Volg ons op facebook
|
< terug
De Salamander (het nieuwe hoofdstuk, 'over hoe het nu verder moet')
Over hoe alles nu verder moet
Hij sleurde z'n hoofd erbij. Jimi scheurde door de luidsprekers. 'Machine Gun'; machtige song. Uniek. Jimi. Staat op 'Band of Gypsies', z'n meesterwerk. Dit gaf hem de drive die hij nodig had. De morgen was weer eens in de middag gegleden. Hij had ternauwernood iets gegeten. Snel, snel een beetje kaas met brood, en een beetje saucisse ardennaise. De spellingscorrector heeft uiteraard nog nooit van 'ardennaise' gehoord en geeft 'adrenaline' als juiste alternatief… Grappig toeval. Want… Jimi is adrenaline. Iedereen zal je hetzelfde zeggen wanneer je Jimi Hendrix' gitaarspel vermeld als onnavolgbaar. Dat je gelijk hebt. Je mag nog zo goed kunnen spelen, de solo's zijn niet zo moeilijk om na te spelen voor een beetje onderlegd gitarist maar… het gevoel krijg je er niet in zoals hij dat kon. Jimi had elf vingers.
Maar terug naar z'n hoofd nu… Een flits ging door z'n kop toen het de aandacht opmerkte.
Daar heb je hem weer : de woordenzoeker, de beul die geen rust kent, de magiër in het diepst van mijn gedachten die altijd wel een spreuk uit me weet op te diepen waarmee elke ziel betoverd worden kan, de wolkenteller, de wolf in schaapsvacht, de sprinter die zo graag lange afstandsloper zou willen zijn, de danser die altijd zijn ogen sluit en dan ook af en toe van een podium valt - op zijn knie of zo - waar ik dan terstond voor een waarschuwende pijnscheut dien te zorgen… Ja, hij is er weer : de stoïcijn die begeesterd wind beroert als ware het pure zijde, de cascadeur die ervan geniet quasi achteloos uit de bochten des levens te vliegen. Daar heb je hem weer… ik heb hem niets te zeggen. Trek je plan maar schrijvertje. Ik heb er geen zin in. Ik heb hoofdpijn.
Het sleuren hield niet aan. Het stopte abrupt. Het werd een gestaag getrek. Ook dat had geen enkel effect. Hij besloot het anders aan te pakken en nam z'n boek ter hand. Hij begon er quasi achteloos in te lezen. Tot hij z'n kop ertoe bewoog mee te lezen op een andere manier dan gewoon ter verpozing. Hij gaf z'n hoofd stiekem - opnieuw in een flits - de opdracht om opmerkelijke woorden te noteren op de omslag die om het boek zat, dat deed hij wel vaker, hij noemde het woordsamplen. Het was geen plagiaat, neen, het was gewoon iets wat hij altijd al gedaan had, woorden opschrijven om ze dan in een andere context tot zijn eigen leven te brengen. Z'n hoofd kreeg er schik in en zonder het zelf te beseffen deed het opnieuw wat de woordenzoeker verlangde…
Het was een mooi schouwspel daar binnenin. Lichtvoetig. Uitnodigend. Een dans. Pure Passie. Zoals een rok die met enkele linten rond de lenden van één of ander goddelijk wezen dient losgetrokken te worden met de grootste omzichtigheid. De meest fijnzinnige toewijding. Finesse. Net op 't goeie moment de juiste plekjes op nét die manier beroeren. Zodat er een wederzijdse begeerte ontstaat die net door dié handeling wordt opgewekt. Zo moest het zijn. Het moest een wederzijdse behoefte zijn. Enerzijds van het wezen. Het oergevoel. Anderzijds van de grijze massa om het wezen te voeden. Bevrediging.
