Volg ons op facebook
|
< terug
Xena
door JC
Xena
------
Mijn dochtertje, mijn licht, ze heeft me terug een leven geschonken.
Het mooie is dat ze daar niets voor hoefde te doen, enkel zijn.
Voor haar was mijn leven nutteloos, zo voelde ik het toch aan, hoe hard ik ook zocht, een bestaansreden vond ik niet.
Misschien is het ook daarom dat ik zo lang de boot afgehouden heb.
Wat voor nut heeft het immers om een kind op de wereld te zetten als je zelf niet in die wereld gelooft.
Het duurde ook een poos eer ik begreep welk wonder wel geschied was, want pampers verversen en 's nachts uit je bed komen om een klein poppetje in slaap te wiegen dat leek me maar niets.
Pas gaandeweg zie je het kind, hoe het zich ontwikkelt, hoe het deze wereld ervaart, hoe het blij is om hier te zijn.
Dat, die onschuld, het niet kunnen bevatten wat er rondom jou allemaal gebeurt, om dat dat te kunnen meemaken, daar zijn geen woorden voor.
Ook mijn vaderinstinct die plots kwam bovendrijven, plots was het niet meer om mijn persoontje te doen, plots moest ik ook met iemand anders rekening gaan houden.
Ze heeft me gered, mijn zevenjarig wondertje, dankzij haar heb ik nu een doel, ze heeft me geleerd om weer mens te worden.
Al die vragen zonder antwoord; het eeuwige hoe, wat, waar en waarom mogen nu onbeantwoord blijven, diep vanbinnen weet ik het antwoord wel.
Met pijn in mijn hart heb ik haar terug naar haar moeder gebracht, afscheid genomen wetende dat ik weer zes weken van haar leven ga missen, een stuk van mezelf ga missen.
Ik troost me met de gedachte dat er andere tijden komen, dat zolang we leven er altijd een morgen komt, dat dit afscheid een tot ziens is.
Zeven jaar werk ik nu in het buitenland, zeven jaar waarin ik mijn dochter gemiddeld zessentwintig weekends per jaar bij me heb.
Geslaagd kun je dat bezwaarlijk noemen, maar ik had ook een eigen leven die ik nog moest leven, nog steeds en hopelijk zal ze dat later begrijpen.
Ze heeft nooit honger of dorst moeten lijden, ze krijgt alles wat haar hartje verlangt, al voel ik meer en meer dat het geld haar nood aan een vader niet compenseert.
Ik wil gewoon dat ze alle kansen krijgt, dat ze kan doen wat ik nooit kon doen, dat het voor haar makkelijker wordt naarmate dit leven voorbijgaat.
Om dit leven makkelijker te maken heb je geld nodig en ik zou me nooit meer kunnen aarden in een nine to five job, daarvoor ben ik teveel eenzaat geworden.
Een lach en een traan, dit aardse bestaan en elk die op zijn manier verder moet gaan.
Vaak schrijf ik voor mijn plezier, zoals het hoort, al betrap ik me er steeds meer op om voor haar te schrijven.
Neem nu de gedichten die ik hier al geschreven heb, als ik vroeger eens iets liet rijmen dan was dat enkel om met iets of iemand te lachen.
Nu schrijf ik gedichten die ik later herlees en me dan de vraag stel of ik dat wel geschreven heb, 'k wist bijgod niet dat er zoveel gevoel in mijn lijf zat.
Ze word groot mij meid, straks ontmoet ze de realiteit en dat jaagt me nog het meeste angst aan.
Ik zal haar geen hartzeer kunnen besparen, 'k zal haar niet kunnen behoeden voor tegenslagen, zal geen fouten in haar plaats kunnen maken, dat moet ze zelf doen, zelf leren.
Maar ergens is dit afscheid het begin, want het zal geen afscheid blijven.
feedback van andere lezers- minimal
Zeer herkenbare pijn om gemis, maar als je haar laat zien wat je nu vertelt op de momenten waarop ze bij je is, dan komt alles goed. Ik heb zelf een zoontje van 9 jaar, die 1 week bij zijn papa is en 1 week bij mij, dus I know what it is...
Goed weergegeven.
Gr
Mini
JC: ja, het is ook maar een gevoel h?, een momentopname, gelukkig maar - Lazey
fijn verteld, en herkenbaar ouderlijke gevoelens...
JC: bedankt voor de fb
|
