Volg ons op facebook
|
< terug
Zoon van een junkhoer. 3/4
Bert kijkt naar de reisklok, op het nachtkastje naast zijn bed. Het is al tien over half drie. De koffie kan zo komen en jawel, hij hoort al gestommel op de gang.
"Verhagen, koffie of thee?" vraagt de persoon die het middageten bracht.
"Doe maar thee, ik heb dorst."
De man kijkt naar het vermoeide gezicht waar de emoties duidelijk op te lezen zijn.
"Kan ik mij voorstellen als ik je zo zie. Als het niet meer gaat, stoppen hé. Morgen is er nog een dag."
Bert staat op om het bord,de beker en het bestek in te leveren en de thee in ontvangst te nemen.
"Dank voor de bezorgdheid, maar ik ben halverwege en wil het vandaag afhebben. Het kan maar beter achter de rug zijn."
De man knikt begrijpend en vertrekt.
Met een zucht gaat Bert zitten, neemt een slok van de hete thee.
"Drank," fluistert hij, "drank, nu weet ik het weer."
De volgende dag zag ik dat Mollie alleen nog wat trok met een achterpootje. Ik liet haar uit, ontbeet en ging naar school. Mijn broedmachine had ik nog niet gezien, en daar was ik blij om. Ook tussen de middag zag ik haar niet. Pas toen ik in de middag terug van school was, stond ze me op te wachten in de kamer. Voordat ik iets kon zeggen krijste ze: "Nu naar boven, je van onderen wassen en een schone onderbroek aandoen."
"Wat? Hoezo? Ik heb me toch vanmorgen gewassen en verschoond."
Ze gebaarde me weg te gaan en ik ging doen wat me opgedragen was.
Weer beneden snauwde ze dat ik op de bank moest gaan zitten en schonk een borrelglas jenever in.
"We hebben besloten dat je wat ontspannen moet zijn. Drink dit."
Ze duwde het glas onder mijn neus en de sterke geur van de jenever alleen al, deed me kokhalzen.
"Knijp je neus dicht en drinken," gebood ze streng.
Dat deed ik en ik voelde de alcohol in mijn keel en slokdarm branden. Ik had het amper op en opnieuw schonk ze het glas vol.
De voordeurbel ging. Ik keek op de klok, vier uur!
Het mens kwam binnen met in haar kielzog, de zogenaamde oom. Zonder iets te zeggen trok ze Mollie onder de tafel uit en deed hem aan de riem. Ik weet nog dat het arme dier jankte en ik huiverde.
"Ga maar mee, het is goed," zo probeerde ik haar nog gerust te stellen, toen ze meegetrokken werd.
De man ging naast me op de bank zitten en zei: "Ik zie dat je al een borrel hebt. Geef mij er ook maar een. Dat is gezelliger met mannen onder elkaar." Daarbij streelde hij mijn bovenbeen en ik wist niet hoe snel ik op moest staan om een glas voor hem te halen. De fles stond nog op de salontafel. Hij schonk zelf in.
"Kom, ga naast me zitten," zei hij lachend, "ik bijt niet."
Daarbij klopte hij op de zitting waar ik eerder zat. Ik voelde de drank zijn werk doen en ging zitten omdat ik wat licht in mijn hoofd werd. Nogmaals legde de man zijn had op mijn bovenbeen. Met de borrel in zijn rechterhand.
"Bert, hoe noem jij je plasser? Ik noem de mijne pielemans," zei hij.
Ik schrok van die vraag. Vooral door die blik in zijn ogen. Het had iets beangstigends, zeker toen hij mijn hand pakte en naar zijn kruis leidde.
"Hier voel maar. Dan zal ik ook jouw pielemans betasten. Wacht! Nog leuker. We gaan ze aan elkaar laten zien!"
Ik moest me uitkleden, terwijl hij zijn broek liet zakken. Met een hand zat hij aan zichzelf en met de andere hand betaste hij mijn piemeltje.
"Voel maar hoe warm en hard mijn pielemans is," hijgde hij. Het zweet liep over zijn voorhoofd. Die vent nam mijn hand en dwong me min of meer zijn, geslachtdeel vast te pakken en zei hoe ik moest bewegen met mijn hand.
