|
< terug
kindertijd van een vrouwenzot (slot)
Maar terug naar de speeltijd. In afwachting van de Spaanse met de aangeboren gebronsde teint, amuseerde ik mij met het plat lopen van eentje van haar vriendinnen.Zo kwam ik telkens op haar te liggen in het weinige gras van onze betegelde speelterreinen. Zéér gewaagd vonden mijn vriendjes dat. Vriendjes die mijn liefde voor jongedames hoofdzakelijk deelden. Maar als het er op aankwam vielen ze toch eerder voor de charmes van speelgoedautootjes.
Speelgoed bleek een handig lokmiddel bij een nieuwe onderneming, enige tijd later. Het was een onderneming die volgde op de ontdekking van vrouwelijk schoon van een andere orde, vrouwelijk schoon van een zestien jaar oud. Het was een schok, het zien van goudgelokte engelen met welgevormde dijen.
Afgezien van het kleine, te verwaarlozen leeftijdsverschil (ze waren tenslotte niet oud genoeg om mijn moeder te zijn, zoveel biologie kende ik ook al) was er nog een probleem: hoe geraken we in de buurt van deze opgeschoten nimfen? Voor kleine koters als onszelf was hun speelplaats verboden terrein. Tussen hen en de verlangenvolle ukkies, lag honderd meter streng bewaakte speelplaats, zonder dekking.
Alleen durfde ik niet goed, dus maakte ik mijn medestanders wijs dat die jongedames het allerleukste speelgoed voor ons bewaarden. Lukte aardig, gezien mijn vriendjes niet al te pienter waren.Eentje geloofde serieus dat ik dagelijks contact had met buitenaardse wezens die een raketbasis beheerden onder mijn tuin. Meer dan twee keer lukte het niet.Zo'n ezels waren het nu ook weer niet.
De buit van twee raids, uitgevoerd in blitztempo met veel zin voor sluiptechnieken: een kus van de blonde leidster.Ik zat toen vast in mijn blonde periode.Voor mij was zij de leidster, want ze viel het meeste op en ze stond elke middag pal in het midden van de rest.Om maar te zeggen dat ik als kind toch niet helemaal blind was voor hiërarchische structuren.
Kort daarop keerde mijn Spaanse terug. Voor mij had ze meer iets weg van een Native American. In die tijd had ik wat met indianen. Ik was namelijk bijzonder gecharmeerd door de film 'Dances with wolves'. Dat was één van twee films die ik samen met mijn vader in de cinema zag.
Mijn Spaanse kreeg het weer van mij te pakken. Dat kwam onder andere door mijn vertroebelde verhouding met de schoolse autoriteiten. Bij de studiebegeleiding zeiden ze dat ik als bendeleider zou eindigen. Dat vond mijn moeder helemaal niet zo'n fijn nieuws. Ikzelf voelde mij geflatteerd. Ze hadden in mij ook een simpel bendelid kunnen zien en géén leider.
Mijn moeder had er geen oren naar. Ook niet toen ik zei dat bendeleiders doorgaans geen belastingen betaalden.Verontrustender was dat ze mijn handen aan elkaar te wilden lijmen, omdat ik er zo graag op los sloeg. Daar maakten ze pas een probleem van toen ik de zoon van zo'n lerares had gescalpeerd. "Ik kon hem horen schreeuwen tot bij mij in de klas", aldus het gegriefde moederdier.
Steekt die lerares, de mama van mijn sparringpartner dus, natuurlijk over naar mijn lerares.Van de ene dag op de andere kon ik in plaats van helemaal vooraan in de rij - wat voorheen altijd mijn privilege was- helemaal achteraan in die rij gaan staan. Op zich al vreselijk vernederend. Toen kwam Bartje Guns met het lumineuze voorstel mijn handen op mijn rug te binden. Een idee dat de verenigde leraressenbond wel scheen te zinnen. Van enig vastbinden kwam uiteindelijk niks in huis.
Drie weken later bevond ik mij aan tafel met de directie. Ze zeiden mij dat de praat die ik verkocht zelfs erger was dan cafépraat. Ik frequenteerde toen geen cafés, dus ik had geen verweer tegen deze aantijgingen. Ik hield mij koest, al lang blij dat het de opperste sovjet dáár om te doen was.
Deze keer had een telefoontje van mama Guns mevrouw de directrice danig verontrust. Blijkbaar was er een onverlaat die haar Bartje op dagelijkse basis liet figureren in pikante verhaaltjes over de vermeende geslachtelijke omgang van vermelde Bart met diens grootmoeder. Verlepte grootmoeder met hangtieten in de bewoordingen - overigens luid toegejuicht, behalve door Bartje dan - van de levendige verteller. Zodoende werden mijn activiteiten gevoelig beperkt, als scalperen en leutige verhaaltjes vertellen al uit den boze waren.
Over maar weer naar de schone sekse. Want, o wonder, mijn romantische escapades kregen wél erkenning van hogerhand. Daar werd mijn moeder zelfs over getipt. Ze ontmoette zelfs de moeder van de tegenpartij. Die vrouw die op een bepaald punt in haar leven minstens eenmaal met een Spanjaard had gevogeld. Waarvoor mijn oprechte dank.
De vertederde commentaar van het kampbestuur stak mijn zwaar gestresseerde moeder - alleen mijn bemoedigende schoolresultaten hielden haar nog recht - een hart onder riem. "Ze zijn zo lief voor elkaar, mevrouw, ze lopen zo koddig hand in hand, mevrouw." Dat het zo'n prettig zicht was, dat het iedereen opvrolijkte, zo schattig toch. Als het even wettelijk was geweest, hadden ze ons zo getrouwd, de lieverds. Van een huwelijk kwam echter niks in huis. Mijn exotisch ogende madame verhuisde het volgende jaar naar een andere school. Dat betekende het einde van onze relatie.Internet had je toen nog niet en onze relatie lag tijdens vakantie sowieso al stil.
Na haar vertrek rijpten mijn amoeuzeuze dark ages. Heel geleidelijk veranderde ik in een timide nerd. Ik hing enkele jaren de slimmerik uit. Ik stortte mij op geschiedenis en vreemde talen. Ik vergat dat je vrouwen vanzelf krijgt, zonder dat je er moeite voor doet, tenzij de moeite om geen moeite te doen.
Achteraf leek het een vrouwenloze periode, iets als the dark ages, zeg maar. Maar de vrouwen waren er wel. Zij waren niet veranderd. Ik was veranderd. Mijn zelfvertrouwen was met het indalen van mijn teelballen lafhartig op de vlucht geslagen. Dat maakte de periode tussen mijn twaalfde en ergens rond mijn twintigste zo hemeltergend saai en gebeurtenisloos dat ik ze maar helemaal weglaat.
feedback van andere lezers- Mistaker
Het is een beetje 'van de hak op de tak' maar wel leuk hoor!
Typfoutje: amoeuzeuze (dark ages).
Groet,
Greta
pisatelj: ok, dat verander ik snel even,
is inderdaad van de hak op de tak,
was meer 'om te oefenen' toen ik dat schreef,
William
|
