|
< terug
Lessen in liefde van een geknakte etalagemadelief
Het volgende weekend blijf ik in Gent. Ik zoek Marissa op. Zoiets vertel ik wél aan Cybil. Ik zal haar nooit bekennen dat ik haar bedrieg, maar ik zal haar bloeddruk wel voortdurend de hoogte in jagen door mijn vriendschappelijke contacten met andere vrouwen uit te spelen. Kwestie van haar scherp te houden. Het mag niet te makkelijk worden. Mijn eerste lief maakte het uit omdat ik geen uitdaging meer was. Dat wil ik geen twee keer horen.
Marissa is een hoertje van Pools-Finse komaf. Ze werkt een straat verder dan de mijne. Ik zit op kot in de buurt van het glazen straatje. Toen mijn moeder de huurcontracten tekende, dacht ze dat het om een winkelbuurt ging. Dat glas sloeg op vitrines, zei ze. De vitrines zijn er. Wat er achter uitgestald ligt, in dit geval zit of staat, zijn geen jurken, handtassen, laarzen of hemden. Hier is vrouwelijk vlees te huur. Als ik aankom, heeft Marissa net pauze. We trekken naar de achterplaats. Terwijl ze douchet, blader ik door een stapel oude kranten. Die laten de klanten vaak slingeren.
Naakt komt ze te voorschijn. Een handdoek om haar hoofd gevouwen. Ze schaamt zich niet voor haar natuurlijke verschijning. Ik kijk haar strak in het gezicht. Mijn ogen dwalen bewust niet langs haar vormen. Ze gooit een badjas om en ploft zich in de zetel recht tegenover mij. Ik vraag hoeveel klanten ze vandaag al over de vloer kreeg. 'Vijf', zegt ze. ''s ochtends is het rustig.' 'Hoeveel heb je dan verdiend?', wil ik weten. '250 euro bruto.' In het beste geval houdt ze daar 75 euro van over. Ik vraag om beschrijvingen van de klanten. Die moet ze mij schuldig blijven.
Tijdens de dienst, schakelt ze de stroom onder haar hersenpan uit. Ze denkt enkel aan een eiland, een eiland dat haar bezit is, en waar enkel vrienden van haar verblijven. Elke dag brengt een strandfeest. Iedereen is er gelukkig en voldaan. Nooit is er ruzie. Zij kijkt toe hoe al haar dierbaren genieten van het leven. Zo voelt ze zich gelukkig. Ondertussen willigt ze als een robot de verzoeken van de klanten in. In de mate van het mogelijke. Wat te intiem is, weigert ze pertinent. Kussen, eender waar, weert ze zonder uitzondering af. De klanten mogen niets ondernemen om haar tot een orgasme te brengen. Dat heeft immers geen zin. Ze stelt haar openingen ter beschikking van de klanten, maar verder geen greintje emotie.
Ze is niet te koop. Hoe vreemd dat ook mag klinken. Ik knik. Ik meen dat ik haar begrijp. Ze vraagt hoe het met de studies vlot. 'Goed', zeg ik. 'Mij maak je niets wijs', reageert ze. Daarop scheldt ze mij plagend uit voor klaploper. Ze leunt naar voor en geeft mij een duw. Ik lach schuldbewust. Ze informeert naar mijn lief. Ik moet goed voor haar zorgen en geen domme dingen uithalen. Ik ben stil en staar schuldbewust naar de grond. 'Je hebt geen snars begrepen van liefde', concludeert ze.
Ze staat op en vloekt in haar moedertaal. Haar pauze zit er op. Ze trekt haar ondergoed aan en werpt daar een flinterdun bloesje overheen. 'Buiten, flierefluiter, je hebt mensen in deze wereld die werken voor hun brood.' Ik overhandig haar het zakje pralines. Ik heb altijd wel iets voor haar mee. 'Doe je dit uit medelijden?', vraagt ze. Haar stem klinkt berispend. Ik zeg dat ik nu éénmaal graag geef. Dat antwoord voldoet kennelijk.
Ze neemt het witte zakje van me aan. We drukken een kus op elkanders wang. Ik wil nog zeggen: 'amuseer je.', maar ik slik wijselijk mijn woorden in. Als ik het smalle huisje verlaat, is Marissa's blik veranderd in een kille woestijn. Alle glans is er uit verdwenen. Op straat passeer ik een schichtige vijftiger die wegduikt in een lange regenjas. Ik kijk achterom en zie hem Marissa's deur binnenwippen. Op mijn hoofd komt een zwaar gewicht te liggen.
Opeens voel ik mij vreselijk somber. Heel mijn wezen walgt van die vent. Ik krijg enorm veel zin om een lieve meid te overstelpen met affectie. Maar ik bedenk mij. Te veel liefde ontvangen, draineert iemand vreemd genoeg van zijn of haar krachten. De schenker van liefde, is behoeftiger dan de ontvanger ervan. Ik wil niemand tot last zijn met mijn zwart gat voor affectie en dus wandel ik in mijn eentje naar mijn kot. Daar ga ik languit liggen op mijn koude vloer. Mijn ogen bedekt met mijn handen. Marissa heeft gelijk. Van liefde heb ik niets begrepen.
feedback van andere lezers- sproet
het gerenoveerde "Glazen straatje" in Gent!
ik geniet van jou schrijfstijl, de kunst hoe je met woorden goochelt. heb je niets van de liefde begrepen, schrijven dat snapt je wel. :)
pisatelj: Das erg leuk om te horen.
Ik heb nog op kot gezeten aan dat glazen straatje. Levendige buurt, vooral 's nachts.
Merci voor de complimenten, doet plezier,
kus,
William - miepe
vind ik een heel knap geschreven werk(je)
happig de gedachten
grappig de ondertoon
direct de dialogen
en een stijl
(is wat anders hoor dan je eerste eum werken)
en wat liefde betreft, snap je jezelf blijkbaar
pisatelj: feedback in dichtvorm, das kunnen :-)
de liefde blijft een vreemd beestje
Leuke reactie alleszins,
groeten
Pisatelj
|
