Volg ons op facebook
|
< terug
vrouw van mijn dromen
Terwijl Cybil in het buitenland zit, gebeuren er steeds vreemdere zaken met mij. Ik lijk wel koortsig en weet met mezelf nog minder blijf dan anders. 's Nachts slaap ik met tussenpozen. Ik slaap nooit langer dan drie uur aan een stuk. Maar in die korte tukken droom ik wel intens en veel kleurrijker dan ik gewend ben.
Extra opmerkelijk is dat mijn dromen een geheel vormen en zich steeds op dezelfde plek afspelen met terugkerende personages.
Ik ben een stalknecht in het oude Perzië van voor de tijd van Alexander de Grote. De droom is zo levensecht dat ik de paardenmest wel kan ruiken. Extra vreemd bij deze droom is dat ik lijk te beseffen dat ik slaap, en toch schrik ik niet wakker.
Ik werk op het paleis van een satraap die er warmpjes bij zit. Hij is streng en aan de wrede kant, maar alles is relatief natuurlijk, zijn wreedheid is de norm voor die tijd.
Hij heeft twee dochters. De ene is acht jaar oud, de andere is er 14. Beide hebben glanzend ravenzwart haar, grote warme en donkere kijkers, een natuurlijke gratie kenmerkt hun bewegingen.
Zelf ben ik 16 jaar oud. Van mijn voorgeschiedenis weet ik niks. Ik weet alleen dat ik alles afweet van paarden en dat de oudste dochter elke nacht naar mij toe sluipt.
We spreken af in de stallen, al jaren. Als het weer het toelaat, kruipen we samen het dak op om samen naar de sterren te kijken, want de prinses heeft twee uitgesproken interesses: sterrenkunde en geneeskunde.
Ze wijst mij dan alle sterrenbeelden aan, die ze feilloos bij naam kent. Ik wil zeggen dat je in België nooit zoveel sterren ziet, omdat wij graag straten verlichten, maar ik bedenk mij, want België bestaat nog niet. Ik word even wakker bij zo veel rationaliteit, maar val terug in slaap, waarbij de droom wonderlijk genoeg gewoon voortduurt.
Ik zit naast haar op het dak van de stal. Ze is van top tot teen geparfumeerd, de wind trakteert mij op haar verslavende parfum. Haar lichte huid glinstert in het maanlicht. Als ik glimlach, vraagt ze: 'Wat?'
Ik schud van nee en zeg: 'Niets, alleen valt het mij steeds weer op hoe je helemaal opbloeit, als je naar de sterren kijkt.'
Ze zucht. 'Ik heb mijn ziel verloren in de sterren.'
'Je herkent je verlangens in het komen en gaan van de maan.', antwoord ik.
'Ik kan ook nachtenlang doorbrengen aan de kust en de bewegingen van de zee observeren.'
'De zee heb ik nooit gezien', zeg ik trouw in mijn rol als arme stalknecht.
'Die moet je ooit gezien hebben', zegt zij beslist.
'Dat hoef ik niet', zeg ik beslister.
'Niet dan?', vraagt zij vol onbegrip.
'Nee, ik zie jou.'
Ze draait haar gezicht naar me toe, onze ogen duiken in elkaar, ik voel mezelf als in vrije val en ik weet dat zij zich net zo voelt.
Als ik haar hand neem, ruist haar satijnen chiton, onze vingertoppen raken en het bliksemt in mijn hoofd. Twee harten vatten vuur.
We kruipen dichter tegen elkaar aan en zitten zij aan zij.
Ze zingt een liedje voor mij over een vrouw die wacht op haar soldaat die strijdt in een ver land.
De vrouw bidt tot natuurelementen om haar echtgenoot veilig en wel bij haar terug te voeren.
'Op jou zou ik wachten', zegt ze na afloop.
'Je vader laat mij spietsen als hij hier iets van wist. Hij zou mij laten zakken op een scherpe paal, zo ingebracht dat geen vitale organen geraakt worden. Als die halfweg zit, liet hij mijn benen en armen breken. Daarop zou hij mijn tong uitsnijden en daarna zou hij gloeiende priemen in mijn ogen steken. Ik mag er niet aan denken wat hij verder nog zou wegsnijden. Het gekke van al is dat ik uiteindelijk zou sterven van dorst.'
'Het menselijk organisme is verbazend veerkrachtig. Je tong zou nog gedeeltelijk teruggroeien, andere delen helaas niet.'
'Brrr, ik mag er niet aan denken' en ik schud heftig van nee.
'Weet je, ik heb dit nooit aan iemand verteld, maar als mijn vader nieuwe slaven heeft gemaakt, sluip ik wel eens naar de kelders via de luchtkokers, naar de chirurgijn, waar ze de eunuchen maken.'
Ik boots kotsgeluiden na.
'Waarom doe je nou zoiets?'
'Anatomie interesseert mij'.
'En je ziet alles?'
'Alles.', beaamt zij. 'De chirurgijn stelt wat hij wegneemt ten toon in een bokaal. De mannen worden vastgebonden. Als ze wakker worden, willen ze nogal emotioneel reageren. De wond branden ze dicht'
'Afgrijselijk.'
'Het idiote van de zaak is, dat eunuchen nog altijd seks kunnen hebben. Vrouwen schijnen het zelfs prettiger te vinden met een eunuch. Het duurt met hen veel langer.'
Ze grinnikt.
'Zou jij ooit zo'n wreedheid uithalen?', vraag ik.
'Hangt er van hoe braaf je bent.'
Haar speelsheid maakt haar nog extra aantrekkelijk. Ik slik luid door en doe alsof ik bang ben.
Ze strijkt met haar hand door mijn haren. We kussen. Nooit eerder voelde ik mij zo vervuld van onschuldige, pure liefde.
Ik grijp haar prachtig mooie hoofd in mijn beide handen, druk tientallen kussen op haar volle lippen en zeg tussendoor even zo veel keren dat ik van haar houd.
Op dat moment schiet ik wakker, ik wil terug inslapen en de droom terug verder zetten, maar het lukt me niet.
Elke dag zie ik het bevestigd dat mijn relatie met Cybil niet het toonbeeld is van ware liefde.
Dromen zeggen ons wat we wakker niet durven onder ogen zien.
Ik moet de vrouw van mijn dromen nog vinden, een vurige prinses die de passie in mij laat oplaaien tot het maximum.
feedback van andere lezers- miepe
heel graag gelezen, mooi verhaal, mooie conclusie...
enne...
wanneer komt Cybil terug?
knap!
pisatelj: Cybil laat niet lang meer op zich wachten :-)
Mijn hoofdpersonage zal het geweten hebben, helaas voor hem ;-) - Mistaker
Dit heb ik heel graag gelezen. Otsjen prijatno!
Groet,
Greta
pisatelj: spasiba, spasiba
zo is de toon van de rest van mijn roman!
groeten,
William
|
