|
< terug
Jij, hartkloppingen van vermoeidheid en leuke verrassingen
Ik heb een drukke week. Oud-proffen waar ik bij in het krijt sta voor onder andere, ik zet het even op en rijtje, ook voor mezelf:
-hun geduld terwijl ik seks ontdekte (niet MET hen, maar de invloed ervan was duidelijk genoeg)
-die keren dat ze mij gratis naar het buitenland loodsten
-die paar duwtjes in de rug waar we misschien beter niet over uitwijden
-de steun als ik aanvallen kreeg van paranoļa, omdat ik bij onbestaande God niet wist wat ik moest aanvangen met mijn leven
-de aanmoedigingen toen ik geloofde dat ik niks goed kon doen
Kortom, voor mij genoeg om mijn slaap opzij te zetten en hen uit de nood te helpen.
Wij twee zien elkaar niet en die ene keer dat jij langsloopt, tussen twee lessen door, ben ik net weg.
Als ik terugkom, is mijn laptop versierd met een rood zakje en een A-viertje, zo geplaatst dat mijn laptop er uitziet als een oude typmachine.
In het zakje zitten een lok van je haar en een zelfgemaakt staal van je parfum. Ik herken het meteen, ook al ruikt het geheel anders, zonder jou als finishing touch.
Ik zoek een passende plek voor dit originele grootnood.
In de namiddag krijg ik zo'n zware hartkloppingen, het lijkt alsof mijn hart op en neer stuitert met mijn maag als ondergrond, en ik begin eerlijk gezegd nogal bang te worden. Ik denk aan de huisarts die op mijn zevende al zei dat ik het kalmer aan moest doen. Dat het gevaarlijk was wat ik deed.
Ik bedenk dat er voor jou ook geen lol aan is, als ik nu dood val en weet-ik-veel-wie het initiatief neemt om mijn onaffe geschriften postuum te bundelen.
Er flitst vanalles door mijn hoofd en ik besef dat ik ondertussen wel weet wat ik met mijn leven aan wil vangen. Er zit te veel in mij dat er uit moet.
Vermijden dat andere jongeren de fouten maken die ik met mijn zogenaamde intelligentie voor mezelf niet vermeden heb.
Ik denk aan jou en beloof dat ik de komende twee, drie dagen op het gemakJE zal leven.
Zodat ik onze jaarlijkse wintervakanties met de kinderen naar Iran niet in het gedrang breng. Zodat je kinderen een vader heeft die hen eerlijk, en uit eigen ervaringen, kan voorbereiden op de valkuilen van het leven, al zal hij dan nooit de eed van Hippocrates afleggen.
Hallo wijsheid die ik volgens een armada aan gefrustreerd zuchtende leerkrachten zou krijgen na kettingbotsingen met betonnen muren.
Te grote levenshonger metst snel.
feedback van andere lezers- Liesje
graag gelezen....
pisatelj: toch iemand :-)
|