Ik kon niet anders. Ik moest het doen, voor Mollie. Nadat hij was klaargekomen, veegde hij zich schoon met een zakdoek en borg zijn handel weer op.
"Dat viel toch mee?" grijnsde hij. "Mooie knul, kleed je maar aan. Het zou niet goed zijn dat je kou zou vatten." Hij lachte om zijn eigen grap.
Ik niet. Ik walg nog van de geur van de 'kaasrand' die om zijn eikel zat.
Bert legt zijn pen neer. Hij voelt dat zijn nek verstijfd is en draait zijn hoofd om de spieren wat losser te maken. Nadat hij de knak hoort voelt het al beter aan. Zijn mond is droog en Bert staat op om even wat water te drinken en zijn mond te spoelen. Hij gaat weer zitten en schrijft verder.
'Oom' bood me nog een borrel aan. Ik sloeg het aanbod af. Wel ging ik naar de keuken om mijn handen te wassen. Het leek wel dat ze niet schoon wilden worden. Even later kwam de broedmachine thuis met Mollie.
"En Tom, heeft hij zich een beetje gedragen en goed naar je geluisterd?" vroeg ze, ondertussen Mollie kort aan de lijn houdend, met een vinnige blik op mij.
"Vrouwke, ik ben dik tevreden en dik is hij niet meer," zei hij breed grijnzend terwijl hij naar zijn kruis wees. Je zoon heeft potentie. Laat Mollie maar los."
Dat deed ze en het beestje rende blij naar me toe om in mijn armen te springen.
Die vent stond op, keek mij aan en zei: "Volgende week zelfde tijd." Daarbij wees hij op de klok aan de muur. Hij wilde nog wat zeggen, maar ik was al weg, met Mollie. Weg, de velden in.
Een week later was hij er weer en Mollie werd meegenomen, net als de vorige keer. Dit keer dwong hij mij hem te pijpen!
Eerst stribbelde ik tegen. Ik kreeg een pets tegen mijn hoofd en hij zei: "Denk aan Mollie! Ik heb het je uitgelegd wat je moet doen. Lik en zuig alsof het een ijsco is." Hij drukte mijn hoofd tegen zijn penis en drukte het smerig geval in mijn mond. Ik moest… En deed het.
Blijkbaar was mijn moeder niet zo blij met mijn tegensputteren, toen ze thuiskwam en het hoorde.
"Ik zal je leren luisteren. Je doet voortaan meteen wat hij zegt, zo niet."
Ze pakte Mollie op en draaide bij het dier een tepel uit. De hond gilde van de pijn. Ik van angst en verdriet. Hoe kon ze zoiets toch doen?
"Als je op school of waar dan ook maar iets durft te vertellen. Dan draai ik het beest heel langzaam de nek om!" bitste zij, toen ze de hond los liet.
Ik vluchtte met Mollie naar mijn kamer. Daar verzorgde ik huilend haar wond. In de veronderstelling dat het mijn schuld was dat dit haar was overkomen.
Ja, dat dacht ik nog, denkt Bert. Ik hield van dat beestje en voelde me er heel erg verantwoordelijk voor. Ze was de enige die me liefde gaf, en ik aan haar.
Hij drinkt van zijn, ondertussen, lauwe water en kucht een keer. Strijkt nog eens door zijn haren en pakt de pen weer op.
Een week later, klokslag vier uur ging de voordeurbel.
"Maak jij maar open, ik neem Mollie mee," zei dat mens.
Dat deed ik gelaten. Tom stapte vrolijk binnen en aaide over mijn bol. Hij zette een potje op tafel, vroeg een borrel en eiste dat ik naast hem kwam zitten. Na de nodige handelingen om hem opgewonden te krijgen zei hij: "Weet je, meisjes hebben onderaan twee gaatjes. Een plas én een poepgaatje. Meisjes hebben dus drie gaatjes waar een pielemans in kan. De mond, plasgaatje en de kont. Jongens hebben twee gaatjes. De mond en het holletje van je kont. Die gaan we vandaag gebruiken. Omdat het voor jou de eerste keer is heb ik zalf meegenomen zodat mijn pielemans er makkelijker in kan. Kleed je maar uit en ga voorover op de eettafel liggen. Daar help ik je wel bij omdat je nog niet zo groot bent."