Geen zondvloed. Het gebeurde met mondjesmaat maar het doorkruisen koste hen geen enkele moeite. Dit was Zijn Dimensie. Zoals goeie seks. Even inhouden om dan net op het goeie moment een nieuwe impuls te geven en te krijgen. Hier waren zij altijd de enige overlevenden. Overlevenden. Dat wel. Er was een jarenlange golf van agressors die neergesabeld dienden te worden. Of voor wie - wanneer dat de meest wijze oplossing bleek te zijn - op de vlucht diende te worden gegaan. Simpelweg. Het geheime valluik openen, erin duiken en onbereikbaar toeven tussen onweerlegbare troeven. Staal. Hij vond vluchten niet laf. Het was een onderdeel van de leer van de Salamander. Overleven door in te schatten. Hij hield niet van primaten. Hij moest niets hebben van de platte varkens, de kwekkende eenden, de briesende stieren of de onnozel krijsende ganzen…
Het ging hem simpelweg niet om 'de overwinning', die strijd zag hij niet. Ze was voor hem nagenoeg onbestaande. Er stond niets anders op het spel dan "het Ego" of bijval van ja-knikkende, schouderkloppende soortgenoten. Al snel durfde hij te denken : 'Kust mijn kloten.' En draaide hij zich vervolgens om. Achteloos indien nodig. Ostentatief indien mogelijk. Ach, hij verstond de kunst wel om uit een quasi verloren positie onverbiddelijk terug te slaan maar zijn grens lag vrij hoog. Hij liet het vaak ongemoeid. Het liet hem meestal koud. Dat heeft hem vaak geholpen tegen de breinspoelers (spellingscorrector : bruispoeiers!)
Grappig, dat achterlijke programma zorgt voortdurend voor inspiratie. Bruispoeiers heeft hij inderdaad niet vaak nodig gehad. Geen last van stress en de daarbij horende hoofdpijn. Hij dacht er gewoon altijd het zijne van. Hen de rustig ja-knikkende spiegel voorhoudend. Zo werd hij met rust gelaten. Men zag hem niet werkelijk op die manier. Dat was fantastisch. Paard van Troje. De tanden niet eens bloot lachend. Neen, gewoon een innerlijk opgetrokken mondhoek die hem er van verzekerde dat hij het halen zou. Dat hij de enige overlevende zou blijven. Hij en zijn hoofd. Hij en zijn kop. Een topteam. Het kon niet op, hij deed er nog een 'encore' bovenop. Een opsomming als uitzwaai, want dit ging tenslotte in eerste instantie over 'hoe het nu verder moet.' Welaan dan! Wacht ik help je wel fluisterde z'n hoofd hem kronkelend van genot in z'n linkerschelp.
Eerst en vooral heb je personages nodig, ik kan hier niet al het werk doen. Die breng je tot leven, je gebruikt daarvoor zowel fictieve als autobiografische elementen. Hier en daar een anekdote, doorspekt met wat filosofisch klinkende bedenkingen, een vleugje humor, wat absurditeit. Niet te veel want dan haakt men af en blijf je met van die freaky diehards opgescheept zitten. Laat het duidelijk zijn dat zoiets helemaal de bedoeling niet is. Je kunt later nog de cultschrijver gaan uithangen, nu zou men je toch gewoon als kutschrijver bestempelen als je begint aan woordenzeeën die op een slechte tekening van kamagurka gaan lijken. Inderdaad, kamagurka maakt geen slechte tekeningen. Dus stel je maar eens voor…
Maar soit, waar was ik gebleven…? Juist ja, niet te absurd dus! Verder maak je ook maar meteen duidelijk dat men niet op cliffhangers moet zitten wachten want daar heb je een broertje dood aan. En een broertje dat van een rots gevallen is omdat hij niet bleef hangen is meer dan genoeg. Vooral omdat jij diegene was die hem net te laat je hand aanreikte.
Soit, nog even sommeren… hou het simpel. Gebruik af en toe ook eens korte zinnen. Zo ja.
En bovenal… zorg dat je een einde hebt. Verzin je einde straks. Op de fiets. Ik ga wel mee. Dat is de helft van het werk. Bedankt. Voor het vertrouwen. Je bent het waard.
Ik was m'n hoofd dankbaar. Alweer.
feedback van andere lezers- geertje
dit verhaal vond ik echt niet zo goed.
ik ben liever eerlijk: het doet me niets.
je andere werken kunnen me meer bekoren...echt wel
geertje
CaptainNorth: jammer
het betekent veel voor mij momenteel.
cap north blowing his sails - mobar
Ik heb dit deel helemaal gelezen,
de Salamander komt over als een schrijver die worstelt
met zijn inspiratie, maar doet dat wel op een zeer komische
onderhoudende manier. In zijn geheel misschien teveel
alleen de gedachte van de schrijver, maar dat hangt ook
af van de andere delen. (een raampje naar de buitenwereld)
Het "I am a survivor" komt heel goed over.
zeker in combinatie met hoe schrijf ik een boek.
