|
< terug
Gekke Albert, de eerste kersthater van het land (2)
De kerstperiode drong zich ook op aan het jaar 1988. Albert nam alle gebruiken in acht. Hij foeterde de hele dag, kocht in de winkels alle kerstballen op, enkel om ze kapot te slaan. Het hoofd van de vermelde echtgenote bood hierbij onvrijwillige assistentie. In een omtrek van drie km hakte hij alle sparren om. De lijken verbrandde hij in zijn tuin. Onze tuin was minstens twee weken per jaar onbetreedbaar vanwege de rookontwikkeling.
Alles was zijn gewone gangetje gegaan, ware het niet dat Albert dat jaar nieuwe overburen kreeg. Die hadden natuurlijk absoluut geen weet van de kuren van hun excentrieke overbuur Zij gingen allerlustigst door met het vieren van Kerstmis. Indien ze hun feestelijkheden hadden beperkt tot binnenskamers was er nog steeds geen probleem geweest. Zo deed de rest van onze straat het ook. Niet uit vrees voor Albert. Dat was immers maar een drukdoende krielkip. Nee, gewoon om gezeik te vermijden met die ouwe gek. Je kon hem tenslotte niet in mekaar kloppen.Het was toch een bejaarde en een gewezen verzetsstrijder bovendien.
Maar die nieuwe, die waren niet van plan om clandestien kerst te vieren. Ze maakten één kapitale fout. Ze hingen een plastic kerstman aan hun gevel. Zo'n kerstman die druk lijkt op te klimmen naar je schoorsteen. Die hing natuurlijk pal in het zicht van Albert, de eerste kersthater van het land. Simpelweg vragen om dit storende object te verwijderen, was geen optie. Daar was hij te beroerd voor.
Liever gaf hij enkele schooljongens geld om die klus voor hem te klaren. Die kwajongens waren meteen bereid. Niet omdat Albert zo'n gulle beloning in het verschiet hield. Nee, gewoon omdat ze nu een excuus hadden om kattenkwaad uit te halen. Ik bedoel, van die vijf frank ging ik heus niet rijker worden. Mijn speelkameraad, Ivo, al evenmin. Al waren ze bij hem thuis nog veel armer. Ze vingen altijd de katten om toch ook een kerstdiner op tafel te krijgen.
Ivo en ik overlegden hoe we die kerstman het snelste naar de grond konden halen.Geen van ons beiden had een ladder en we hadden sowieso onzalig veel hoogtevrees. We kozen voor stenen. We troffen elkaar 's nachts op een parking met kiezels. We selecteerden een joekel van een kei. Die zouden we samen gooien. Twee Joden weten wat een bril kost. Als slechts één van ons beiden gooide, dan had die het achteraf gedaan.
Dus tilden we samen die kei op. We zetten ons schrap en namen een aanloop, onze ogen gericht op die kerstman. Al gauw waren onze ogen gericht op het grote voorraam van Alberts overburen. Daar was onze kei doorheen geknald.Ivo en mij kregen ze nooit te pakken. In paniek belden we aan bij Albert. In de hoop dat die ons een schuilplaats kon bieden. Maar, nee, niks daarvan, die joeg ons van achter zijn gordijn met verontwaardigde gebaren weg. De rotzak.
We slopen terug naar ons bed en baden. De volgende dag vonden ze Albert bovenop zijn dak. Hij schudde en beefde van angst. Er kwam geen zinnig woord meer uit. Ze voerden hem naar een kliniek. Onmiddellijk bij aankomst zeeg hij dood ter aarde neer. De kerstlichtjes bij de ingang van het ziekenhuis werden hem fataal.
Dat was het einde van gekke Albert, de verzetsstrijder. Ze begroeven hem in het hoekje van de ongedoopten. Daar hadden ze hem ook gelegd als hij wél gedoopt was, zo'n atheïst.
Drie dagen daarna was onze straat een Mekka voor kerstversiering. We kregen felicitaties van de pastoor. We stuurden zelfs foto's naar de paus in Rome. We ontvingen nooit een reactie. Alberts vrouw knapte helemaal op. Ze versierde dat het een lieve lust was. De gevel van haar huis hing vol slingers. Sommige waren zo pimpelpaars als haar oogleden. Na verloop van tijd werden die terug roze.
Ook haar mans graf liet ze niet onbetuigd. Ze bekleedde de zerk met kerstballen en flikkerende lichtjes. De verzamelde vrouwenmeute van het dorp stond dan ontroerd te kijken. Vol compassie merkten ze op dat Alice haar man zaliger toch zo graag gezien had. Mijn moeder, die altijd wat opmerkzamer was, vooral als het andermans zaken betrof, voegde daar aan toe: "Ja, ze zag hem graag … van de trap vallen".
|
