|
< terug
De toekomstschrijver
Hij was vanmorgen opnieuw met dat zeurend onrustig gevoel opgestaan. Een gezoem in de verre achtergrond van zijn hersenen, hij deed tegenwoordig niets anders dan aan het leven zelf voorbij rennen.
In de spiegel staarden dik omrande ogen hem aan, de kleur niet te onderscheiden. Brede neus, bleek, harige buik hangend op zijn broeksriem als vet uitrollende chocoladesaus druipend over een grote vanille ijscrème bol.
De koffiegeur sloop zijn neusgaten binnen, donuts lagen ontdooid op het aanrecht.
Zijn appartement had niets huiselijks maar leek op het International Space Station. Strak, loungy, zilvergrijs, wit en zwart.
Nigel Kennedy streek met zijn vier seizoenen langs zijn glad geschoren gezicht. In zijn ooghoeken gaapten de grauwe achteloos opgehangen kunstwerken van Luc Tuymans aan de muren. Ze interesseerden hem minder dan Ikea prentjes. Wie had hem die trieste rot-dingen ook weer aangeraden. Een hype, een goede investering misschien wel ja, maar vrolijk werd je er niet van.
Hij was zoals altijd vroeg opgestaan. In heel zijn carrière was het hem nog nooit overkomen dat hij niet als eerste verscheen in zijn praktijk. Altijd als eerste, de wedstrijd van de ochtend, altijd voor zijn zeven medewerksters, allemaal vrouwen, die elke nano-seconde van zijn dag opvulden.
Hij trok zijn kostuum en een blauw-wit geruit overhemd aan. Een laatste bovengronds overblijfsel uit zijn studententijd. Wezenloos goot hij de cafeïne naar binnen, propte drie donuts in zijn mond en nam zijn autosleutels.
Zijn voordeur deed hij niet op slot want zijn buurvrouw zou zijn boodschappen doen en de planten water geven. Hij stapte in de lift van het gebouw dat uitgaf op de Scheldekaaien en hem een fortuin gekost had.
Hij ruiste naar de garage in de kelderverdieping. Kil klonken zijn stappen in de verlaten ruimte, niemand te bespeuren om zes uur 's morgens.
Zijn auto gehoorzaamde meteen, zoals alle apparaten die morgen al gedaan hadden en iedereen de rest van de dag zou doen.
Zijn zalige moment van rust en overpeinzingen was aangebroken. Het vrije denkmoment van de dag.
Tien jaar geleden was hij eindelijk gestopt met studeren. Een nerd eerste klas die volgens zijn mede-studenten nooit zou stoppen met dingen uitvinden om weer verder te gaan studeren. Zijn eerste passie was uiteraard filosofie geweest, daarna kwam kwantumfysica, opgevolgd door archeologie om uiteindelijk af te ronden met klinische psychologie.
De mensen rondom hem zagen hem destijds aan voor een wereldvreemde gek, een outcast die geen kaas gegeten had van de diepste zielenroersels van de mens.
Van kleins af aan had hij evenwel slechts één droom gehad.
Hij wou toekomstschrijver worden.
Een praktijk beginnen die er uit moest bestaan een diepgaande analyse te maken van een persoon. Het ontdekken van de diepste dromen, talenten en kennis van een mens, een mens zonder afdoende wilskracht of verbeelding om de toekomst uit te schrijven.
Na het opstellen van het werkdocument van de gegadige begon het werk pas goed. Op dat moment moest het draaiboek geschreven worden, van A tot Z. Hij zou de richtlijnen aangeven omtrent de toekomst van zijn cliënt, zijn medewerksters, stuk voor stuk auteur, schreven het verhaal voor het individu gedetailleerd uit.
Hij had zijn droom in praktijk gebracht en het was het ontbrekende facet van de Westerse fantasieloze maatschappij. Het werkte en hoe! De voorgeschreven toekomst van zijn cliënten liet zich naadloos integreren en realiseren, louter en alleen door het opvolgen van zijn richtlijnen en draaiboeken. Zijn cliënten waren verslaafd aan hem.
Vanmorgen echter was hij vertwijfeld over zijn eigen toekomst. Hij kon voor iedereen de dag van morgen in kaart brengen, die van hem moest hij zelf schrijven.
Wordt vervolgd.
feedback van andere lezers- Ghislaine
Ik volg.
minimal: dank je wel om me te lezen Ghislaine
Liefs
Mini - Klaver4
Dit leest wonderlijk wel. En heel veel fijne dingen in tussen de regels!!
Zijnen auto is volgens mij wit :o) Heel grappige zin trouwens
Eerste keer dat ik het las dacht ik dat Nigel Kennedy hoofdpersonage was, die zijn macho-aftershave "4Seasons" opdeed..
Ik ben een fan!!
Liefs
xxx
Klaver4
minimal: Dank je Klaver 4!
Geweldige fb ivm de aftershave van Nigel, hahaha!
xxx
Mini - Francis
Waarom schrijf je niet meer verhalen Je schrijft goed, eenbeetje te veel witzinnen tussendoor dat stoort iets maar de inhoud is tof.
Doorgaan zou ik zeggen!
xx
minimal: hey Frans, thx om het verhaal te lezen, ik zit ffe druk nu en heb bijna geen tijd om te schrijven daarom enkel maar af en toe een gedichtje als de nood het hoogst is, maar idd het liefst zou ik al mijn tijd steken in een boekske schrijven
thx
xx
mini
|
