|
< terug
Dementie
15 augustus 2007
Ik weet dat niet overal moederdag gevierd wordt op 15 augustus, maar deze dag is toch ook bij ons een dag om 'moeder' eens in de bloemen te zetten.
Commercieel gedoe dicteert me alleszins niet.
Met lege handen kom ik deze voormiddag in het rusthuis van mijn eigen moeder aan.
Ik wil gewoon bij haar zijn met mezelf .
Bij het betreden van de trap hoor ik hemelse klanken vanuit de kleine kapel. De bewoners vieren hun hoogdag met gezangen. De pastoor komt ook mij een zalige hoogdag wensen.
Ik wens hem ook het beste toe. Wat dat ook moge betekenen.
Vastgesnoerd in een stevige stoel zit mijn eenzame moeder te slapen buiten de kapel. Haar ingezakte schouders torsen met moeite haar 'leven'. Herkenning is er weinig of niet.
Haar bleke handen trillen lichtjes. Al deze passiviteit wordt gedicteerd door haar dementie.
Een onschuldig herseninfarct maakte een eind aan al haar activiteiten.
Ik maak haar los en haar mond tovert een flauwe glimlach.
Ik duw haar in de rolstoel naar haar kamer. Ze slaapt weer verder.
Haar bed is erg overhoop gehaald en met veiligheidsplanken versperd. Dus mijn vermoeden wordt bevestigd dat hier de voorbije nacht weer een woelig spektakel te beleven was.
Blauwe plekken op armen en benen verraden nachtelijk vertier op en naast het bed.
Morgen moet de schrijnwerker alweer een plank komen bijstellen wegens een fatale breuk.
Mijn moeder bezit nog een ongelooflijke kracht om zich te wapenen tegen de dood die haast dagelijks met haar een praatje komt maken.
Kinderlijk kijkt ze me aan. Ik geef haar de Humo van enkele weken terug en ze scheurt een blad met de kop van Ives Leterme in stukken. In haar leven was zij altijd met politiek begaan en elke discussie kon rekenen op haar gemotiveerde argumentering.
Dan steekt ze de stukjes papier in haar mond en begint duchtig te kauwen op de politieker van haar strekking. Ze spuwt nadien met moeite elke letter uit.
De tijd bonkt tegen mijn hoofd. Hij slaat mij tegen de muur en doet mij janken als een klein kind. Ik heb het gevoel of iemand neemt mij in de maling. Lach maar met me ... ik weet me geen raad meer. Ik snak naar adem, die ik haast niet meer te pakken krijg.
Mijn moeder is mijn kind geworden en ik kan niet meer bij haar.
Het loopt tegen de middag aan als ik haar naar de eetzaal rijd. Een feestmaal zal het zijn op deze heuglijke dag. Op elke tafel staan vaasjes met kleurige bloemen … voor de moeders van lang geleden.
Ik moet nu naar huis want daar wachten bloemen voor mijn moederdag. Onze kinderen stuurden een berichtje om te melden dat ik hen mocht verwachten.
Ik word vermorzeld tussen verleden en toekomst.
Heen en weer gaat de slinger van mijn tijd.
Heel misschien is mijn heden ook al voorbij.
'k Droog mijn tranen nu maar … ik wil niet dat je ze ziet.
feedback van andere lezers- Mistaker
Mooi hoor...
Ik wacht met spanning op jouw flarf, gewoon eens proberen joh, 2 zoektermen en googlen maar!
MG xxxx
Aquarel: Dank je voor de allereerste reactie.
Zijn er vaste regels om een flarf ineen te 'flarfen' ? Ik moet hier nog wat wennen aan al het nieuwe. - lief
welkom Aquarel,
ik heb genoten van je eerste stukje hier!
liefs
Aquarel: Bedankt voor het warme welkom. - Ghislaine
Meesterlijk neergevleid. Dementie raakt dieper dan eender welke ziekte. Het ondermijnd relaties en verhoudingen.
Aquarel: Dank je ... dementie bij je naasten maakt je inderdaad zo machteloos.
Intriest. - chris
wereld wat kan jij hart zijn voor wie gevoelig is een hart te groot te klein waar is er plaats voor zachtheid een verloren wereld met verlangen naar dat simpele woord liefde zijn voor elkaar
chris
Aquarel: Bedankt voor het lezen. - SabineLuypaert
heel rakend stukje, waar de menselijkheid en de pijn evenals de onmacht goed naar voor komt, zonder dat het zielige buiten de inhoud de overhand heeft. Verschrikkelijk gevoel die onmacht, maar erg graag gelezen hoe jij het hier zette (en herkenbaar)
Aquarel: Bedankt voor deze woorden van begrip.
|