Het spel met de spellingscontrole is herkenbaar.
Ik ben wel een beetje subjectief omdat ik het nummer
van Jimi Hendrix heel goed ken.
Maar ik vind het in zijn geheel eigenlijk wel heel onderhoudend,
geen hapklare brokken, een mooi schouwspel daar binnen in
de gedachten van de Salamander.
Ben benieuwd naar een vervolg.
Het associatieve element is voor mij persoonlijk wel heel herkenbaar, maar misschien niet voor iedere lezer.
Ik hou wel van dit soort inkijk literatuur.
Denk wel dat het van de stemming van de lezer afhangt
omdat het erg binnen in gedachten zijn,
dus ik denk dat je dan ook de Salamander meer in
een context buiten die gedachten zou kunnen plaatsen,
zodat het ook voor minder geintresseerde lezers
meer een handvat krijgt. (bijv één alinea)
Ik hoop dat je hier iets mee kunt.
Door mij in ieder graag gelezen.
groetjes Mobar
CaptainNorth: Fantastisch Henk! Oef... Ik kan er heel veel mee. Ik besef ook dat het juist is wat je zegt over die binneningedachten. Ik zie datgene wat ik tot nu toe heb geschreven nog steeds als een inleiding en ik ga er nu echt proberen werk van te maken om alles tot leven te wekken. In een stroomversnelling te stoppen... dialogen erin steken en het hier en daar nog wat uitbenen... én uitbreiden. Maar ik ben je oprecht dankbaar voor een dergelijk gefundeerd en stimulerend antwoord. Heel erg bedankt
groet
Cap North - Vansion
Heb al uren doorgebracht met proberen te formuleren wat schitterend is in dit verhaal (de hele nest tot nu toe) en wat er de valstrik van is. Uiteindelijk vind ik dat je gewoon moet voortploegen zoals je bezig bent ... en je moet schikken naar je eigen weg ... omweg na omweg ... en je overleverend aan de getijden zoals ze komen en gaan ...
Af en toe flikkert het belerende toontje tussen de golfjes ... Op mij als lezer (ben ik dat wel? ik herschrijf constant) heeft dat een zeer 'kraafs' effect.
Ik geloof dat een goed schrijfsel het in de allereerste plaats moet hebben van tijd, ruimte, nietsontziende onbevangenheid en ontvankelijkheid als gift voor de lezer. Zoals een goeie vrijpartij. Je eigen mening moet wijken. Je eigen verlangens ook. In de praktijk zelfs een deel van je eigen dagdagelijkse leven ... Schrijven is overgave ... Schrijver zijn is er niet meer toe doen. Je hebt het niet te kiezen. Je moet. Zelfs in weerwil van de stromen en tegenstromen van 'de anderen' die altijd met veel meer zijn...
Dus: Er komt nog wel bij gelegenheid een impulsief fietbekje van me. Maar in wezen zeg ik alleen maar: "Vaart wel, Uedele broeder, ende scone ! Met één lap over je oog kun je je eenoog in het land der blinden voelen ... en eenzaam; met twee uitgestoken ogen soms de koning te rijk ...
PS Wat Mobar zegt klopt. Maar de uitwegen zijn legio.
CaptainNorth: Ik begrijp wat je bedoelt... mooi... en sowieso is er altijd wel een uitweg. Dat belerende toontje... dat is eerder een soort 'willen verontwaardigd zijn' omdat ik dat in sé eigenlijk zelden ben... alhoewel... ik ben het wel vaak... maar in mijn schrijven wil ik dat dan vastleggen. Moet ik misschien met meer humor doen. Of zoiets. Schrijver zijn is er niet meer toe doen... dat vind ik prachtig gezegd. Ik wil me niet éénoog in het lap der blinden voelen. Ik wil inderdaad blind zijn voor alles en opgaan in de hypnotiserende cadans van mijn voortschrijdende legioen. Jeezes. Zo'n zin weer... ach... ik moet. Inderdaad. Vind het wel grappig hier soms. Maar het helpt me schrijven. Dus... is het ergens het dichtst mogelijk bij ideaal op dit moment.
En wat de eenzaamheid betreft... I am a survivor true.
Met buiging en zwaai en al...
dank.
|
