Volg ons op facebook
|
< terug
vrouwelijke schoonheidsnijd
Tijdens mijn studententijd was ik goed bevriend met een jongen en een meisje. De jongen heette Frederik, maar om de een of andere reden noemde iedereen hem Billy. Het meisje was van buitenlandse komaf en heette Soraya.
Met Frederik -ik geloof dat ik de enige was, die hem met zijn echte naam aansprak- zat ik samen op kot. Ik studeerde psychologie, hij criminologie. Ik had met hem een fijne tijd. We kookten samen, of beter: warmden samen dingen op die met voldoende fantasie voor volwaardige gerechten konden doorgaan.
We organiseerden kotfeestjes, liepen elkaars deur plat, keken idiote filmpjes op internet, wisselden boeken uit, en als het weer mooi was, gingen we samen studeren in het park. We waren bepaald close, wat wil je, als je elkaar meermaals zien en horen kotsen hebt na een zwaar avondje stevig doorzakken.
Hij en ik waren wat je noemt gezworen kameraden. Doordat we vaak de godganse dag samen optrokken, speculeerde iedereen in onze omgeving wanneer we nu uiteindelijk een koppel zouden worden. Overal waar we kwamen, kon je de mensen voelen gissen: zijn die twee nou samen of niet?
We waren het niet, want er was tussen ons niet de minste erotische spanning. Een verklaring hadden we er niet voor, ze was er gewoon niet. Misschien dat we net daardoor tot zo'n hechte vriendschap in staat waren.
In het derde jaar dat we samen op kot zaten, leerde ik in auditorium D Soraya kennen. Ze was een erg opvallende verschijning en ik vond het meer dan vreemd dat ze mij niet eerder was opgevallen.
Terwijl de meeste van mijn medestudentes er bij liepen als een uit de hand gelopen doorslagje van een Barbiepop, straalde zij verfijnde oriëntaalse klasse uit. Mijn ogen rolden traag als rupsvoertuigen over elke vierkante centimeter van haar verschijning.
Ik wilde de fout -bij voorkeur meervoud- ontdekken. Het bloed steeg naar mijn hoofd van chagrijnigheid. Ik kon niets vinden. Het meisje was een wolk vrouwelijke perfectie. Ik benijdde haar zoals ik geen andere vrouw ooit benijd heb, zelfs geen covermodel van een of ander trendy blootboekje.
Ze was die dag te laat en stond in het deurgat van een overvol auditorium. Staande op de toppen van haar tenen speurde ze de zaal af naar een plekje om te zitten. Vurige naaldjes prikten over de hele oppervlakte van mijn schedel: naast mij was nog een zitje vrij.
Mijn mentale mantra: kijk niet deze kant uit; kijk niet deze kant uit, had het tegenovergestelde effect: daar kwam ze dan. Meer dan 600 ogen richtten zich op haar als ze de trappen van het auditorium opging. Iets van bewondering maakte zich van mij meester als ik zag dat ze hierdoor niet uit haar lood werd geslagen.
De zaal was muisstil, zelfs de prof staakte even zijn betoog om haar beter te kunnen bekijken.
Zonder zich te laten opjagen, nam ze plaats naast mij. Ik dacht dat ik de meeste vrouwenparfums kende, maar het hare had ik nooit eerder geroken. De werkelijkheid vervaagde even, ik zag mezelf op het dek van een witte zeilboot op een prachtige azuurblauwe zee. In de verte okergele kliffen en een ongerept strand, de zon op mijn ontblote lichaam, geen vuiltje aan de lucht.
Ik probeerde de les te volgen, maar het lukte me niet meer. Vanuit mijn ooghoeken taxeerde ik haar en hoewel ik het subtiel wilde doen, betrapte ik mezelf erop dat ik staarde.
Ze had golvende, zwarte krullen, een lichtbruine teint, haar ogen waren als brandende edelstenen, knisperend als steenkool. Ze droeg een zwart truitje dat haar uitstekend stond en haar vrouwelijke vormen op een stijlvolle manier benadrukte. Zwart stond haar heel goed.
Ze droeg een nauwe rok die tot onder de knie kwam en nylonkousen. Haar naaldhakken had ze meteen uitgeschopt.
Mijn blik viel op haar handen, op haar nagels zat rode nagellak, zo uitdagend dat ik moest slikken. Ik ben hetero, maar ik kan andere vrouwen erg mooi vinden. Haar handen waren erg bijzonder. De palmen waren lichter van kleur dan de rest, ze leken zacht als dons, ik kreeg zin om haar hand in de mijne te nemen en die tegen mijn wang te leggen, om te testen.
Uit de manier waarop ze notities nam, maakte ik op dat ze een warmbloedige, tedere vrouw was. Ik prees de kerel gelukkig die haar de zijne mocht noemen.
Mijn ogen rusten uiteindelijk op haar geschrift en ik glimlachte. Haar handschrift was niet wat ik verwachtte, het leek meer het geschrift van een jongen, niet zo zeer slordig, maar onduidelijk als dat van een dokter.
Ik had toch één imperfectie gevonden, bedacht ik triomfantelijk, om daarna nog chagrijniger dan eerder, te concluderen: één imperfectie IS perfectie.
In de pauze haalde ze een sinaasappel uit haar tas en een pennenmesje. Zorgvuldig ontdeed ze de vrucht van haar schil en ook van de witte velletjes, tot ze het stuk fruit volledig kaal had geplukt.
Voor het eerst werd ze zich bewust van mijn onbeschofte -ik heb er geen ander woord voor - onderzoekende aanwezigheid.
'Wil je een billetje?', vroeg ze vrolijk en met beide handen bood ze de servet aan waarop de partjes sinaasappel prijkten.
Een billetje?, dacht ik, da's een grappig woord in deze context.
'Nee, dank je, ik eet geen sinaasappels', zei ik naar waarheid.
'Doodzonde', reageerde zij meteen heel heftig. 'Je hebt vitamine C nodig.'
Ze bood de servet nogmaals aan. Om haar te plezieren stak ik één partje in mijn mond. Het smaakte fris, zo fris als zij die het mij aanbood.
Ik kon mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en vroeg:
'Mag ik soms de naam van je parfum weten?'
Ze keek mij verbaasd aan en zei, terwijl ze haar handen afdroogde aan het servet:
'Parfum? Welk parfum? Ik draag helemaal nooit parfum.'
(wordt vervolgd)
feedback van andere lezers- zwartkopje
Waar blijft dat vervolg ????
hihi! Heel goed beschreven.
=> Is het niet: ik draag helemaal geen parfum of ik draag nooit parfum (of is zo geschreven omdat ze niet vlekkeloos Nederlands praat? hihi... kan natuurlijk ook hé (een tweede imperfectie als het ware, hihi!
=> Met Frederik (ipv Frederik => 2de alinea)
groetjes,
zwartkopje
pisatelj: 'parfum dragen' was express, de 'met frederik' niet :-)
Dat vervolg is er, maar ik ging er vanuit dat niemand deel 1 las, vandaar dat ik het niet gepubliceerd heb... - dichtduvel
zwoel man, grtz, j
pisatelj: het vervolg wil ik nog net ietsje zwoeler maken,
groeten,
William
|
