|
< terug
terugkerende dromen over gewiekste Perzische prinsessen
Ik sta op het binnenplein van het paleis, tussen een massa volk. We worden uiteengedreven door wachters met goudgerande helmen, gewapend met lansen.
Ik voel iets prikken op mijn been en nu besef ik wat ik hier doe. De prinses heeft een visioen gehad en al haar dienstmaagden hebben krek dat zelfde visioen gekregen. Dat kan geen toeval zijn, dat moet een boodschap van de goden zijn, de hogepriester liet er geen twijfel over bestaan.
Nu haar vader dood en begraven is, moet er een troonopvolger aangeduid worden. Met andere woorden, een gelukzak die zal trouwen met de prinses en in haar plaats zal regeren over de satrapie, want als vrouw mag zij dat niet alleen.
Het visioen was zonneklaar en zal makkelijk uitsluitsel bieden, meldt de prinses, van op haar troon, bovenop een hoog platform, bij monde van haar heraut.
Alle jongemannen, hier aanwezig, moeten naar voren treden en hun linkerdij ontbloten.
Ik wurm mij door de massa naar voren, samen met mijn leeftijdsgenoten en probeer zo onschuldig mogelijk te kijken. Ik sta met mijn tuniek geheven in mijn handen. De hogepriester en zijn acolieten lopen in de gang tussen de rijen. Ze weten wat ze zoeken.
Om mijn onschuldige blik vast te houden, laat ik mijn gedachten hoog boven de scène uitvliegen. Ik denk aan twee nachten geleden. We zijn in de stallen. De stem van de prinses weerklinkt in mijn oren. 'Hou hem goed vast, het teken moet duidelijk zijn' Ze neemt zelf de gloeiende pook in haar hand en duwt die zonder verpinken in het vlees van mijn linkerdij.
Ik wil het niet uitschreeuwen van pijn dus ik grom als een razende hond. 'Goed, laat hem maar los.' Met de pook wijst ze naar een gezette vrouw in hoek van de stal. 'Volg haar, zij zal jullie te eten geven, een waar koningsmaal.'
De twee mannen laten mij los en mijn verkrampte lichaam ploft in het hooi. De prinses gooit de pook terug in de staander met het vuur.
Ik buig mij naar mijn dij en bekijk het resultaat. 'Bloemetjes', concludeer ik. 'Een wapenschild?', vraag ik nieuwsgierig.
'Nee, dat is de tuberoos, de bloem waar ik naar vernoemd ben.'
Ik kijk op naar haar, ze komt naast mij liggen en duwt zich stevig tegen me aan en streelt me.
'Een bloem die Maryam heet?', vraag ik verwonderd.
De prinses kust me en zegt: 'Ja, een bloem die mijn naam draagt. Dat is het teken.'
Ik duik met mijn neus tussen haar zwarte krullen en werp mij op haar. We bedrijven wild, ongedwongen de liefde, ik voel mij helemaal haar bezit met haar teken nog brandend op mijn dij, een vreselijk opwindende gedachte.
Als ze mij halverwege de nacht verlaat, omdat ze verdere voorbereidingen te treffen heeft, geurt de stal naar onze vermengde vochten en mijn geschroeide vlees.
'Dat is het teken', is ook wat de hogepriester uitroept, als hij als eerste plat op de grond gaat voor mij, waarna de hele massa als één blok volgt.
Alleen ik en de prinses die opgesprongen is van haar troon, staan nog overeind.
Terwijl alle andere aanwezigen hun neus begraven in de grond kijken wij elkaar van ver aan.
Een triomfantelijke glimlach speelt om haar lippen. Ze heeft het geflikt. Ik ben haar wettige echtgenoot.
feedback van andere lezers- miepe
ik vind je zo'n enorme stoerdoener
ggg!
toch mist het originaliteit. de overwinning is te gemakkelijk.
hoopte dat je zou eindigen met "Ik ben haar wettige echtgenoot," dacht ik (om dan volledig te verbazen in het vervolg)
pisatelj: Hmm, ten eerste: ik ben mijn hoofdpersonage niet.
(zie het voorwoord van Lermontov bij zijn boek 'een held van onze tijd' als je personages verwisselt met hun auteurs)
Ten tweede: waarom geef je een uitstekend als je vindt dat het niet origineel is?
Je feedback is anders wel goed, dus ga vooral zo door,
Groeten,
William
|