Ik wist niet wat ik hoorde. Dát ding in mijn kont? Hij was ondertussen helemaal naakt en ik gruwde van zijn postuur en uitdrukking op zijn gezicht. Hij deed wat zalf om zijn penis. Tilde mij op en legde me voorover op de tafel. Ik voelde een glibberige vinger in mijn kont gaan.
"Komt ie!"
Hij stootte in me! Het deed pijn en ik wilde schreeuwen, maar ik dacht aan Mollie en onderging het.
Hij was tevreden, Het vrouwmens ook en Mollie werd niets aangedaan. Dat ging nog enkele maanden zo door. Totdat hij mij, zonder zalf, erg ruw nam. De volgende dag was er op school gymles en vlak van tevoren moest ik naar de wc. Het poepen was heel erg pijnlijk en het schrijnde verschrikkelijk. Ik schrok, ik bloedde opeens heel erg. Ik raakte in paniek! Wat er toen allemaal gebeurde, weet ik niet meer precies. Wel dat ik door de gymleraar naar het ziekenhuis werd gebracht. Ik had een scheur in mijn endeldarm en de politie werd ingeschakeld. Ik moest in het ziekenhuis blijven. Mensen van de kinderbescherming kwamen me van alles vragen, maar ik zei niets. Totdat mijn vriendje Theo op bezoek kwam en vertelde dat Mollie dood was. De hoer had, toen ze hoorde dat ze mee naar het bureau moest, Mollie bij de achterpoten gepakt en haar kop tegen de muur geslagen. Ik hoefde niet meer te zwijgen.
feedback van andere lezers- mistral
verschrikkelijk! en zeggen dat dit NU op vele plaatsen ook gebeurd! en niet alleen door pedofielen ...
henny: Daarom schreef ik het ook. xxx - Ghislaine
Dat maakt ons werk soms zo verschrikkelijk zwaar. Je kon het niet realistischer neergezet hebben. Mijn haren heb je recht, kaarsrecht gezet, want ik huiver nog.
henny: Wat een compliment! Ik bloos ervan. Dit deel was wel heel moeilijk om te schrijven. Ik heb er gelukkig zelf geen ervaring mee, maar het inleven was al heftig genoeg. Ik bewonder jullie en het werk heel erg. - Mistaker
Je hebt dit prachtig beschreven, echt petje af!
In de titel heb je een typfoutje gemaakt.
Groet,
Greta
henny: Dank je! Ik zie het en ga het meteen veranderen. De j en de h zitten ook naast elkaar. Goed gezien! - aquaangel
Bert kijkt naar de reisklok, op het nachtkastje naast zijn bed. Het is al tien over half drie. De koffie kan zo komen en jawel, hij hoort al gestommel op de gang.
"Verhagen, koffie of thee?" vraagt de persoon die het middageten bracht.
"Doe maar thee, ik heb dorst."
(hier gebruik je hoort, kijkt, {ott} en dan weer bracht in de zin daarop {ovt} nu zit ik zelf ook altijd zo te prutsen met die tijden, maar vraag me af of bracht nu niet brengt moet worden?}
Nu lust ik al geen kaas, en die kaarand maakt het nog viezer, brr brr
het verhaal ligt bij mij extra gevoelig dit omdat ik zelf incest- meegemaakt heb.....
auuuuuuuu dat hondje..............en au wat een klote shit voor dat mannetje........
goed gedaan henny xx
henny: Bedankt voor je reactie. Het moet, volgens mij, toch bracht zijn. Die persoon met de koffie heeft eerder het middageten gebracht. Dit verhaal is ook een aanklacht tegen een ieder die kinderen misbruikt en onder druk zet. Omdat het voor jou zo gevoelig ligt een exstra. (hug) - Hoeselaar
Ik wordt er onpasselijk van en dan die geur, bah.
Willy
henny: Ik ook toen ik het schreef.
|
