|
< terug
Het bloedbroederschap XVII
Nog dagen na dit bosfestijn kwamen kinderen bij tante Sophie aankloppen om met Arno te kunnen spelen. Hij had nogal indruk gemaakt op al deze jeugd. Tante Sophie was in de wolken dat men zo over haar neefje praatte. Bij de slager of de bakker overal werd om haar neefje geroemd omdat hij zo veel durf had en niet van stoppen wist.
"Hier kijk eens" zei Dieter, en liet een papiertje zien waarop iets gekriebeld stond.
"Wat moet dat betekenen", vroeg Arno die het aanbod van enkele dagen geleden weer vergeten was.
"Je weet wel, ik zei je toen toch dat ik een verlaten zoutmijn weet en je hebt toen tegen mij gezegd dat je mee wilde gaan. Maar eerst moest ik een tekening maken van de plek, nu, dat is hem.
Arno werd niet wijs uit dat gekriebel en beloofde samen met hem een kijkje te willen nemen. Ze zouden van na de middag vertrekken, en Dieter zou hem met de fiets komen halen. Anna had ook beloofd vanmorgen naar Arno te komen, maar omdat ze haar zuster nog in het huishouden moest helpen had ze afgebeld.
Arno mocht Anna wel, maar niet zo als Erica, nee dat was anders. Nee, Anna was meer een zusje, eentje die hem bemoederen deed, hoewel hij goed op zichzelf passen kon, het toch fijn vond dat er iemand was als hij dat nodig had.
Tante Sophie had hem over Anna verteld, en hoe dit meisje het verlies van haar moeder verwerkt had. Arno kreeg een krop in zijn keel toen hij er over na dacht, stel je voor mama zou opeens sterven. Een grote leegte maakte plaats voor enkele traantjes die spontaan naar boven kwamen, nee, zijn mama moest blijven leven. Zij mocht niet dood gaan en hem alleen achter laten. Vanavond zou hij met mama bellen, hij had dat nog alle dagen gedaan, behalve eergisteravond niet, nee, toen was hij te moe. Wat Arno niet wist was, dat zijn mama hem wel gebeld had. Maar enkel tante aan de lijn kreeg, die haar vertelde wat ze die dag allemaal gedaan hadden, en dat haar zoon als een blok in bed viel.
Als je bedenkt dat hier voor meer dan honderd jaar nog mensen gewerkt hebben, zou je dit nu niet meer kunnen zeggen. Waar eens wegen waren was nu alles door bomen en struiken overwoekert en was een doorgang eerder moeilijk te noemen.
"Kijk hier bedoel ik", zei Dieter, "hier is de ingang"
Er was een grote opening te zien die recht naar binnen toe afdaalde. Arno had wel eens een grot gezien toen hij met de schooluitstap naar Valkenburg was geweest, maar deze opening had helemaal niets van die in Valkenburg weg. Overal lagen houten balken en een heleboel puin, maar hij zag ook verse voetsporen in het mulle zand dat voor de grot lag.
"Ben jij hier pas geweest, Dieter, want kijk overal zijn hier voetsporen te vinden, ach nee, het zijn er meerdere, kijk maar."
En ja hoor, het waren zeker drie paar voetsporen die naar de donkere opening leiden en daarin verdwenen.
"Van wie zouden die wel kunnen zijn" vroeg Dieter en ze wandelden een stukje de donkerte in. Pas toen ze enkel nog het licht van de achter hun liggende opening zagen draaiden ze om en liepen weer naar buiten toe.
"Ik ga niet verder als ik geen zaklantaarn heb", zei Arno "ken jij iemand die zich hier uit kent want alleen durf ik niet verder naar beneden te gaan".
feedback van andere lezers- Ghislaine
Mooi de spanning omhoog gehaald. In het begin staat een zetfout,
pratte = praatte.
Hoeselaar: Bedankt Ghislaine, ja soms is er een duiveltje onder de letters die ik plaats
Willy - henny
Spannend hoor, en beeldend gescheven. Denk nog aan mijn tips en voor want moet altijd een komma.
Hoeselaar: Ja hoor heb in het originele stuk alles verbeterd, waarvoor dank
Willy
|
