Volg ons op facebook
|
< terug
veranderingen in onbegrip
Dagelijks wip ik bij haar langs en drinken we de koffie die ik dan voor ons zet.
Soms herkent ze me, maar vaak kijkt ze me vragend aan en mokt hardop dat de thuiszorg wel heel brutaal haar domein betreedt. In het begin probeerde ik haar nog te overtuigen van mijn goede bedoelingen. Stak ik al mijn energie in het presenteren van mezelf, maar inmiddels glimlach ik enkel. Wetende dat er tussen haar wereld en de 'echte' wereld een wereld van verschil is.
Mijn broer en zus verklaren me voor gek.
Beide menen ze dat één keer per week langs gaan volstaat en diep in mijn hart weet ik dat ze gelijk hebben. Want hoe vaak heb ik tijdens mijn dagelijkse bezoekjes niet gehoord dat haar kinderen haar vergeten zijn?
En hoe moe ben ik niet als ik na een klein uurtje haar huis weer verlaat?
Toch moet ik. Laat ik alles wijken voor dat helse bezoekje waar ik toch steeds meer tegen op ga zien.
Ze is mijn moeder niet meer. Het is een lelijke oude vrouw die zich opstandig een baan waant in de veranderingen die ze toch zo begrijpt.
Ze scheld. Dood me met haar blikken en vloekt wanneer ze is vergeten hoe ze de kerktelefoon aan moet krijgen.
Aan de wand onze foto's. In haar hart die goeie ouwe tijd. En soms, heel soms is die tijd er weer. Dan heeft ze een helder moment en vraagt zich dan verwonderd af waar ik vandaan kom en waarom ik toch zo weinig kom.
Hoe dan ook... de bezoekjes zijn pijnlijk en met twee aspirines in mijn handpalm en een glas onder de kraan, kijk ik geergerd naar mijn partner, die mij gezeur over mijn moeder zat is.
'Ga niet - Sla een keer over. Het lijkt potdomme wel alsof je in dienst van haar staat...'
Een langer relaas dan mijn gezeur volgt en ik voel tranen branden.
Is er dan niemand die het snapt?
'Weet je,' laat mijn partner enigszins schuldbewust weten, na zijn lang opgekropte uitval, 'Ik ga zondag wel mee.'
Even wil ik een nieuwe ruzie beginnen, met zijn goedkope afkoopexcuus, waar hij voor zondag toch al weer onderuit is gekomen, maar ik laat het zo.
'Joost!' Mama is verrast in haar heldere moment en ik negeer de blik van mijn partner.
'God, wat leuk dat je langs komt,' ratelt mama, 'Koffie?'
Ze wacht niet eens op antwoord, maar waggelt achter haar mercedes naar de keuken.
'Dat is zo voorbij' verzeker ik mijn partner en gekwetst omdat ze mij lijkt te negeren.
'Weet je' zegt mama tegen mijn partner, als ze terug komt in de woonkamer, 'Ik ben toch zo blij dat er bent. De laatste tijd komt er telkens één zo maar mijn huis binnen.' Ze werpt een veelbetekende blik op mij en alle kleur trekt uit mijn gezicht.
Haar emotie in haar verhaal is echt, en Joost weet absoluut niet wat hij zeggen moet.
Toch verlangt mama het niet, want ze gaat verder. Lijkt zelfs helemaal op te gaan in het onbeleefde gedrag van die bewuste persoon en hoewel ik moeite doe te blijven zitten, sta ik halverwege haal verhaal op.
Ze is er niet meer. Ze is er gewoon niet meer!!
Wanneer we maanden later aan het graf staan en ik op dat moment opluchting voel, is het mijn zus die me nadien verwonderd aankijkt.
'Doet het je niets?'
'Wat?'
'Dat ze dood is?'
'Mama is al lang geleden gestorven. Alleen haar lichaam liep nog rond...'
'Is het daarom dat je de laatste maanden niet meer ging?'
Even ben ik te verbaasd om te reageren. Laat ik mijn mond van pure verbijstering open vallen en wil dan alles in één keer eruit gooien, maar het is mijn partner die mijn eer red door heel subtiel tussen beide te komen.
'Het is toch zo?' wil ik als bevestiging horen, als we op weg naar huis rijden, 'Mama was toch dood?'
Mijn partner knikt geruststellend, alsof er ook nog andere opties waren. Ik neem er genoegen mee, en voel hoe dichter we naar huis naderen een grotere leegte over me heen vallen.
Ze is er nu gewoon echt niet meer. Zelfs geen lichaam!
feedback van andere lezers- SabineLuypaert
heel heftige gevoelens en heel herkenbaar, je ziet ze doodgraag maar het snijdt door je hart die vanzelfspeekendheid en het is zoals veel he, wie ier dichtst tegen staat heeft de boter gegeten, helaas. verder sluit ik graag aan mij Ivo (smile). Prachtig geschreven, en inderdaad, niet velen begrijpen het,... of meer nog, kunnen er mee om, het is makkelijker om maar ene keer per ... te gaan he, maar je bent zo of je bent zo niet (smile) jij bent zo niet (smile) dat spreekt heel erg voor je (smile)
yrsa: wat een prachtige fb sabine!
dank je wel!!
groetjes xx - lief
herkenning yrsa mijn moeder was ook zo,
ik heb haar tot het eind toe in huis gehad
dus ik weet wat je voelt, sterkte!
sta ik halverwege haaR verhaal: laatste zin alinea 6
graag gelezen
liefs
yrsa: thnxx lief voor je fijne fb en beoordeling
groetjes xx - ivo
dit verhaal vertelt veel meer over de schrijfster dan over de moeder die idd al lang aan het sterven was, maar die in haar heldere momenten nog steeds 'moeder' was ...
de intentie en het hart voor wie dierbaar is, ook al is die meer last dan functioneel, toont een kleur die ik met geen penseel en verf schilderen kan, ook al zou ik nog zo m'n best doen ..
een pracht stukje menselijkheid dat enkel door een mens die het heeft kan zien en geschreven worden ..
yrsa: thnxx ivo, voor je fijne fb en beoordeling
groetjes xx - Ghislaine
Alsheimer of dementie is vreselijk. Je geliefde ouders zo zien aftakelen is het ergste wat er bestaat.
yrsa: Dit is gelukkig niet rea. ik zie het enkel heel erg vaak in mijn werk en het is heftig.
thnxx Ghislaine, voor je fijne fb en beoordeling
groetjes xx - Hoeselaar
Hoe dat de schrijfster door haar gevoelens heen en weer wordt geslingerd terwijl ze weet dat hoe dat moeders leven eindigen zal
Willy
yrsa: Ik werk met ouderen en ik zie het vaak van een afstand en dus objectief. Wel kan ik me heel goed indenken hoe het zou moeten zijn als kind... ik hoop het niet mee te hoeven maken van zo dichtbij en zo eigen.
|
