Volg ons op facebook
|
< terug
De Herinneringen en het herleven ervan (en hoe zij zichzelf vervangen)
Als ik denk aan m'n kind en aan de herinnering aan m'n kind en aan de herinnering die m'n kind hebben zal als ze zich zichzelf herinneren zal,
dan denk ik aan m'n kind en hoe ze denken zal.
Als ik denk aan mezelf en aan de herinnering en hoe ik mezelf herinneren zal
dan denk ik wat m'n kind daarvan denken zal.
Ik heb daar niet altijd aan gedacht.
Dat alleen al maakt dit besef het herinneren waard.
Als ik denk aan m'n kind en wat het zich nu nog maar herinnert dan besef ik dat er nog veel herinneringen ontstaan zullen.
Als ik dan denk aan mijn vrouw en aan de herinnering aan m'n vrouw en
aan de herinnering die m'n vrouw hebben zal als ze zich mij herinneren zal,
dan denk ik aan m'n vrouw en hoe ze denkt.
Als ik m'n vrouw zie denken over m'n kind en over mij…
dan besterf ik het soms…
omdat mijn vrouw zoveel te herinneren heeft
en er niet veel meer herinneringen meer lijken te zullen ontstaan.
En ik daar niet altijd aan heb gedacht.
Dat 't ook zo kon gaan.
Het lijkt allemaal anders als je 't niet opmerkt. Als je 't niet ziet.
Als je 't niet zien wilt. Tussen lijken en daadwerkelijkheid is er een gapend gat.
Lijken ontstaan niet. Ze ontbinden.
Dat is het onvermijdelijke aan sterven.
Het ontbinden.
Als ik dan denk aan m'n kind en m'n vrouw samen,
zonder mij, dan denk ik, waren we maar terug…
bij elkaar, van bij het begin.
Dan zou 't nu geen eind zijn.
Maar ja, dat zijn enkel woordspelingen.
Daar doen herinneringen niet aan mee.
Die zijn wat ze zijn.
Tot ze een eigen leven gaan leiden.
Herinneringen lijden ook wel.
Ze willen aandacht… maar vaak hebben ze niet eens meer : bestaansrecht.
Dan worden ze gebannen.
Uitgerangeerde herinneringen.
Balancerend op de afgrond van de vergetelheid
snellen ze voor een laatste keer door de grote poort naar binnen
terwijl je ze uitschreeuwt :
'Weet je nog… ' en 'Die keer…'
En ja, de geboorte. De geboorte.
Alles herleid tot dat ene moment : Heldere herinnering.
De zichzelf voortdurend in verbeterde versies formulerende herinnering.
Realiteit ten voeten uit.
Ons hartverscheurend mooie Kind.
(en de Liefde)
Het bovenstaande gedicht, noem het een tekst, een mijmering, een schrijfsel, een 'stukje proza', schreef ik op vrijdag 29 oktober 2004. Dat is nu al geleden. Neen, ik ben niets vergeten. Niets vergeten sindsdien. Alles heel helder van heel dichtbij gezien. Dit is geen therapeutisch schrijven of iets in die zin. Er hoeft niets meer verwerkt te worden. Enkel het feit dat ik zonet een halfuur heb zitten schrijven aan dit. Wat er stond komt nooit meer terug. Dit stond er alvast niet. De datum klopte wel, ik had ze daarnet niet gecheckt en 'eind oktober' geschreven. Dat onderstreept m'n helderheid aangaande deze gedachten. De chaoot heeft hier een altijd een afzonderlijke plek voor opgeruimd in z'n door verwarring overladen hoofd. Hij zou het nooit gedaan hebben. Dat scheiden. Hij kon het niet. Omwille van zijn verbeterde versie. Inderdaad. Niet juist zo weet hij nu. Althans dat denkt hij want zeker weten doe je niets tot je niets meer doet en zeker weet dat het over is. Over met een grote 'O'. Zo nooit bij hen. Ze zien elkaar nog elke week. Zoals ze zijn zullen ze altijd blijven. En als ze dan toch even… het geduld verliezen en dat zich uit door middel van een stemverheffende herhaling bij haar en met toonloze stem doeltreffend gefluister bij hem… dan zegt zij, van wie wij beiden weten dat zij op dat moment wijzer is dan wij beiden, de zogezegde 'voorbeelden' : "Nu zijn jullie even kindje, het is toch zo éh? Nu zijn jullie even kindje! En ik ben nu het grote mens." En als we dan nog niet ophouden roept ze gewoon met al wat ze nog in zich heeft : "S T O P daarmee!" En dan doen wij dat meteen. Nu toch reeds.
