig, maar heeft hij reeds geoefend bij het schrijven ervan.
groetjes
yrsa: Dank je wel voor je fijne fb en beoordeling :-)
Taal is idd zijn sterkste kant en omdat hij dictee woorden nooit oefent, zal hij er idd wel al schrijfend mee geoefend hebben. Zijn cijfers zijn uitstekend voor taal - dictee etc.
Fijn je weer even te lezen muis
groetjes xx - ERWEE
Aardig stukje yrsa over aardige bengels
Van spreekbeurten kent ERWEE alles, zoals ergens in het doorloopverhaal *Het leven zoals het niet helemaal is* te lezen is.
yrsa: Allereest ontzettend bedankt voor je fb en beoordeling ERWEE!
Het is spijtig dat een dag maar vierentwintig uur heeft en ik daardoor een chronisch tijdgebrek heb, met als gevolg dat ik gewoon nooit alles kan lezen wat ik lezen wil. Door het tijdgebrek sla ik meestal de vervolg verhalen over, omdat ik vind dat als je er aan begint je het ook uitlezen moet, en dat lukt me gewoon vaak niet.
En dat is echt jammer, want je hebt een heerlijke schrijfironie :-)
ik beloof je dat ik spoedig tijd zal vrij maken om in elk geval die reeks helemaal uit te lezen.
Nogmaals bedankt ERWEE :-)
groetjes xx
|
