|
< terug
De schuur
Schuren zijn magneten. Daarom zitten ze vol met ijzeren spul.
Dat overpeinsde ik toen ik met de kleinste het erf overstak.
En wij werden ook aangezogen. Ik voorop, hij net erachter, want ik weeg het dubbele van hem dus dat is normaal. Trouwens, ook angst is een magneet en je moet met zo'n kleine wat draaien en passen tot de pooltjes klitten. Anders mag je duwen wat je wilt, je komt nooit bij die poort.
Ik ben daar ondertussen al wat handig in geworden. Je gaat niet recht op zo'n schuur af, maar je passeert in een elliptisch polair boogje langs een of andere dreigende kracht. Maakt niet uit wat: op erven zou het een stier kunnen zijn, een mestpoel, een modderhoop, een wentelend zwijn, een roeste zeis. Erven zitten vol met dreigende krachten.
In ons geval was het een hoekurinoir uit gegalvaniseerd staal. Die zijn onverwoestbaar ondanks de generaties zure vochten waarmee ze gegeseld worden. Het is te zeggen: de kuip is onverwoestbaar, de afvoer meestal niet en laat die nu net op ooghoogte van de kleinste zitten. Compleet met uitgezuurde gaten, losgekomen muurkrammen, onheilspellende deuken en uiteraard, helemaal onder aan de buis, net voordat het allemaal de grond in verdwijnt, de 5 cm vrije en zichtbare passage van gestorte vochten.
Je loopt dus even langs zo'n urinoir en daarna wordt een schuur, hoe imposant krakend ook, een veilige haven voor zo'n jongen.
Trek maar aan het touwtje, zei ik op grootmoeders wijze. En hij trok met het soort ingehouden enthousiasme dat alleen kinderen kunnen voortbrengen: een mengeling van grenzeloze hoop op resultaat met een duidelijk tekort aan overtuiging in de inspanning. Een cocktail van torenhoge verwachting, nakende verwondering, vrees voor het leven en onbedwingbare nieuwsgierigheid.
Trek nog maar eens, harder, zei ik vossig. Ja, ik wou de wolf doen, maar er schoot iets in mijn keel. Ook maar goed eigenlijk: zo'n jongen heeft ergens wel een limiet op blootstelling aan dreigende krachten.
Hij trok opnieuw en het slotje week.
Een Boeing passeerde hoog boven het uiteinde van het touw. Snel genoeg om niet door de schuur te worden aangezogen. Het urinoir trilde, al was dat helemaal niet door het vliegtuig maar door de wind, die jammer genoeg in onze richting blies en duidelijk de 5 cm passage niet vermeden had.
Ik trok vlug de poort open en we gingen poolsgewijs binnen.
Magneten zijn eigenlijk nooit waardig. Ze kleven en laten kleven maar schuren hebben toch wat. Vooral het licht dat binnenvalt in gouden of platina bundels. Lange laserpennen zijn het, die jaar in jaar uit de hele dag solaire bogen schrijven op stro. Met af en toe een pauze als de Boeing weer passeert. Misschien heeft zo'n Boeing al eens een brand vermeden. Wie zal het zegggen?
We moesten stro halen voor zijn schoolproject. Ja, want ze leren natuurlijk over de boerderij en dan moet iedereen stro meebrengen. 'Ervaringsgericht leren' heet dat: de kinderen moeten zelf zien en voelen waar dat stro vandaan komt. Dit alles met 'actieve participatie van de ouders', een eufemisme voor doe-het-zelf. Mijn ex heeft hooikoorts (wat volgens mij geen baal met stro te maken heeft), dus wij naar boer Jos deze morgen.
In plaats van één grote bussel te kopen, zei de boer, toen we hem de bedoeling hadden uitgelegd. In één mompelklapje had hij mijn skepsis onderstreept met de wijsheid van een aardappeloogster. Als je over boeren leert, moet je hun verstand gebruiken.
Maar goed, we stonden dus in die schuur op zoek naar een handvol stro. Als de boer was meegekomen, had hij zeker het eerste hoopje op de grond genomen. Dat is wat samengekoekt door vermenging met bruinig vocht en vervolgens aangestampt door kletsende hoeven. Ideaal voor zo'n project in de ogen van een boer: het ligt vlakbij en het is compleet nutteloos, dus mag het gerust verwijderd worden. Bovendien draagt het de kleur en geur van het echte boerenleven.
Ergens verdenk ik Jos ervan dat hij wel plezier zou durven te scheppen in de confrontatie van zijn bruinig bundeltje met de witte blouse van de juf. En eerlijk gezegd begon ik ook affiniteit te voelen met het stro vlak onder mijn schoenen. Maar om niet te overdrijven wees ik naar een droog stapeltje dat veilig op een houten verhoogje lag. Even met dat handje graaien en we kunnen weer de baan op, dacht ik zo.
Maar mijn zoontje zag dat dan weer helemaal anders. Helemaal bovenin, temidden van de vliering en badend in het witte licht van een verschoven dakpan, lag de gouden schat waarvoor we gekomen waren. De laserpennen kregen plots een andere betekenis: zij waren genadeloze schatbewakers die absoluut moesten vermeden worden.
We kunnen misschien wachten op een Boeing, stelde ik voor, maar hij was al weg. Behendig als een ninja. Rollend, springend en sluipend als Daemon Fighter XXZ. Er was geen twijfel in de bewegingen. Geen straaltje werd geraakt, geen kraakje gehoord. Tenminste, als je bereid was wat zintuigen te sluiten.
In geen tijd stond hij terug met de buit. En met een blik die de pole-positions van onze magneet in twijfel trok: want hij had het toch maar gedaan en ik was veilig in mijn bruine sop gebleven. Daemon Fighter in de schuur van boer Jos. Ervaringsgericht leren met twijfelachtige participatie van de ouder.
Bij het buitengaan toch maar eens uitgebreid naar dat urinoir geweest. Kwestie van poolposities.
feedback van andere lezers- Ghislaine
Topklasse.
Witkraft: Dank je Ghislaine!
|