Dit klinkt zo schroomvol. Zo pijnlijk. Terwijl het over uitzonderingen gaat die meestal veroorzaakt worden door tijdstekort. In ruststand lachen we nog steeds op dezelfde manier met dezelfde dingen, die we beiden nog steeds hopeloos vinden. We fluisterden tegen elkaar tijdens 'de feesten' dat wij - die officieel niet meer samen zijn - eigenlijk echt wel beter af zijn met elkaar dan vele anderen die het 'gelukkig koppeltje' boven water houden als ratten die denken dat ze nooit verdrinken kunnen zolang ze maar genoeg vuiligheid in elkanders bek proppen. Ach… het is zo. Wij doen het toch wel.
Trots? Ja. Niet evident om met de kleine prinses, de mama én de nieuwe vriendin (die voor een nooit ervaren rust en altijd-op-mijn-gemak-gevoel gecombineerd met een immer opduikende verwondering, omwille van het klikken zorgt) samen naar de gb te gaan. Mensen tegen te komen en te groeten. Niet alsof er geen vuiltje aan de lucht is. Al is het eerder de lucht van zij die zo'n dingen niet mogelijk achten die bezoedeld is. Hypocrisie is onze rooie lap. Maar ook die vogelverschrikker in korte broek trotseren we met de waardigheid van een adelaar. Meteen in het oog. Een soort medelijden is onze conclusie. Heel snel allemaal. Een getraind paar, dat verleer je niet zomaar. Er IS geen jaloezie. Er zijn geen gènante stiltes, er is geen getouwtrek, geen egostrijd, geen territoriumdrift, geen betweterij, geen onbegrip… en al helemaal geen gevecht. Ik ben nog steeds die ene naar wie zij belt als ze het over haar nieuwe, grootste liefde ooit hebben wil en geen veroordelende, met clichés doorspekte of daaruit afgeleide meningen wil horen… en dat is mooi. Daar heb ik niet voor getekend. Ik had dat gedaan 'voor het leven'. Maar het is nu zo. Er zijn alweer kersverse herinneringen. Dus daar had ik 't mis, met die tranen op m'n wangen. Alles wordt vervangen.
Zij, de kleine springende engel IS er. Zo onweerlegbaar mooi ZIJ. Zo Wij.
En ik zie en voel haar groeien. Hoe ze leert rekenen, hoe ze leert schrijven. Hoe ze leert liegen (door de angst, door de schrik voor de reacties), hoe ze haar leugentjes naspeelt met haar poppen. Ik wijs haar erop. Ik zeg haar dat het geen zin heeft te liegen. Dat het al helemaal onbegonnen werk is dat met mij te proberen. Dat ik het zie in haar ogen en zo. En terloops - langs m'n niet van vorm veranderende neus - zeg ik erbij: "Het is ook liegen tegen jezelf, en dat is al helemaal zinloos." Zij ziet mijn gelijk. Ze begrijpt me. Weet wat ik bedoel. Net als toen ze me gisteren vroeg : "Papa, wie zie je nu liever… mama of Inge? En ik niet anders kon dan zeggen : allebei. En zij concludeerde : "dat kan."
