|
< terug
*Clandestien* - 7. brief aan mijn dochter
Leuven, 1 mei 2002
Lieve Rien,
Als je deze brief zult lezen, zul je mij niet meer kunnen vinden. Ik zal weg zijn. Weg van thuis. Wim zal er voor je zijn en voor je zorgen. Totdat ik terug kom, als ik ooit terug kom.
Ik weet niet of je het zult begrijpen, Rien. Ik moet weggaan. Weg uit het huis, weg uit dit leven, weg uit jouw leven. Misschien maar voor een poos, misschien voor heel lang, misschien voor altijd. Ik zal je blijven schrijven, Rien. Elke week. Als ik niet meer schrijf, zul je weten dat ik er niet meer ben.
Je leven is van jou, Rien. Het maakt niet uit of ik er ben of niet. Wim zal als een moeder voor je zijn. Het zal voor jou niet eens zo anders worden. En als je anders wordt, zal dat betekenen dat jij veranderd bent. Gewoon zoals je elke dag verandert.
Ik weet dat je zult blijven vragen waarom ik weg moest gaan. Het is gewoon omdat ik niet kan blijven, Rien. Omdat ik enkel deed alsof ik hier nog was. Ik ben al zolang van je weg. In een andere wereld. Waar ik een andere moeder ben. Een afwezige moeder. Een moeder die je niet meer in haar armen neemt. Een moeder die enkel nog van ver aan je denkt. Een moeder die alleen is. Zoals jij alleen bent nu. Alleen met Wim. Alleen zonder mij, zoals daarvoor alleen met mij.
Ik schreef een verhaal voor je op, Rien. Het verhaal van mijn leven, zoals ik het zag in de achteruitkijkspiegel van de auto. Jij bent het kind in het verhaal. De professor heb jij ooit ontmoet in de autobus. Misschien herinner je je dat nog. Hij is echt dood. De eenzame man is je vader. De vader die je nooit hebt gehad.
Misschien kun je het zien in mijn spiegel, Rien, dat ik moet op zoek gaan hoe ik kan doen wat ik moet doen. Buiten. Weg. In de wereld. Misschien mag ik dan van je weg zijn. Misschien vind je het dan niet meer zo erg.
Dag Rien, blijf altijd in de spiegel kijken, Rien. Mooi en rechtop. En kijk niet achterom. Lach voor je uit. Leef vrij en blij. Zo helemaal vanbinnen zie ik je graag. Kijk ik naar je.
Mama.
(Het verhaal waarvan sprake vind je bij de eerder geposte verhalen - nummertje 8: de spiegel, het meisje en de bode)
feedback van andere lezers- commissarisV
De rode draad, de spiegel.Waarom mag Rien niet in de achteruitkijkspiegel kijken, terwijl mama dat voortdurend doet. En ze zal dit blijven doen, vermits ze belooft elke week te schrijven?Mooie tekst
Vansion: niet achterom kijken is de boodschap. in een achteruitkijkspiegel kijk je 'voorom' ... - geertje
prachtig verhaal Vansion, vooral de symboliek / metafoor die je gebruikt voor het belang van de spiegel. (voorom kijken)
De brief is heel RUSTIG van toon, zo zou ik ook kunnen schrijven aan mijn zoon.
(de inhoud zou echter geheel anders zijn: zie verhaal: "mijn kind, mijn beste vriend")
echt mooi geschreven...zo zacht...
geertje
Vansion: Het voelt natuurlijk heel anders... een brief schrijven die niet 'echt' is. Naar mijn echte kinderen kan ik geen brieven schrijven... - mobar
Mooie brief, met doeltreffende verwijzingen naar
de rest van het verhaal wat ik later nog ga lezen,
om het geheel beter te begrijpen.
Vansion: Zoveel schrijven en dan nog lezen, Mobar? Gebeurt het soms ook nog dat jij slaapt? (En lééft?) Wens je van wel. Vooral dat laatste. - sinneskyn
Mooie brief An, zo een rechtstreeks vanuit het hart brief in al haar eenvoud. Intrigerend die achteruitkijkspiegel... houdt me bezig...waarin je alles ziet wat IS. vergeef me ik moet nog veel lezen van je...loop beetje achter:) sinneskyngr Hil
Vansion: Mijn spiegelfascinatie is ondertussen verder ontwikkeld... De weerslag hiervan steekt in mijn nieuwe boek. Het blijft fascineren en boeien... - Jean_Loeckx
Beste Vs, je weet wat ik van "Clandestien" vind, en mijn mening blijft bij deze ongewijzigd.
Ik denk dat deze brief - juist door de hiaten- kouder klinkt dan je bedoelt (de moeder legt niets uit).
Wel gebruik je de achteruitkijkspiegel heel knap.
g
PS
Ikzelf - en ik zeg : ikzelf - zou "Clandestien" laten rusten ofwel als beeldengroeve gebruiken voor andere dingen.
Vansion: Je hebt gelijk. Maar dat wist je al. Al IS de vrouw in het eerste hoofdtuk wel bevroren.
Ik verzamel de feedback. Zal achteraf wel beslissen wat ik met dat manuscript aanvang. Het ligt eigenlijk heel ver achter mij.
|