En dan begin je aan zo'n uitleg die brandt op je tong… Dat het zo niet verder kon en dat het beter is zo enzovoort…dat ik altijd zal houden van haar mama, dat ik nu ook van die nieuwe vriendin van haar hou en dat ik met mijn lief minder ruzie (nog nooit eigenlijk) maak dan met haar mama… en dan zegt zij heel simpel : Maar natuurlijk papa, Inge (In 't begin was er geen grote uitleg met z'n drieën op de sofa, geen uitvoerige liefdestaferelen voor haar ogen, gewoon de beste vriendin van papa, al die bullshit dat je dat meteen in zo'n kind z'n gezicht moet smeren - en dat bij sommige mensen zo'n tien keer per jaar, de mama van de maand en zo weet je wel - daar moet ik écht van kotsen. Het zijn gewoon egoïsten met een te groot ego of simpele zielen die niet veel snappen van hoe een kind van zes die dingen ziet)
Soit, dus dat kleine meisje van zes zei 't volgende : Inge die woont hier niet, dus kunnen jullie niet zoveel ruzie hebben." En dit zegt zij niet op een betweterig toontje, zoals een 'volwassene' dat doen zou. Neen, zij zegt dat opgewekt, als een feit, iets dat vastligt, een oorzaak- en gevolgsituatie, zij is blij dat ze de dingen verklaren kan. "Zo, nu weet papa ook dat ik het begrijp", denkt ze dan.
En zo… gebeurt het dat het kind… een beetje meer groot mens is dan de grote mensen zelf. Om het grote menszijn gaat dit echter niet. Dit gaat om puurheid. De echtheid van de herinnering en het onnavolgbare vervangen ervan door herleven.
Zij, mijn meest pure Echtzijn.
Mijn Klein die zo Groots is.
feedback van andere lezers- geertje
Jan?
het is nu 1.59u
vrijdagnacht op zaterdag. ik heb de avond doorgebracht bij een jonge weduwe, 2 prachtige kinderen...haar man overreden door een dronken chauffeur !
Ik kom thuis en lees jouw verhaal...
het lijkt even of ik geen adem meer haal...
ik vergeet te slikken van ontroering,
denk na over mijn eigen zoon...
herinneringen die je verstikken, herinneringen die je blij maken.
ik probeer te zeggen...WAT EEN PRACHTIG VERHAAL !
wat een talent heb jij
dit schrijven ben jij.
ik voel me even heel dicht bij jou, jij die slaapt, eventueel nog niet
DIT IS EEN VAN DE MOOISTE VERHALEN DIE IK OOIT GELEZEN HEB!
veel liefs, geertje
CaptainNorth: wel... ik heb 't tweede stuk geschreven nadat ik jouw verhaal over je zoon Jeroen had gelezen... dus... het komt door wat dat verhaal en de liefde die eruit sprak bij me heeft losgemaakt... heb me eraan gezet en het tweede stuk van 'de herinnering' geshreven... bedankt...
het komt uit het hart.
euhm.... merci.
J - harmandi
Als moeder, als gescheiden vrouw, als schrijver, zeg ik: niets meer...
CaptainNorth: bedankt... wat kan IK nog zeggen? ook niets meer zeker...
't is van in 't echt... 't kost me wel moeite deze dingen te laten lezen... 't is wel erg bloot geven...
Ik probeer het dan ook mooi te schrijven zodat het... ook op dat vlak zijn waarde heeft...
groet
De Kapitein - Draakje
Ontroerend mooi...Het siert je dat je kan zien dat de simpele waarheden in 't leven - die kinderen zo evident vinden - er toch zijn, dat alleen wij volwassenen ze vergeten zijn.
Ik heb zelf zo'n smurfje van vijf rondlopen die van tijd tot tijd meer levenswijsheid toont dan ikzelf...
CaptainNorth: zo is het... en inderdaad... het enige wat we doen kunnen is hun wijsheid onderkennen... en ze er zelf ook nog een beetje bijbrengen...
|
